Sabi Nila, Pero Sabi Ko Naman.....

Seryoso, Masipag, Ulirang Ina, Matapang na babae ( take note ha huwag muna mag react alam ko iba na kaagad ang nasa isip nyo kapag sinabi na matapang). Babaeng walang pahinga din daw ako at kung anu-ano pang mga salitang sadyang masarap sa tenga pakinggan noon hanggan ngayon.

Pero meron din naman masakit sa tenga pakinggan. Pero, ok lang kasi minsan ang iba totoo ang iba ay hindi naman, pero bahala sila basta ako hindi ako nakikialam sa buhay nila dahil sariling buhay ko nga halos wala na akong panahon tapos intindihin ko pa buhay ng iba para magtsismis.Aminin ko man o hindi meron bahagi sa pagkatao ko ang lantad sa lahat kung ano ako at sino ako, at tanggap ko naman iyon lahat ng mga salita na ginagawa sa likuran ko. Katwiran ko bahala kayo dahil hindi nyo naman alam ang buong kwento sa bawat yugto ng buhay na pinagdaanan ko. Hindi ako nagmamalinis dahil alam ko makasalanan ako, tulad ng iba, tulad ninyo tao din naman ako noh. Meron din akong puso, yon nga lang parang sa kanta na Pusong Bato!  At bakit naging pusong bato aber? Mahabang kwento kung paano ang mamon ay naging kasing tigas ng bato. Hayaan nyo na lang kung bakit pero siguro ang iba sa inyo alam na alam ang dahilan dahil tranfarent ako sa mga taong matagal na akong kilala mapa plastic man sila o ano pa.

Lukaret daw ako sabi nila...Totoo ba? Hahaha! Natatawa naman ako. Hindi ah, inaayon ko lang ang aking sarili sa kung sino at anong klase tao ang kaharap ko. Kumbaga, depende yon., parang ganito lang yon Mabait ako sa taong mabait din at mas sira ulo ko sa taong sira ulo din kapag kaharap ako,,,,joke lang ha! Ito siguro ang napapala ng taong maluwag na ang tornilyo at hindi na member ng kahit anong religious activity, pero nagsisimba naman ako at nagdadasal araw araw parang friend ko nga lang sya ituring eh, kasi naman sa buong buhay ko na paglapit sa kanya sobra na kaming naging close, wala na ako maitago sa kanya eh. Sya lang kasi ang aking dakilang kakampi at kaibigan umpisa nagkaisip ako, magunaw man ang mundo hindi ko sya ipagpapalit kahit kanino 

Ordinaryong babae at magulang lang ako na dumaan sa napakaraming pagsubok at hirap sa sa buhay, iyon bang nakaranas ng 2 araw na walang kain. Swerte na kung makabili ng skyflakes at tubig na lang dear.  Namumuhay ng simple at tahimik at minsan na din kinalimutan ang lahat ng taong meron kaugnayan sa akin, nagpakalayo layo at umiwas sa mga kamag anak, magulang at mga kapatid pati na din sa lahat ng kakilala. Kung bakit kasi nauso ang Friendster at Facebook, ayon tuloy ang dating tahimik at puro hamon sa buhay ang hinaharap nagkaron ng social networking at nagkaron tuloy ng way para magkaron ulit ng connection sa mga long lost friends classmates and relatives.  Ako? Naku matutulog na lang ako, walang hilig sa gimik, bahay trabaho at pagbabasa ng kung anu-ano basta interesting basahin naman basahin at nakakapagbigay ng aral.

Dating tahimik ngunit ngayon ay hindi na napapanisan ng laway at lalong lalo na hindi na rin iyakin. Pagmasama ang loob sa pagsusulat ibinubunton kaya nakakagawa ng mga blog na wla lang. Malalim, masayahin at malungkutin din, naughty at hindi halatang alaskador kapag meron sayad. Sa madaling salita flexible na babae daw ako. Iyong tipong strike anywhere daw, puedeng ihagis dito at doon, grabe naman siguro ang dami kong bukol kung hinahagis ako.  Baka nga nasa ortho na hahaha.  Sorry na lang sa lahat ng personal na naka experience ng paglilitanya ko, eh pano wala naman akong magagawa concern lang at nagmamahal sa mga taong nakapaligid sa akin kaya naman ito ako "ako ang iyong kunsensya" ala safeguard, ala nanay , ala ate, ala una etc....

Parang madre o pari daw ako hahaha! kasi naman ang hilig ko mangaral base na rin siguro sa naging karanasan ko o lahat ng dahil sa pinagdaanan ko. Madalas kinaiinggitan kaya naman nagtatanong ako madalas sa sarili ko kung meron nga ba dapat ika inggit sa akin. Dati halos magpakamatay ako sa sobrang kasipagan pero na realize ko din na mas mahirap mamatay sa sobrang sipag at maiwan ang 2 anak ko. At siempre bata pa ito noh! Mahilig magluto basta meron pambili ng lulutuin at masaya kapag napupuri na masarap magluto. Dati sweet daw akong babae at mapagmahal na asawa sobrang bait at kung anu ano pa, pero ngayon ewan ko parang sweet na parang hindi. Siguro puede na tawagin na lang na sweet n sour o di kaya ay sweet and spicy. Dating mabait din pero parang hindi na rin ngayon dahil madalas kailangan ko ipakita na matapang ako at ayaw ko ipakita na umiiyak ako at mahina rin tulad ninyo.

