Ang Nalalapit Na Pagtatapos Ng Isang LDR Relationship

(wikipedia/saudiaairline)

Napatingin ako sa kalendaryo, 5 buwan na lang pala at mawawala na ang titulo na LDR sa buhay ko at buhay ng mahal ko.

Ang hirap maghintay.  Minsan, parang ayaw ko nang tignan ang kalendaryo; at madalas talagang umiiwas na akong tumingin at magbilang sa bawat pahina at numero nito.  Isa sa pinakamahirap sa buhay nang LDR ay iyong ikaw ang naiwan; Iba ang pakiramdam kumpara sa ikaw ang umalis. Alam ko ang pakiramdam na ganito dahil parihong naranasan ko ito.

Ilang taon na pagtitiis. Ilang taon na nangangarap na sana balang araw magkakasama din kami.  Ang tanging nag-uugnay ay ang internet at celphone.  Hindi ko pinangarap ang magkaroon ng ganitong relasyon.  Mula pagkabata, pinangarap ko na ang isang buo at masayang pamilya.  Salat man sa ibang bagay, ngunit masayang magkasalo sa hapag kainan.  Masayang pinagsasaluhan ang mga nakahaing nakayanan. Ano ang silbi ng mga masasarap na pagkain sa aking harapan, kung ang ang aking mahal ang nasa isip ko; kung kumain na ba at kung ano na ang kinain niya sa oras na iyon.  Ano ang silbi nang mga material na bagay kung alam mo na nag-iisip ka kung ano ba ang kanyang ginagawa sa oras na ito.

Sobra kong nami-miss ang mga araw na tayo ay magkasama, hinahanap-hanap ko ang ating mga tampuhan at pagbabati na tinatapos nang isang simpleng yakap at halik. Nami-miss ko ang mga tawanan natin, kulitan, harutan at walang katapusang mga kwentuhan habang nakahiga na.  Sobra ko rin nami-miss iyong pagtulog natin na magkahawak kamay at magkayakap, na iyong mukha ko ay nasa ilalim ng iyong kili-kili. Habang ang isa sa atin ay naghihilik dahil sa sobrang pagod. Hinahanap-hanap ko iyong nakikitang halos nag-aagawan at hindi na makatayo sa lamesa dahil sa sobrang kabusugan.  Hinahanap-hanap ko iyong madalas ay sinasamahan mo ako sa kung saan man ako pumunta.  Hinahanap-hanap ko rin ang minsang naasar ako sa tuwina’y nalalasing ka. At mas lalong na-miss ko ang minsan mong mga paglalambing.  Miss ko rin na iyong nililigpit ang aking mga paperworks para senyal na tumayo na ako at kayo naman ang aking bibigyan ng oras at panahon.

Siguro nga napakapalad ko sa panahong ito.  At sa 5 buwan na nalalabi excited na ako sa iyong pagdating.  Alam ko, pagkatapos ng 5 buwan na iyon mula ngayon; iyon na ang huling pag-apak ko sa airport para sunduin kita.  Dahil alam ko, ito na rin ang huli na ikaw ay hindi na lilisang muli para kami ay iyong iiwan.

Sa mga panahong, sobrang maraming pagsubok tayong pinagdaanan,  Sa mga panahong maraming sumubok sa tibay nang ating relasyon.  Sa mga panahong muntik na tayong bumitaw sa isa’t-isa; sa mga panahong kapwa tayo nagkulang nang panahon sa bawat isa.  At sa mga panahong puno nang galit ang ating mga puso dahil sa mga mabibigat na pagsubok na ibinigay sa atin. Nagpapasalamat ako na lahat nang ito ay ating nalampasan. Thankful ako dahil mayroon tayong open communication sa isa’t-isa. Nasasabi natin ang bawat saloobin natin, ang bawat kinikimkim na mga damdamin na naging daan upang malampasan natin ang lahat nang mga pagsubok.

Sa iyong pagbabalik at hindi na muling paglisan, alam ko na marami pa rin tayong pagsubok na pagdadaanan.  Alam ko na malalampasan natin ito nang magkasama.  Hawak kamay nating haharapin ang lahat nang hamon sa bawat relasyon.  Alam ko na sa bawat hindi natin pagkaintindihan mas madali para sa atin na ito ay ayusin.  At muli sa iyong pagbabalik alam ko, muling manunumbalik ang minsan ay naging malamig na mga panahong alam ko pinagdadaanan ng bawat may relasyong LDR.  Dahil alam ko sobra-sobra lang natin nami-miss ang bawat  isa.

Panibagong buhay sa mundo na hindi mo nakasanayan, ngunit sisiguraduhin ko sa iyo na ito ay iyong hindi pagsisisihan.  Dahil alam ko ito ang pangarap ng bawat OFW ang makasama at manatili sa bansa kung saan kasama niya ang mga taong nagmamahal sa kanya.

Wala na ang mga pasko at bagong taon na malamig at  malungkot.  Magkasama na nating ma-i-celebrate ang ating mga birthdays.  Higit sa lahat magkakasama na tayong magsisimba tuwing araw nang linggo at magkakasama na rin tayong a-attend sa school activities ng ating mga anak.

And the countdown begins from now..............See you soon…..Dadi!

( photo credit:123rf/young business men in stress)

“Oi, balita ko mayaman ka na daw!”
 
“May mga negosyo ka na raw, iba talaga kapag sobrang masipag at mabait lalong pinagpala.”
 
“ Eh,’ di ang sarap na nang buhay mo ngayon; mabuti ka pa malayo na ang narating mo talagang umasenso ka na.  Hindi tulad noon na hirap na hirap ka at ang dami mong problema.”

Gusto ko lang itama ang mga salitang iyan at alam ko iyong mga may maliit o medyo may kalakihang negosyo ay sobra silang makaka-relate dito sa sasabihin ko.
Ilang beses ko na rin sinasabi sa sarili ko at sa mga malalapit sa akin, na sobra kong nami-miss noong ordinaryong trabahador lamang ako.  At alam niyo ba kung bakit?
Noong Empleyado pa ako:

1. Maliit man ang aking suweldo,pero napagkakasya ko.  Gumagastos lamang ako sa mga alam kung kailangan talaga. Kung gusto ko madagdagan ang aking income, maraming sideline na maari kong pasukin; iyong mga sideline na hindi makaapekto sa trabaho ko.
2. Iniintindi ko lamang ang trabaho ko sa maghapon. Matapos o hindi basta alas 5 na nang hapon tapos na ang work ko
3. Nakakatulog ako nang 8hours, at kapag linggo pahinga na ang ginagwa ko
4. Wala akong malalaking obligasyon na mga binabayaran at iniintindi.
5. Ang problema ko lang budget sa loob ng bahay at nang buong pamilya
6. Higit sa lahat mayroon akong peace of mind.
7. Wala rin ang pressure na lagi kang nilalapitan para ikaw ay utangan, dahil alam nila na wala ka rin. At wala rin sasama ang loob sa iyo.  At hindi ka rin gaanong pressure kapag alam mo na kinakapos ka na sa budget.

Ngayong Negosyante na ako:

1. May negosyo ka expect mo na kailangan mo ang mahaba ang pisi mo.  Hindi sa
2. Lahat nang oras ay ok ang takbo ng negosyo.  May mga pagkakataong nag aabuno ka pa ng ilang buwan.  Iyong kinita o naitabi mo noong panahon na kumikita ang negosyo ay nailalabas mo rin.
3. Kapag nga daw ang isang tao ay kumikita na nang malaki, meaning lumalaki na rin ang mga gastusin. At iyon lamang ang nakaka-angat sa isang ordinaryong empleyado.  Kapag may negosyo ka, nandiyan iyong mag-iisip ka ng mga bagay na mas lalong makatulong at makapag angat sa iyong negosyo o kabuhayan.  Pati na rin ang pag-i-invest sa iba dahil iniisip mo na kailangan kumita; para sa oras nang kagipitan ay mayroon kang naitatabi
4. Kung dati sarili at pamilya mo lamang ang iyong iniintindi, ngayon pati ang iyong mga tauhan dahil alam mo na sa trabaho lamang sila umaasa.  Kung dati 8hrs lang ang obligasyon mo sa work, ngayon kung maari nga lang na 24hrs.
5. Kung noon ang ginagawa mong budget ay pampamilya lamang, ngayon hindi na, dahil sa kaunting pagkakamali mo lamang sigurado lagapak ang iyong kumpanya o negosyo.  Dito masusubok ang lahat ng kakayahan mo sa financial planning.
6. Hindi mo na rin magawang makatulog ng 8hrs.  Sa dami nang mga problema sa kumpanya o negosyo hindi maaring hindi mo ito iisipin.  Lalo na kapag mayroong mga pasaway na sila na nga ang may kasalanan ikaw pa ang ihahabla sa DOLE.  Kung dati ay mayroon kang peace of mind, kapag may negosyo ka sigurado burado ang peace of mind na ‘yan.  Araw-araw halos mayroong mga minor or major problem na kinakaharap ang isang negosyo. Kasama na ang problema sa mga tauhan na madalas hindi naiintindihan ang kalagayan ng kumpanya.  Hindi lahat ng kumpanya ay kumikita o tumatabo ng pera ang may-ari.  Baka hindi ninyo alam, mas marami ang loans ng ibang mga negosyante lalo na sa panahon na mahina ang negosyo.  Kaya nga kapag ang usapin na ay taas ng pasahod, bigla na lang sasakit ang ulo ng mga negosyante.  At para hindi maapektuhan ang lahat; ang desisyon ay itaas ang produkto at magbawas ng mga tauhan.  Dahil bukod sa tumaas ang sweldo mas lumaki din ang binabayaran ng mga employer sa mga benefits ng mga empleyado.

Ex. Salary P 11,000/mo
SSS employee share P 366.70 (ito lang ang kinakaltas sa empleyado)
SSS employer share P787.30 ( ito ang binabayaran ng kumpanya sa isang tauhan na may sweldo na 11k/month)

Sa SSS pa lang iyan, paano pa ang ibang mga benefits na may mga share din       ang  isang kumpanya sa bawat mga empleyado.  Diyan pa lamang sasakit na ang ulo ng mga negosyante.  Idagdag pa diyan ang malalaking taxes na binabayaran sa gobyerno.  Doble-doble pa nga ang taxes na binabayaran ng isang negosyo.  Cityhall, BIR, Custom at mga pampadulas pa.