Ang kahinaan ko ay ang pamilya ko at buhay pag-ibig ko, bumabagsak ang mundo ko kapag meron pinagdadaanan sa isa sa kanila at halos humihinto ang lahat pati pag-ikot ng mundo.  Para akong "masaya na malungkot din" pero hindi bilang isang OFW kundi bilang isang tao. Ewan ko ba pero kapag sinuma mas lamang ang lungkot kesa saya at mukhang natambakan pa nga yata ang saya ng lungkot, hayy buhay oh lalala. Pero ok lang at least lahat ng klase ng sarap at hirap ng buhay naranasan ko.  Nasabi ko na nga lang sa sarili ko hindi talaga puede maging pariho ang lasa ng buhay parang ulam din kailangan meron kang mga ilalagay para mag blend ang tunay na itsura at lasa ng luto mo.

Frustrated writer at may tinatagong pagka madam auring(wag kayo maingay atin atin lang ito bka marami ang pumila katuwaan lang ) din. Kaso naman madalas natatakot ako gamitin ang talent na ito saka baka magalit lalo sa akin si Bestfriend ko. Wag ka malakas ang pakiramdam ko at marunong ito manghuli hindi lang hindi mo alam kapag kaharap kita pinag aaralan ko na pala ang bawat salita at kilos mo pati na expression ng mukha mo at paghinga mo at kung saan galing ang boses mo. Ala NBI pero ayaw ko maging NBI mahirap na masarap din hahaha. Siguro malakas ang intuition dahil siguro sa kanyang zodiac sign na sagittarius (kalahati tao kahalati hayo) iyon daw kasi ang ibig sabihin non. 

Mabuting kaibigan at madaling makalimot at magpatawad kapag ginawan ng hindi maganda kasinglawak ng pacific ocean ang angkin kong pang unawa sa lahat ng bagay, pwera na lang kapag meron sayad. Once a month lang naman kapag bilog ang buwan hahahaha, pero ok lang at least hindi nahahati ang katawan at naiiwan iyong tipong puede lagyan ng asin iyong naiwan na kalahati. Ayaw kaagad na magkaron ng wrinkles kaya natuto dedmahin lahat ng bagay na puede pagmulan nito.  Smile nga daw kahit labas na ngipin mo sa sobrang gigil at galit.  Parang customer is always right, that's why always wear your sweet and beautiful smile daw.

How true?

Sabi may pagka generous pero ewan ko hindi rin dahil mahilig din ito magparusa sa mga taong kailangan turuan ng leksyon sa buhay. Pero nungka deep inside she is dying dahil the truth ay "pusong mamon" pa din ito sa kabila ng lahat. Ay, sige na nga baka magalit na yong nagbabasa nito at baka hindi na basahin ang blog ko dahil sa sobrang haba eh mapagod na. Pagtiagaan nyo na lang basahin trying hard kasi magsulat at ayaw na ayaw mag edit gusto diretsuhan na. O sya, enjoy reading na lang sa lahat <3

"Kapag Meron Tiyaga Tiyak Meron Pagpapala"

Every great dream begins with a dreamer. Always remember, you have within you the strength, the patience, and the passion to reach for the stars to change the world.

Harriet Tubman

Tawagin natin siyang Donita Gan. Ito ang kanyang tunay na pangalan nakilala ko siya dito sa aking bagong tirahan at opisina; at kapag tiningnan mo siya makikita mo ang kanyang maamong mukha at palangiti na mga labi. Una, pasilip silip muna siya hanggang nagkaroon ng lakas ng loob para ito ay mag alok ng kanyang paninda na nilalako; mahirap magtiwala lalo na dito sa bagong lugar namin. Sa katagalan nakagaanan na din namin sya ng loob kaya pinapayagan na rin namin sya pumasok sa loob ng aming opisina.

Si Donita at ang kanyang paninda

Habang tumatagal paunti unti namin siya nakikilala, sa paudlot udlot na kwento at pagtatanong nagkaroon kami ng kunting background tungkol sa buhay niya.  Minsan kahit sumasakit na ang ulo ko dahil halos araw araw iyon ng iyon ang kanyang nilalako, matitigas na banana cue at maliliit, turon at maruya sa hapon. At sa tanghali naman ay pinya at pakwan o di kaya ay papaya, nakakaawa naman kasi eh kaya napipilitan na lang ako bumili kung puede nga lang pakyawin ko na, pero hindi naman ako mayaman para gawin ko iyon dahil iisa lang ang kilala ko na gumagawa ng ganun walang iba kundi ang aking dating chinese na boss sobra maawain at matulungin kaya pinapakyaw nya madalas ang tinda ni lola noon, ang tinda na mais ni aling Lourdes at ang Taho ni manong at ito ay ipapakain sa kanyang mga tauhan. How I wish na dumating din sa akin iyong time na maging successful din ang aking business at magkaron ng sobrang pera at gagawin ko din iyon para makatulong sa kapwa at mabubusog ko lagi ang aking mga staff.