Hindi na rin mawala sa sistema nang ugaling Pinoy ang kung ano ang nakikita  nila ay iyon na ang kunklusyon nila.    Hindi naman nila alam na mas nagigipit ka pa nga lalo na ngayon pahirapan ang singilan.  Lahat mayroong terms, sabi nga nang kaibigan kong taga BIR 30 months na daw at hindi na 30days ang terms ngayon sa pagpapautang.  At totoo nga, dahil ilan din ang aking mga parukyano na kilalang kilala sa buong mundo na mayaman o tanyag na kumpanya pero halos abutin ng isang taon bago magbayad.  Para hindi makabayad ng naayon sa terms, maraming reason kesyo nawala ang resibo, kesyo ganito ganire. Anak nang tinapay nakaka-kalbo talaga.  Siempre, ikaw naman na maliit na negosyante, sa dami ng kumpitensya, hahayaan mo na lang dahil kahit papano mayroon kang inaasahang sisingilin.

Kaya sana, minsan maisip din nang mga empleyado ang katayuan ng isang kumpanya o ng employer.

Masarap magkaroon ng negosyo dahil kahit papano nakakatulong ka sa kapwa mo at pamilya nila, kasabay nang pag-angat mo rin sa buhay.  Pero kakambal naman nito ang katakot-takot na mga responsibilidad na iyong kahaharapin.  Hindi biro ang STRESS nang isang negosyante.  Pero, sobrang nakaka- challenge, dahil ang sarap sa pakiramdam kapag nalalampasan mo ang mga problema na akala mo ay hindi kayang bigyan ng solusyon.

Lagi kong  iniisip ang isang payo sa akin ng dating boss ko “ Lagi mong iisipin ang nakakatulong at makatulong ka sa iyong kapwa, at tiyak hindi ka pababayaan ng Dios”

Galit Ka?

(google/angrywoman)

“An angry man open his mouth and closes his eyes”

Tama!

Ang taong sobrang galit, iyong tipong may usok na lumalabas sa ilong at tenga; parang dragon ay iyon ang mga taong nawawala na sa  sariling  katinuan.  Hindi na  nagawang kontrolin ang sobrang galit na nararamdaman. 

Ang galit ay mas lalong nagniningas kapag sobrang emotion ang nakabalot dito  Kaya nga madalas mayroong nakakalimot sa sarili, nakakagawa nang krimen o mga bagay na kahit sa panaginip nito ay alam niya na hindi nito kayang gawin.

Ang isang tao dahil sa sobrang galit, nagagawa nitong maging asal hayop na nakakatakot, handang sumila ng kalaban.  Galit na maaring makasira sa mga taong nakapaligid sa taong ito, pati na rin sa kanyang sarili; at lahat ng ito ay dahil sa bugso ng damdaming galit at pagkapuot..

Kanina sa palengke, habang hinihintay ko ang aming isda na binili at pinalinis; mayroong isang babae at lalaki na nagtatalo. Hindi ko lang pinansin, dahil sanay na ako makarinig nang mga sigawan sa palengke na akala mo may rambulan lagi.  Biglang nagsigawan, may palahaw na umiiyak at sumisigaw nang tama na!  Maya maya ay nagsigawan na pati ang mga namimili at nagtakbuhan.  Kitang-kita ko na hinabol ng lalaki iyong isang lalaki ng kutsilyo.  Natulala ako dahil sa direksyon namin papunta, halos hindi ako nakahuma at ang tanging ginawa ko niyakap ko ang aking anak.  Pumikit ako nang papalapit na dahil wala akong matakbuhan at tanging nasambit ko lamang ay “Dios ko po tulungan mo kami, iligtas mo po kami sa kapahamakan kasama ko ang aking anak!”

Hindi ko pa natapos ang aking sinabi, kumalabog na sa tagiliran ko kasabay nang mga hiyawan. Akap-akap ko pa rin ang aking anak na pilit tinatakpan ang kaniyang mga mata.  Dahil kitang-kita ko kung paano inundayan ng saksak ang kaawa-awang mama na nakalugmok na sa semento.  Hindi ko alam kung paano, ako nakaalis sa lugar kung saan kami nakatayo.  Tulala ako, halos hindi ko mailakad ang aking mga paa.  Hindi mawala sa isip ko ang pagtama ng kutsilyo sa katawan na puro dugo na.

Naglalakad ako na wala sa sarili, at namalayan ko na lang nasa loob na kami ng isang kainan.  Hindi ko tuloy alam kung ano ang na- order ko……nagulat ako nang inilapag na ng waiter..dinuguan na may kasamang puto.  Hindi ko na rin alam paano ko napaliwanagan ang aking anak.  Natandaa ko lang sinabi ko, wala iyon anak, away palengke lang.

Paano nga ba ma-control ang galit ng isang tao? Ayon sa nabasa ko sa book ni  K. Sri Dhammananda,

“A good way to control anger is to act as if the undesirable thoughts do not exist in our mind  By using our will-power, we focus our minds in something wholesome and thus subdue negative emotions.”