Si Donita ay 7year old pa lang ng tumira sa kanyang tiyuhin kapatid ng kanyang ina lumaki sya na kasama ang kanyang mga pinsan. Produkto si Donita ng broken family, ang kanyang ama ay may ibang pamilya at ang kanya naman ina ayon sa kanya ay nasa probinsya pero nagkaroon ng diperensya sa utak. Marami silang magkakapatid at lahat sila ay hiwa-hiwalay (kaya nakikita ko ang aking sarili sa kanya noon). Napag alaman ko sa paunti unting pagtatanong sa kanya kung bakit kailangan niya maglako ng paninda, dahil ito daw ang ikinabubuhay nila tiyuhin nya ang nagluluto at siya taga lako. Ang kanyang mga pinsan ay nasa bahay lang to make the story short sya ay inaapi pati sa pagkain ng kanyang mga pinsan at ganun na din ng tiyuhin at tiyahin niya. Salat siya sa lahat pero sinisikap nya mag aral galing sa kanyang suhol kapag naglalako; dahil kapag hindi naubos meron sya 15.00 at kapag naubos meron siya 20 o 25 pesos.

Ang kanyang tsenilas ay butas na sa paglalako ang kanyang damit ay sobrang luma na sa gawain bahay ay tumutulong din sya minsan naabutan pa sya ng isa kong staff nagsusundot ng bara ng kanal sa tirahan nila. Minsan kinausap ako ni Donita kung puede ko ba raw siya kunin at dito na lang sya magtabaho habang nag aaral siya. Gustushin ko man pero ayaw ko dahil baka magalit ang tiyuhin niya kahit na awang awa ako na malaman na kapag hindi sya magtinda ng maaga pinagagalitan siya ng tiyuhin niya at lagi sya inaakmaan ng kutsilyo sa kamay pero ayon sa kanya hindi naman sya nasusugatan dahil hindi naman dinidiin ang paghiwa at parang tinatakot lang sya.  Doon ako naawa sa kanya, masinsinan ko siyang kinausap kong ginagawan ba sya ng hindi maganda bukod pa doon sa sinabi nya sa akin at hindi naman daw.

Pinayuhan ko siya na magtiis lang at sundin lang ang kanyang tiyuhin na sya ay magtinda basta huwag lang na sya ay sasaktan ng pisikal atn gugutumin. Madalas maawa sa kanya ang kanyang teacher kaya teacher na ang nanlilibre sa kanyang mga test papers o maliit na bayarin sa school. 

Ikinuwento ko sa kanya ang pinagdaanan ko noon bago ako naging ganito ngayon sinabi ko na marami ako tiniis na hirap at pasakit at pagtitiis para lang magkaron ng magandang kinabukasan at sinabi ko na sana ganun din ang gawin niya.  Siya ay 3rd yr high school na at isang taon pa graduate na sya ng high school at sinabihan na din siya ng kanyang tiyuhin na hindi na sya mag aaral ng college dahil meron ito mga sariling anak na kailangan tustusan ng pag aaral.  Sinabi din sa kanya na kailangan na nya umalis kapag nakatapos na sya at lumipat na sya doon sa kanyang isang tiyahin. Hindi rin daw sya paaralin doon at ang gagawin din niya siya din ay paglalakuin ng paninda tulad ng ginagawa nya ngayon.

Binigyan ko sya ng pag asa at sinabi ko na kung sakali man makatapos ka at ako ay nangailangan ng tao sa aking canteen kukunin ko siya at ipagpapatuloy nya ang kanyang pag aaral kahit vocational lang. Sa araw araw na kanyang paglalako ng paninda lagi ko siya binibigyan ng pangaral, payo at binibigyan ng pag asa.  Alam ko balang araw meron naghihintay na magandang kapalaran sa batang ito. Nagsisikap nagtitiis sa init ng araw sa pagtitinda araw araw at kahit pagod hindi tumitigil sa pag aaral at pagtulong sa kanyang kinalakihan na pamilya.

Ilan pa kayang kabataan ang katulad ni Donita na patuloy lumalaban para lang matupad ang kanyang pangarap, ang pangarap sa sana maiba ang kanyang mundo na iniikutan. 

Kahit Milyon Pa Ang Ibigay Mo Sa Akin, 'Di Bale Na!

Ako 'yong taong meron paninindigan, prinsipyo at pagpapahalaga sa mga salitang bawat aking binibitiwan. Pero kung kelan pa ako umabot sa edad kung ito, saka naman ito'y hindi napaninindigan.  Nangyari ito dahil sa matinding pangangailangan.

Isang karanasan na hindi ko puedeng makalimutan.  "Ay teka muna, kumain ka na ba?".  "Pwes, kung hindi pa, kumain ka muna".  Ang mga susunod mong mababasa ay tiyak mawawalan ka ng gana.  At baka masisi mo pa ako, dahil 'di mo na magawang kumain kapag nabasa mo na ito.   Gutom ka pa naman, mamaya 'yan mamura mo pa ako.  Pero, don't worry, tiyak pagtatawanan mo ako pagnatapos mo na itong basahin. Hahaha! Ipagpaumanhin po ninyo, dahil gusto ko lamang ibahagi sa inyo ito. Isang karanasan, na maaaring tatayo ang balahibo nyo sa buong katawan mo!  'Di kaya ay lalabas ang bituka mo!

"Tapos ka na?".  "Tara na, umpisahan na natin ang kwento".

"Ay naku! Kahit bayaran pa ako ng milyon, never never in my life na gagawin ko iyan!".  "Hindi bale na lang noh!".  Matigas kong tinuran,  habang kausap ko ang pinsan ko.  Nakadungaw kami sa bintana, kung saan nakikita namin ang isang lalaki.  Lalaki na hubad, naka short lang, at puno ng dumi ang katawan.  "Imagine, ganun ang ginagawa nya?".   "Siguro, sanay na ang taong iyon".

"Yakks naman insan, tumatayo lahat ng balahibo ko noh!".  "Hindi ko tlaga gagawin iyan, kahit ano pa mangyari!".  "Owsss??", "talaga lang ha!", habang nakatingin sa akin.  Sa sulok ng mata ko, nakita ko ang kanyang palihim na pagtawa.  " OO NAMAN NOH!".  At isa pang hirit ulit na,"Mark my word!"

Sariwa pa sa alaala ang pangyayaring ito.  Mukhang na status ko pa nga ito sa wall ng fb ko, isang taon kalahati na ang nakararaan. 

photo from http://www.cartoonstock.com/directory/s/septic.asp

"Dadi", (tawag ko sa aking mahal na tamang tama naka bakasyon noon from Saudi) "Ano gagawin natin dito?". "Hindi ko tlaga magawang pumasok dian, at marami ang nakalabas na bisita!' Bisita kasi ang tawag ko 'don sa mga nakalutang na dumi ng tao (hahaha....sige yan na lang tawag ko para hindi masyado garapal) "Ipagawa mo kaya"!.  Hindi na ako kumibo, dahil alam ko, wala talaga akong mahanap na puede gumawa.  Isang boarder ko na ang umalis.  Ikaw ba naman, halos apat na araw na itong barado.  Magawan man ng paraan, babalik ulit pagkatapos ng ilang araw.  Hanggan tuluyan na itong ala "poso negro". 

No choice talaga! Hindi ko na ma take ito. Sobra nang kadire! Yuckks as in super kadire talaga. Hindi ko na nga magawang silipin ang loob ng banyo. (Nandiri ka na din ba? Sabi ko naman sa iyo eh, kumain ka muna eh!)  Sa lahat pa naman ng ayaw ko makita, ay ang ganitong situation.  Lalo na sa tulad ko, na unang una sa lahat, ang gusto ko; malinis ang kusina at comfort room ng bahay. Walang ibang lalaki sa bahay bukod sa aking mahal.  Pero alam ko, kung ako eh nandidiri, mas pa iyon kesa sa akin.  "Dadiiiii....baba ka dito!", dalhan mo ako ng medyas na itim help me! Ang palahaw kong sigaw para marinig ako.  Kasama na rin ang halong ewan sa pakiramdam, kaya ganun na lang katigas ang sigaw ko. Kaasar talaga! Nakita ko ang reaction nila, pati ng anak ko.  Kinakantyawan pa ako! Lalo na ng nakita ako na tulo na pawis, nakapikit habang nag susundot sa ilalim  ng lababo.  Andun kc ang secret hole, para don tusukin ng halos abot hanggan buendia na haba ng plehe.  Hirap na hirap na ako, meron na sugat ang mga kamay ko.  Kahit nilagyan ko na ng medyas, para lang huwag dumulas.  Magkahalong pawis, uhog, saka luha ang bumabaha sa mukha ko.  "Shit naman!", hindi ko magawang punasan ang mukha ko, dahil ang kamay ko marumi,   Alam ko, andun lahat ng klase ng bacteria. Ohhh... my gohlay!...  "Dadi",  "pls punasan mo naman ang pawis sa mukha ko".  "Huhuhu",  Iyak talaga ako!  Kasama na din kasi ang hapdi, ng pawis na tumutulo sa mukha ko;  habang tusok dito, tusok 'don.  Halos maubusan na ako ng lakas. dahil sa tuwing sundot o tusok ko, meron matigas na halos ayaw gumalaw.