Ang ganda nga sana kung itong nabasa ko na ito ay nai-apply talaga sa sarili.  Kahit ako aminado ako, mahaba ang pasensya ko at hanggat maari kailangan kong magpigil.  Ngunit sa isang banda, kahit anong pigil ko pa sa aking sarili; kahit anong control pa sa isip ko, sadyang kapag nasagad ka na at umiral ang silakbo nang iyong damdamin 80% ay makakalimot ka at huhulagpos ang iyong emosyon.. 

Pero mayroong isang sekreto para ma-develop ang ating sarili, kung paano ma-control ang galit na ating nararamdaman.  Sabihin sa ating sarili araw-araw at i-program ang mga sumusunod:

I can control my anger, I can subdue irritability, I will keep cool and be unruffed

I can be unmoved by anger as a rock, I am courageous and full of hope

Ano?... Hindi Ka Na Virgin? (Huwag Mapanghusga)

Hindi na yata maiaalis sa buhay nating mga Pilipino na minsan ay nagiging mapanghusga tayo sa kapwa natin.  Napakadali nating mag-isip nang hindi maganda sa kapwa; at para na rin natin itong ipinapako sa krus.  Aminin man natin o hindi, pero iyon ang nagsusumigaw na katotohanan.  Hindi pa nga tapos magkuwento ang kaharap mo, ipinako mo na kaagad sa krus.

May kani-kaniyang dahilan ng pagkawala ng virginity, kaya sana huwag tayong masyadong mapanghusga.

Isang kaibigang nagkuwento sa iyo; iniwan ng kaniyang boyfriend dahil noong unang ginalaw siya, wala nang bleeding. Nag-isip ka at mayroong pagdududa sa sinabi ng kaibigan mo, hindi ba?

Bagong kasal, sa kanilang honeymoon biglaang naghiwalay o nagkalamigan.  Punong-puno ng pagdududa si mister.  Inisip ni mister na niloko siya ng kaniyang asawa; na hindi na ito donselya nang kanyang pakasalan.

Hindi ako nurse o doctor, pero mahilig akong magbasa.  Sa pagbabasa, marami tayong maaaring matutunan. Lumalawak ang ating kaalaman.  Mas nagiging makatotohanan ang ating mga nababasa, kapag ito ay mayroong pagpapa totoo.

Ibabahagi ko sa inyo ang kaalamang mayroong katotohanan mula mismo sa aking mga kaibigan o kakilalang naging biktima ng mga taong mapanghusga:

1.  Bisiklita       - Ang babae na mahilig magbisikleta ay kadalasang wala nang bleeding during the intercourse.  Sa katagalang paggamit ng bisiklita, ang upuan nito at pagpe-pedal ang nagiging dahilan para mag-stretch ang hymen ng isang babae. Kaya madaling makapasok ang manhood ng lalaki, dahil na stretch na ito.

2.  Accident      - naaksidente dahil sa bike, sigurado ang pagkasira ng hymen nito lalo na kung nagkaroon ng bleeding.  Ibig sabihin nito ay napunit ang manipis na laman. B) Nahulog sa puno, sa puno ng niyog o kadalasan sila iyong mga mahihilig umakyat sa mga matataas na puno at aksidente sa kanilang pagbaba ay nadulas, naiwan ang kabilang paa o hita.  Dahilan para mapunit ang hymen at magkaroon ng bleeding.

3.  Tampon       - Ito ay isang napkin din, pero ito ay parang gasa.  Hugis sigarilyo, pero malaki nga lang ang bilog nito.  Ipinapasok mismo ito sa private part ng babae at ang tanging makikita lamang ay ang kapirasong malaking sinulid.  Huhugutin ito kapag alam na puno na.  Kapag ito ang laging gamit, sa katagalan nae-stretch na ang hymen ng babae.  Kaya naman kadalasan hindi na nagkakaroon ng bleeding, lalo na kung thin or malnourish ang manhood ng guy ( hehehe sorry guys )

4. Masturbation  - Aminin man natin o hindi, kasabay ng pagbabago nang panahon at  teknolohiya, maraming kabataan na ang curious at ginagawa ito.  Una, hanggang labas lang.  Pero nadala ng makamundong pagnanasa, hindi namalayan naipasok na pala sa private part nito ang daliri, hindi lamang isa kundi mas higit pa.  In public na ngayon makikita ang mga “sex toys” kahit sa bangketa sa Avenida, Recto makikita ito.  Ang paggamit ng mga instrumentong ito ay nakakawala ng virginity ng isang babae.

5. Born without Hymen – Kahit ako, nagulat ako nang mabasa ko ito.  Before kasi ako magsulat ng blog. Kapag mayroong involve na pang siyensya, nagbabasa-basa muna ako; nang sa ganoon mayroon akong basehan at hindi lamang sa mga kuwento.  Kung ito ay hindi ko mismo naranasan. O hindi ko karanasan.  Ayon sa nabasa ko, out of 10 mga 3 lamang ang ipinanganak na sadyang walang hymen.

6. Rape victim – marami ang biktima ng rape.  Rape na ang salarin ay mismong kapamilya, kapitbahay, kaibigan, kamag-anak. O mga halang na kaluluwa ang may kagagawan.  Hindi nila ito kagustuhan, mas pinili na manahimik dahil marami ang isinaalang-alang.