Nagdadasal na ako, sa hirap at sobrang pandidiri, dahil bukod sa nakikita ko, na mga nakalutang doon sa loob ng CR, ay meron pang natatangay yong plehe, tuwing huhugutin ko sa butas. Hindi maiwasang hindi ko mahawakan sa 'twing sundot at hila ko, ay meron natatangay na dumi ng tao! Umiiyak na talaga ako sa sobrang pandidiri, habang naalala ko, ang mga sinabi ko, at tigas ng sumpa na salitang binitawan ko sa pinsan ko.  Habang pinanonood namin noon, ang lalaking nakahubad habang lumalangoy sa binuksan na poso negro (imagine that scenario, then iyong mama tanging bulak lang ang harang sa butas ng tenga.  Sigarilyo at Gin na alak lang ang kanyang pantapal sa kanyang sikmura).  Okey lang si manong kasi,  katapat lang ay Gin na alak at sigarilyo,  ako, hindi ako nagsisigarilyo at umiinon.  "Thank God!", naawa si mahal at tinulungan ako, pero pasekreto akong natatawa.  Nakita ko kasi, kung paano ang reaksyon ng kanyang mukha.  Lalong gumandang lalaki, hahaha ala Bong Revilla nga pala talaga ito ( may bahid ng kunting katotohanan pala ang sabi nila) hahaha!.  Noon ko lang kasi ito natitigan ng matagal, lalo na at tisoy na tisoy pa.  Dulot na rin ng klima sa Saudi Arabia.  Sa oras ng matinding pangangailangan, at kung para naman sa ikabubuti ng lahat ang gagawin mo, puede rin pala talaga ikaw mismo ang babali ika nga sa salitang iyong nabibitawan.  Kapag nasa isang sitwasyon, kakayanin mo ang lahat, gagawin mo ng pikit mata.  Kakainin mo pati na ng pride chicken mo.  Kainis di ba?  Para kang kapit patalim talaga.

Habang pinapanood ko ang aking mahal, para akong nahihiya sa aking sarili.  Hindi ko pala kailangan pandirihan, ang mga taong ganito ang gawain.  Malaki pala ang kanilang papel na ginagampanan, lalo na sa ating kalinisan at kalusugan. Hindi ko naman sila minamaliit.  Sobra lang talaga ako nandidiri sa nakikita ko, nakakasuka at nakakakilabot.  Pero, ayon kay manong noon, "Gin lang ang katapat nyan, sabon at alcohol".  Pero napabilib ako.  Isang marangal na trabaho, sa kabila ng napakaruming bagay na ito.  Galing sa dumi, na kinita para maipakain sa pamilya, ngunit napakalinis at napakamarangal na trabaho, ng isang tao na nagtitiyaga para lamang kumita.

AT para naman sa akin, meron isang aral akong natutuhan ang huwag magsalita ng patapos.  Dahil sa huli, sigurado, darating ang mga pagkakataong may mga bagay na magagawa tayo na akala natin ay hindi natin kayang gawin.  Sigurado sa huli, ikaw ang tatapusin ng iyong salita! Get's mo? Ako? Gets na gets ko!

"Hahaha...tara na Dadi!",  "kain na tayo".  Pagkatapos ng halos mag isang oras, sundot dito sundot doon. Nagawa ng mahal ko, siempre lalaki, iba ang lakas nila.  Ayon sa kanya, meron isang bagay na sobrang tigas, na kapag ibinabaon ang plehe, ito ay sumasabit doon.  Linis ng buong kabahayan, zonrox, sabon dito sabon doon.  At habang naliligo, halos ipaligo na rin ang zonrox, para maalis ang bacteria na kumapit at tumilamsik sa aming katawan. Pati na din sa mukha namin.  Halos hindi kami pinakain ng isang buong linggo, sa tindi ng tensyon at pandidiri ginutom kami.  Tinginan walang salita, sabay bigla tawanan.

Kaya magmula noon, isa sa mga hinahangaan ko,  ang mga taong tulad nila.  Kasama na din ang lahat ng tauhan ng "Malabanan".

Trust No More?

 “The key is to get to know people and trust them to be who they are. Instead, we trust people to be who we want them to be- and when they're not, we cry.”

Do you believe that if you are an honest person you are easily to believe all the people around you? And if you give trust to somebody because you are also a trusted person?

photo borrowed from www.12rf.com

I don't say am a perfect woman and never commit mistakes.  But looking back to the past, I can say I am more on the good side pagdating sa mga bagay bagay na ginagawa ko. I am always thinking for all the best I can do for myself, for my siblings, my parents, my kids and to the people around me. I don't want to be perfect, but I always try doing the best  I can do.  I started to join Legion of Mary during my elementary days, and loves to join prayer meetings every friday.  I remember pinapalo ako ng father ko, every time am goin home late in the evening, kasi nga daw wala naman ako mapapala sa pagiging active ko sa mga ganung religious activities.  Then, I have nothing to do but to cry at tanggapin na lang lahat ng sinasabi ng father ko, isa akong batang masunurin, tahimik, at masipag. I obey my parents except for my religious activity kung saan lagi ko din kasama ang aking lola.  

Being active to the word of God I must admit na am aware how to be a good christian or how to be a good daughter of God (Except for the fact that one of HIS commandments  unfortunately I was broken) I trust God in everything, since then until now. Umabot din ako sa point na I became hesitant to HIM, and it was during the time na I'm almost fall on the ground at feeling ko HE ignored me.  But, I realized it was HIM who tested me how my faith to HIM will go beyond.  I Have big trust to HIM the way I trust people around me. I am an honest to goodness person kaya naman ganun na lang din ako magtiwala sa aking kapwa, kaya naman if there is somebody who did broke my trust I felt the pain inside.  But, as a natural me or who I am, am the person I can easily forgave, but, mind you mahirap na ko ulit magtiwala pa.  I still consider some reasons but sometimes di maiwasan itanong ko sa sarili ko if I am still going to trust peoplearound me.

I do some lies but it's just a white lies, un tipong magsisinungaling ako just for the sake of not hurting one people or basta sa ikabubuti at hindi ikakasakit ng isang tao.  I hate liar people. Liars are cheaters too also, ang masakit lang kapag those liar person are the people who are close to our heart.  I forgive and forgave for how many times dahil what I said hinde ako likas na masama madali ako makalimot sa mga pagkakamaling nagagawa sakin ng mga mahal ko sa buhay at ng kapwa ko, dahil naniniwala ako na God is always ready to forgive all the sinners, ako pa kaya na tao lamang?.  But, sometimes nakakapagod din kapag paulit ulit na marami ang nanloloko at nagsisinungaling, the reason na lagi akong nasasaktan it's just because I trust them always.

Sometimes in the middle of the night, during some sleepless night, I always ask myself what's wrong with me? And I asked myself kung ako ba ang mali dahil sobra sobra talaga ako magtiwala at sobra akong honest sa lahat ng bagay? Do I need to give limitations? Do I need give trust to anybody? Do I need to tell the truth always?  But, this is me! How can I change myself to the things that I used too and what  my heart dictates me.  I don't expect people around  to please or understand me, but how I wish them to be honest and be trustworthy kahit minsan lang. Too bad some are like this, they don't know how they hurt the person whom they lied.  Do I trust no more? Ito laging tanong tuwing nagbibigay ka ng tiwala at muli itong susubukin ng pagkakataon.

Hinde masama ang magbigay ng tiwala, pero sadyang sa mundo nating ginagalawan ay merong mga bagay na dapat nating unawain at lalawakan ang ating pang unawa.

 

"I detest the man who hides one thing in the depth of his heart and speaks forth another."

Homer

Paru-Paro

Alas 11:00 na ng gabi,  pero di pa rin ako  inaantok.  Naka tune in sa aking paboritong radio station "DZMM". Walang magandang palabas sa TV.  Wala din akong makausap, dahil offline ang aking mahal.  Oo nga pala, umpisa lumipat ng ibang kumpanya, bihira na kaming magka-usap sa chat.  Nasa labas daw sya halos araw-araw at pagod na pagod na pag-uwi.  Kawawa naman, 'di bale, darating din ang oras na hindi na siya mangingibang bansa ulit.  For good na 'ika nga.  Tulog na rin lahat ang aking mga kasama sa bahay.

Photo credit Henry Allen Solanoy Romblon 2012 vacation

Sa mga gabing ako ay hindi dalawin ng antok, isang abot kamay na ballpen at notebook, ang aking aabutin.  Depende sa aking mood, kung ano ang puede kong umpisahan.  Matagal na panahon na din pala na ako'y huling nakapagsulat, dahil na rin siguro sa pagbabago ng aking pamumuhay; na umikot na lang sa aking anak, pamilya at trabaho ang aking oras at panahon.  At ngayon, ito akong muli, pagkatapos ng mahigit dalawang  dekada; ay akin muli ang susubukan ang magsulat. Ang isang bagay na lingid sa lahat, ito ang aking kanlungan sa bawat oras at araw, o pagkakataon na pansamantalang ninanais ko ng katahimikan. At para bigyan  ng pagkakataon na maibahagi ang mga bagay na inaabot ng aking aking malikot na imahinasyon.  Imahinasyong bunga ng matinding emosyon. Sinusulat noon sa papel gamit ang lapis, habang nakaupo sa gitna ng bukid, habang  nakatanaw sa dagat.  Ngayon, maibahagi ko na, sa pamamagitan ng makabagong teknolohiya. 