7.  Blackmail    - ito ay nangyayari, kapag mayroong hininging pabor o nag-offer ng tulong sa oras ng kagipitan.  Ang kapalit ay ang dangal.

8. Willingness – ito iyong kusang loob na pagsuko ng isang babae sa taong kaniyang minamahal.  Dahil demanding ang lalaki, hindi ibinigay ang tamang respeto sa minamahal.  Binola-bola at pinangakuan ng buwan at bituin, na pagkatapos ay pakakasalan daw…..nang nakuha na ang gusto, bigla nang naglaho kasabay ng mga bituin at buwan na kaniyang susungkutin daw.

Ang dipinisyon daw ng hindi na virgin na matatawag ay ang pagkakaroon nang actual na penetration.

Kaya para sa mga girls, magsabi nang buong katotohanan sa umpisa pa lamang.  Kung mahalaga ang virginity sa inyong boyfriend, huwag nang mag- dalawang-isip.  Sabihin kung ano ang totoo, habang maaga para wala nang masaktan pa.  Dito rin ninyo masusukat kung tunay ang pagmamahal sa inyo ng lalaki.

Saludo ako sa lahat ng mga lalaki na hindi naging big deal sa kanila ang virginity ng isang babae.  Saludo rin ako sa mga kalalakihang marunong rumespeto sa kanilang girlfriend.  Hindi batayan o sukatan ang kapirasong laman para lamang mapatunayan na mahal ka ng iyong girlfriend.

Sa panahon ngayon, nakabibilib pa rin ang mga babaeng naaalagaan ang kanilang pagkababae.  Mas masaya siguro ang pakiramdam kapag naglalakad ka papuntang altar, suot ang puting-puti na gown na simbolo ng kalinisan ng iyong pagkababae.  Pagkababae na inilaan mo lamang sa taong mahal na naghihintay sa altar.

Magbanat Kayo Ng Buto At Lumaban Nang Parehas!

Bakit ba kasi may mga taong gustong kumita ng pera, pero ayaw namang magbanat ng buto.

Ano kaya ang pakiramdam  ng mga taong ito, ipinapakain nila sa kanilang pamilya ay galing sa masama?

Gumagawa sila nang masama para lamang may pantustos sa kanilang mga bisyo.   Nagkalat ang mga taong ito, mapagpanggap pa nga ang ilan sa kanila.  Nakabihis barong pa nga; ang ilan ay mukhang mga office girl at boy rin.  Ang ilan naman akala mo mga taong palaboy, senyas nang pangkain, pero iyon pala ay look out ng mga sira-ulong tamad magbanat ng buto.

Oo nga, mahirap talaga maghanap ng trabaho dito sa Maynila.  Pero ang tanong, bakit marami ang pumupunta pa sa probinsya para lamang maghanap ng trabahador.  Ang daming kailangang construction worker, boy, tindera, tindero o kargador. Marami ang naghahanap ng driver, marami rin ang naghahanap ng mga taong maglalako ng isang produkto tulad ng taho, buko, kakanin at iba pa.  Lahat ng mga nabanggit kong trabaho ay  mararangal, maliit nga lamang ang suweldo o maliit lamang ang kinikita  Pero, okey lang dahil ang naipakakain mo sa iyong pamilya ay galing sa pinaghirapan mo, hindi ba?

Hindi na bago sa atin ang balitang napatay dahil sa hold-up.  Nasaksak dahil nanlaban sa snatcher at iba pa.  Nilimas lahat ng mga pera at gamit sa isang pampasaherong bus.  Nadukutan sa LRT/MRT, jeep, fx o habang naglalakad.  Nabiktima ng isang holdaper kasabwat ang taxi driver.  Na hold-up sa jeep at minsan magdududa ka pa na kasabwat pa ang jeepney driver.  Matatalino ang mga Pinoy, kaya madaling malaman kung sino ang mga taong kasabwat.  Kaya minsan, kawawa din ang mga drivers ng taxi at jeep na nadadamay na hindi naman talaga kasabwat.  Eh, ano kaya iyong sabi-sabi na may mga  kasabwat din daw ang mga lespu?  Ibang usapan na iyan ‘di ba? Kawawa ang nadadamay.

Huwag nang subukang manlaban o habulin.  Sanay ang mga taong ito sa ala pang pelikula na mga action.  Siguro nga kapag sila ang isinali sa Olympics, siguradong panalo. Ilang beses na rin akong saksi sa mga ganitong pangyayari, pero hanggang tingin lang ako, mahirap na at baka ako pa ang balikan.  Dinadaan ko na nga lang sila minsan sa biro.  Lalo na kapag kilala mo.  Magbebenta ng cellphone “ sino na naman ang suwerte na nadale ninyo ha?”, tatawa na lang at todo pakiusap na bilhin ang kanilang nadekwat. “ Naku, wala akong hilig sa cellphone at alahas”, iyan ang lagi kong sinasabi.  Pero, tinatandaan ko na lang ang kanilang mga mukha at para kapag nakasalubong ko sila ay aware na ako.

Mga tips paano makaiwas sa mga taong tulad nila:

 

1. Maging aware o mapangmasid sa mga taong nakakasabay o nasa paligid mo.
2. Iwasan ang maglakad nang solo sa mga lugar na alanganin at walang gaanong tao.
3. Magdala lagi ng pang-self defense ( hair spray, payong o karayon).
4. Iwasan ang maglabas ng mga gadget sa pampublikong lugar.
5. Ugaliin na magdala ng dalawang klase ng bag; isang hindi takaw-tingin at doon ilagay ang mahahalagang gamit o pera.  Kasama na ang mga ID’s.  Kung maaari iwanan ang mga importanteng gamit sa bahay.
6. Laging maghanda ng 2 wallet, isang wallet na puwede mong ilabas pasok sa iyong bag sa pampublikong lugar.
7. Sa taxi, ugaliin na kuwentuhan ang driver, pero kailangang observant ka. I-text sa isang kakilala o kapamilya ang plate number at saan ka papunta.  Maging alerto lagi sa kinikilos ng taxi driver at mag-lock ng pinto lagi.
8. Sa bus, huwag tutulog-tulog, maging mapangmasid, the best na lagayan ng mamahaling bagay o pera ang loob ng bra before lumabas o bago pumasok ng opis para sa mga kababaihan.  Sa Kalalakihan naman sa, loob ng medyas o sa sapatos. Para kahit gitgitin ka sa bus o mayroong holdaper hindi nila makuha ang mga importanteng bagay.  Ibigay mo ang iyong bag at iwasan ang mag cellphone kahit nasa bus o jeep.  At kung mayroong magdeklara ng hold-up, pasimpling ipitin sa kinauupuan ang iyong celphone o wallet..
9. Sa Jeep, bawat umaakyat na magkasabay at hiwalay na umupo tulad sa unahan, likuran at gitna ng jeep, kailangan mo nang maging alerto. Kailangan mo nang maging mapangmasid.  Bumaba ka kung nakaramdam ka ng panganib.
10. Kapag naglalakad at may umakbay sa iyo, huwag nang pumalag dahil mayroon kasamahan ang mga sira ulong ito. Hindi sila nag-iisa, ibigay mo na lang dahil mas mahalaga ang buhay mo kumpara sa mga makukuha sa iyo.
11. Sa terminal ng bus, hangga’t maaari huwag kayong pumayag na binubuhat ng mga barker ang inyong mga bagahe. Hindi lahat pero karamihan sa mga barker ay mga salisi. Alam na alam ko ito, dahil lagi kong nakikita ang ganitong eksena.  Lalo na kung marami kayong bagahe at mayroong nakabukas na bag, tiyak mayroon nang nabawas sa mga gamit ninyo.  Lumapit lamang sa mga authorized na tauhan ng mga bus terminal.
12. Iwasan ang magsuot ng mga alahas sa katawan. Saglit lang iyan baka pati tainga mo ay  maputol.  Sanay sila sa ganyan at harap-harapan pa nila itong ginagawa. Hindi ka na nga makakibo, dahil isang kisapmata mo lang wala na.  Ganun sila kabilis.
13. Kapag naman ay may napansin na may nakasunod sa iyo, subukan mong iligaw.  Huminto sa isang lugar na may tao at obserbahan ang taong sumusunod sa iyo.  Kapag huminto din at panakaw na pasulyap-sulyap sa iyo.  Meaning ikaw ang sinusundan noon. Maghanap ng lugar kung saan ay safe ka at tumambay muna. Kapag mayroong pulis pasimple na inform mo ang pulis. Pero huwag mong hayaan na maglakad kang mag-isa.
14. Sa mga opisina, kailangang magpalagay ng automatic lock at maging aware sa mga customer na pumapasok lalo na kung baguhan.
15. Kapag ang bahay mo ay nasa daanan o gilid ng kalsada at kaunti lang ang taong dumadaan.  Bago magbukas ng gate o main door, kailangan mong lumingon muna sa paligid.  Kapag may taong hindi mo kilala, huwag munang pumasok at buksan ang gate.
16. Kapag may naka-motor at mayroong angkas at nakahelmet ang buo, medyo umiwas o lumayo at  sumabay sa karamihan.  Alerto ka lagi, mag-isip na ng lugar kung saan maari kang tumambay pansamantala.  Tiyak kasi na sinusundan ka na kung saan ka nanggaling.

Ito ang mga lugar na talamak at madalas kong nakikitang maraming biktima

EDSA ( Pasay Rotonda-Malibay)  Buendia Pasay to Makati-Ayala.  Buendia to Pedro Gil- Quiapo.  Ito ang mga lugar na wala kang makitang mga pulis na maaaring tumulong sa iyo.  Kaya naman, marami ang nabibiktima sa lugar na ito na parang balewala lang, parang namamasyal lang ang mga salarin. Tawanan pa kapag bumaba na o nakabiktima na.  Ganun sila kasama, ganun sila kahalang ang sikmura

Kapamilya Ng Isang OFW, Paano Mo Sisinupin Ang Pera Na Nagmula Sa Dugo At Pawis Nila at Natin?

Portrait of happy family holding piggy bank outside their house  (Photo Credit: (123rf )

Isang request ng aking masugid na tagasubaybay sa mga blogs, mga tips para sa ikauunlad bilang isang mamamayang Pilipino.