PARU-PARO
(orihinal na kopya at binuo ng may akda)

Pilit ipinipikit ang mga mata sa kabila ng dilat na aking ISIP

Pikit na mga mata ngunit isip ko'y gising sa kalaliman ng gabi

Liwanag sa balintataw aking nakikita at  ito' nagsusumiksik

Mga paru-paro aking nakikita sa liwanag habang ako'y nakapikit

Nagsalimbayan sa paglipad..at ganda nito'y sadyang mapang akit

Sa kanilang bawat pag ikot kulay nila ay sadyang nakakabighani

Lumilipad dumadapo...at muling lilipad dadapo ng ito ay paulit ulit

Sa kanilang bawat galaw at pag ikot 'di maiwasang di mapa isip

May mabagal lumipad parang pagod at parang nalulungkot din

May nahihirapan ngunit merong matitikas at masasaya din

Hindi ko lubos na mawari ngunit kita ko ang tunay na pakiramdam
Habang nakikita ko sa dilat kung isip pero nakapikit na aking mata
Bakit hindi ko maiwasan mga paru-paro ay aking maikukumpara
Ibat -ibang buhay ng mga taong aking araw-araw ay nakakasalamuha
Ako, sila, kayo ay tulad ng mga paru-paro na akin ay maihalintulad

MASAYA!......dahil alam ko ako ay isang tao na pinagpala NYA
May maayos na paligid masarap na pagkain at ibang karangyaan
Masaya dahil alam ko mas maswerte ako kumpara kesa sa kanila
Sa mga katulad nila na sadyang pinagkaitan ng tadhana upang sumaya
Sila na pakalat-kalat matanda man o bata na pinabayaan na ng lipunan


MALUNGKOT? ....maraming dahilan at ito'y mahirap isa-isahin diba?
Minsan binabahagi natin pero kadalasan ay gustong sinasarili na lang
Dahil lahat naman tayo ay sadyang meron kanya-kanyang sariling dahilan
Ngunit sa kabila ng kalungkutan nakangiti at makikita mukha na masaya
Kahit ano pa man sadyang buhay ay laging may hatid na lungkot at saya


NAPAPAGOD?... oo pisikal dahil sa bigat ng trabaho na ating ginagawa,
Biyahe at kung anu-ano pa dahilan upang mapagod buong araw
NAPAPAGOD?... emosyonal alam mo na ang ibig kong sabihin nito di ba?
Kumplikado at  may kasamang depresyon at apektado na ang lahat
AT nanaisin mo pa ang mapagod ng pisikal at hindi emosyonal di ba?


NAHIHIRAPAN?...Oo, sa panahon ngayon na mahirap ang ating buhay
Ikaw man ay mayaman o mahirap lahat tayo ay nakakaranas ng hirap
Kahit sino pa ang iyong tatanungin si mayaman sasabihin pa rin "ang hirap"
MAHIRAP, AKO AY NAHIHIRAPAN at NAHIHIRAPAN S'YA
Lahat ay nahihirapan ngunit sa kabila nito'y laging meron din hatid na aya


Sa kabilang banda.....isa lang isipin natin GANYAN TALAGA ANG BUHAY
Kailangan marunong kang lumaban at makisayaw dahil nasa atin mga kamay
Lahat ay nakasalalay kung paano natin lalabanan ang lahat ng hamon ng buhay
Huwag kang pagugupo aking kaibigan lumaban ng parehas ng walang naaapakan
Walang nasasaktan at walang naa-api, tulad ng paru-paro dumapo at lumipad lang
Llipad lang ng lipad......paikot ikot...... dadapo .....lilipad ulit ng wlang kapaguran.

( Ito ang original na kauna-unahang ginawa ko after 20years, at inilagay sa aking friendster blog, na tanging merong naiwan na hard copy)

Sa Likod ng “Thank you o Salamat!”

Give thanks for a little and you will find a lot.
~ The Hausa of Nigeria ~

Matanong ko lang, ano ang feeling mo kapag itong two or one word na ito ay narinig mo? Bigla ka ba napaisip sa tanong ko? Wala lang naisip ko lang itanong, simple words lang pero mabigat ang nakapaloob dito sa salitang ito,

http://www.fotosearch.com/photos-images/thank-you_2.html

Madalas araw araw sa buhay natin different people ang ating nakakasalamuha aside from our circle of family and friends, at minsan o madalas din hindi natin napapansin na meron tayong mumunting bagay na nagagawa sa mga taong nakapaligid sa atin  na dahilan para tayo ay makatanggap ng salitang “Thank You” o “Maraming salamat” o di kaya ay “salamat”.

Kadalasan din naman alam natin na meron tayo mga magagandang bagay na nagagawa  na kusang loob o bukal sa kalooban natin.  Yon iba sa atin natural na yong pagtulong sa mga taong nakapaligid sa atin. Andian yong nakatulong ka para mapagaan ang trabaho nya, nakatulong ka dahil nakapagbigay ka ng payo at naliwanagan ang isip nya, nakatulong ka dahil sa pagsagip sa buhay nya at marami pang mga iba’t ibang uri ng tulong na nagawa natin sa kapwa.  Hindi lahat ng tulong  na ginagawa natin sa kapwa natin ay kailangan pinansyal

Kadalasan din naman meron tayo mga natutulungan na hindi naman tayo nag e- expect na tayo ay pasalamatan, pero minsan kapag nakalimutan nila ang tayo ay pasalamatan di ba napapa isip o natatawa na lang tayo sabay sabi “ay di man lang nagpa thank you”. May mga tao din naman na balewala na sa kanila lahat sya man ay mapasalamatan o hindi.

Hindi ko masabi na ako ay isang tao na mabait, masabi ko man iyon alam ko galing lang sa lalamunan ko, biro o minsan nasasabi lang. Dahil alam ko naman sa sarili ko na walang taong mabait. Kung meron man siguro sila yong mga naisama o kabilang na sa mga “Saints” ngayon sa simbahang katoliko. Kaya ko nasabi ito dahil ang taong sinasabi mabait dumadating din ang araw na mas talo pa ang sinasabi nilang masama ang ugali, at dito naman sa puntong ito ako siguro napabilang dahil napupuno din ang salop sabi nila, naabuso na ang kanyang sobrang kabaitan.  Napalayo na tuloy ang topic at mabalik tayo sa totoong dahilan ng maikling blog na ito.

Ang makatanggap ng salitang “Thank You at Salamat” sa kapwa lalo na sa mga taong naging parte ng buhay natin aside sa mga pamilya at relatives natin di ba ang sarap sa pakiramdam. Yong saya na alam mo walang katumbas na halaga. Kumbaga nakakatulong ka na walang kapalit na suhol pabuya o gift in return mas higit pa ditto ang nakatanggap ka kapag sila ay nagpapasalamat na sa iyo.  Likas na sa akin ang ganitong attitude kahit hindi o kilala ko ang taong lumalapit sa akin at kailangan ako. Madalas din ako magkusa kapag alam ko kailangan ng isang tao o ng mga nakapaligid sa akin kung ano ang puede ko maitulong.  Pero madalas ko din gamitin ang isip ko sa mga ibat-ibang uri ng pagtulong ko.

 photo from http://www.fotosearch.com/photos-images/thank-you_2.html

Meron mga tulong ako nagagawa na minamasama ng iba dahil akala nila greedy ako, pero ang di nila alam tinuturuan ko sila ng leksyon.  At hindi nila alam dahil sa hindi ko pagtulong sa kanila nakapag isip sila ng mga bagay na kailangan nila gawin dahil pinagdamutan ko sila ng tulong. Pero para sa akin masaya ako dahil sa aking pagtanggi nakagawa sila ng mga bagay na akala nila hindi nila kaya gawin kapag hindi sila tinulungan.  Sa aking karanasan mas madalas bumabalik sa akin sa mga hindi sinasadyang pagkakataon ang mga reward na nagagawa ko sa kapwa ko, minsan galing  mismo sa mga taong natulungan ko noon  at iyong iba naman ay galing sa mga taong minsan ko lang makadaupang palad.  Madalas din kapag nakakagawa ka ng mabuti sa kapwa mo kapag ikaw naman ang nalagay sa isang sitwasyon na kailangan kailangan mo ang tulong kusa na lang sila lumalapit sa iyo.

Pero meron isang katotohanan na ang isang taong matulungin sa kapwa ay iyon pa ang mga taong madalas sinasarili ang lahat at likas na din sa kanya ang gumawa ng solusyon na hindi lumalapit sa kapwa para huminge ng tulong.  At mas madalas sila yong mga taong sa tingin ng karamihan ay napakatapang na hinaharap ang buhay pero deep inside gupong gupo na ito pero ginagawa ang lahat para mae survive kung anuman ang meron sya, nawawalan ng pag asa minsan sa buhay pero hindi halata dahil marunong magkubli ng tunay na saloobin.  Ang dahilan, dahil ang tingin ng karamihan sila ay ang mga  matapang na tao na kayang harapin ang lahat at madalas masabihan ng “ikaw pa kaya mo yan”. 

Kaya mas madalas walang choice ang mga katulad nila kundi ang mananahimik na lang ito ng tuluyan at sarilinin ang kung anuman ang kanilang tunay na saloobin.  Pero ang mga taong ito ay mayroon matibay na faith sa nag iisa nilang KAIBIGAN na kanilang nakakasama at nasasandalan anuman oras. KAIBIGAN na mas nakakaalam ng tunay na saloobin kahit ang mga taong ito ay nananahimik lamang sa isang tabi.

Saying thank you and being really being grateful are not just about words.

When you say thank you, you actually open yourself up because you accept.

 You appreciate and you share yourself. You allow yourself to be open to receive love. And that, as you probably know, feels nothing less than wonderful. 

From //www.inspirational-quotes-short-funny-stuff.com/thank-you-quotes.html