Message galing sa aking inbox page na Dhors:

“Madam, salamat sa mga sinusulat mo po na mga tips na pampamilya, napakalaking tulong po ito sa akin.  Sana po magbigay ka rin ng mga tips kung paano makaipon ang isang asawa ng OFW.”
 
Hindi ako expert na financial analyst, pero susubukan kong maibahagi ang aking kaalaman sa usapang “ipon”. Isa akong dating single parent, pero naitaguyod ko ang aking anak sa lahat ng bagay. Nakapag-invest ako sa educational plan, kahit 125/day lang ang aking suweldo noon. Madiskarte kasi ako sa buhay, basta marangal na trabaho o sideline ay ginagawa ko.

Ngayon ay isang partner sa buhay ng isang OFW na malapit nang mag-stay for good dito sa Pilipinas.  At dahil ito sa aking matalinong pagsisinop ng bawat salapi na dumaraan sa aking mga kamay, kasama na ang tamang pagpaplano at paglalagay sa mga dapat paglagyan ng ipinadadala sa akin ng aking partner in life.

Hindi ako kuripot, gumagastos din ako, pero lahat ay sa mga makabuluhang bagay ko lamang inilalagak ang kung anong mayroon kami. Lahat ng natutunan ko noong bata pa ako ukol sa kung paano pahalagahan ang bawat pera na hawak ko ay nadala ko hanggang ako ay nagkaroon ng trabaho.

Malaking hamon para sa akin ang magpatakbo noon ng isang kumpanya na hindi nakikialam ang mga may ari.  Kailangang maging maingat ako sa lahat lalo na sa financial status ng isang kumpanya.  Sa katunayan dahil sa maayos ko itong napatakbo sa loob ng 16years, napagdisisyonan nilang magpamilya na itoy ay tuluyan nang ipamana sa akin.  Ayon sa kanila, may tiwala sila na magiging maayos ang lahat kahit wala na sila.  Patunay ang mga taon na lumipas na lahat ng gusot na pinagdaanan ng isang kumpanya ay nalusutan ko na. Sa awa ng Dios nababayaran ko din sila nang paunti-unti umpisa nang ibinigay o ibinenta nila sa akin ito.  Salamat at na i-apply ko ang lahat ng aking natutuhan sa tamang pag-babudget sa bahay noon.

Paano nga ba sisinupin ang bawat sentimo na ating hinahawakan?  Ang bawat sentimo na mula sa ating dugo at pawis?  At paano natin pangalalagaan ang bawat remittances na natatanggap natin sa ating asawa, kapatid o anak na nagtatrabaho sa abroad?

Savings Account           – Mag-open ng joint savings account sa bangko kapag kayo ay mag-asawa.  Kung ikaw naman ay single, bago umalis ng bansa ay mag-open din ng account na puwede kang magdeposit kahit nasa abroad ka. I-check lamang ito sa mga bangko kung anong account ang nababagay para sa inyo.  Kung aalis man kayo na wala pa kayong pang-initial deposit, ipakita lamang sa banko ang inyong contract para mabigyan kayo ng mga documents na kailangan ninyong pirmahan at inform  lamang ninyo ang banko na ito ay i-open ninyo lamang kapag mayroon na kayong remittance after ninyong makaalis at makatanggap na ng sahod.   Mag-iwan lamang ng authorization sa inyong kapatid o magulang na mapagkakatiwalaan ninyo.

Huwag ninyong isipin na mayroon kayong savings para pag-uwi ng inyong kapamilya na OFW, ito ang pasalubong ninyo sa kanya ,isang PASSBOOK.  Maglaan kahit 10-20% na savings sa bawat remittances na natatanggap

Para sa mga binata, dalaga o may asawa na, ito ang pinaka importante sa lahat, kailangan ninyong magtabi ng pera para sa sarili ninyo. Para din ito sa inyo pagdating ng araw.

Budget – Bago pa man umalis si mr, mrs, kuya o si ate, napagkakasya ninyo kung ano lamang ang kayang abutin ng inyong pera.  Huwag maging instant millionaire (marami akong alam katulad nito).  Kung mahal ninyo ang inyong kapamilya na OFW at kung marami kayong pangarap sa buhay, gumastos lamang ng tama sa pangangailanan.  Unahin ang mga basic needs, tuition at mga pangangailangan sa school ng mga anak.  Iwasan ang pumasok lagi sa mga supermarket at malls. Kung hindi man maiwasan, kailangang nakalista lahat ang kailangang bibilhin.  Kapag nasa loob na, maraming tukso na mga produktong nagiging dahilan upang ikaw ay mawala sa budget na nakalaan kada buwan.  Huwag sanayin ang mga anak na pera ang baon.  Isang matipid at healthy na pagkain ang pinaka-best sa mga estudyante, ang mismong galing sa inyong kusina.  Magbigay ng sapat na allowance para sa kanila, turuan silang magbudget na kapag naubos nila kaagad, hindi na puwedeng manghingi nang dagdag.

Ugaliing maglista ng mga buwanang gastusin.  Pag-aralan lahat ito at kung paano i-minimize ang bawat gastusin.  Matutong mamaluktot.  Kapag pareho kayong may trabaho o kumikitang mag-asawa, puwede kayong maglaan ng isang fund kung saan equal sharing of responsibilities ang inyong gagawin. Maaari din kayong magkaroon ng individual savings, aside sa inyong joint savings. Nasa pag-uusap ninyo nakasalalay ang lahat .  Pero si Misis ang malaki ang ginagampanan sa kung paano niya sisinopin ang lahat ng perang dumaraan sa kanyang mga kamay.

Investment – Ito ang karaniwang kasunod na pangarap ng bawat pamilya, bukod sa mapagtapos ang kanilang mga anak sa kolehiyo.  Mag-invest sa isang bagay na maaari kayong kumita o ito ay puwedeng pagkakitaan at makatutulong sa inyo. Makadadagdag pang savings.  Kung nagre-rent ng apartment o bahay, bakit hindi na lamang kumuha ng mga bahay na rent to own o iyong mayroong regular amortization na ang downpayment ay maliit lamang.  Kumuha lamang ng pasok sa inyong budget, para hindi mahirapan magbayad kapag mayroong emergency na pinagkagastusan.  Ang importante mayroon kayong sariling bahay na matutulugan. Iyong hindi kayo mapapaalis kapag hindi na kayo nakababayad.  Iwasang mag-invest sa mga material na bagay na hindi naman kailangan.  Gawin lamang ito kung talagang mayroong sobra sa budget.  Isama na ninyo ang pag-invest sa SSS kung saan makatatanggap kayo ng pension kapag nasa edad na kayo na 60 years old.  Pambili din ito ng bigas at ulam kapag ang inyong anak ay na-delay sa pagbigay sa inyo ng inyong allowance kada buwan.

Bayanihan o Tulungan – Noong kayo ay ikinasal (kayo lang kasi ako hindi pa ikinakasal, balak pa lang po hehe) “Sa hirap at ginhawa, kayo ay magtutulungan”, ang minsang narinig ko na sinabi ng pari nang um-attend ako sa kasal ng aking kapatid.

Oo, sa panahon ngayon, hindi maaaring umasa na lamang sa padala ng ating mga kapamilya na OFW.  Maraming puwedeng gawin ang isang plain housewife, subukang mag-isip ng mga bagay na kung saan ay puwedeng maging hanapbuhay.  Walang imposible sa bawat pangarap sa buhay kapag ito ay pinagtutulungan.  Iwasan na pag-awayan ang pera; ito kasi ang madalas na sanhi ng mga hindi pagkakaunawaan ng mga mag-asawa.

Aminin man natin o hindi, kapag maraming gastusin at kulang sa budget, hindi maiwasang nag-iinit ang ating mga ulo. Pero sa halip na awayin si mister dahil bakit iyon lamang ang kaniyang kita, kulang na kulang pa; bakit hindi mag-isip ng mga bagay na tulad ng mga sinabi ko.

TANDAAN WALANG UMAASENSO NANG SHORTCUT. Lahat ng mga taong umaasenso ay dumaan sa sobrang hirap at sakripisyo.  Walang madaling trabaho, dahil kahit ang matulog maghapon sa bahay at makipagtsismisan sa kapitbahay ay nakapapagod din.  Huwag sayangin ang mga oras habang naghihintay sa padala galing abroad.

Bawal Ang Utang – tiyak kapag ito ang nakapaskel sa pinto ninyo, tataas kaagad ang kilay ng mga makabasa nito.  Kapag alam na OFW ang inyong kapamilya ang tingin nila kayo ay mayaman, maraming dollar, riyal, dirham at kung anu-ano pang amoy istetsayd na pera.  Isa-dalawa-tatlo, tatlong beses na pinahiram at hindi marunong magbayad, nakalimutan na at muling lalapit dahil mayroong emergency. Medyo kailangang magbigay ka na ng mga dahilan.  Hindi masama ang magdamot, pero kung ito ay kalabisan na, tama na dahil hindi ninyo pinupulot ang pera na inyong ipinapahiram.  Kung marunong magbayad ay okey lang ito.  Magkaroon ng limit sa pagtulong sa pamilya.  Hindi masama ang tumulong sa pamilya lalo na at nangangailangan ito at kayo ay medyo nakaluluwag sa buhay.

Pero tandaan ninyo, na huwag na huwag kayong maging dahilan upang sila ay turuang maging tamad at palaasa sa inyo o sa bigay ninyo.  Minsan kailangan nating tiisin ang ating damdamin para sila ay matuto sa buhay.

Bakasyon grande – Siyempre isang OFW, sana iwasan natin ang mala-fiesta na inuman, iyong halos gabi-gabi eh bumabaha ng alak.  Okey na iyong isang beses, the rest kahit kayo na lang ng mga kapatid mo o ayain mo ang iyong asawa. Kayo ang mag-one on one sa harap ng tanduay ice  with matching soundtrip pa at namnamin ang bawat segundo na kayo ay hindi nagkasama.

Alalahanin, nagbakasyon kayo para sa inyong pamilya at hindi para sa inyong mga kaibigan.  Gumastos man ng pera, para sa bakasyon grande ng inyong buong pamilya. Walang kasing saya ang makasama nang buo ang pamilya kumpara sa mga kainuman na kapag wala ka nang maipainom, hindi ka na papansinin at lilibakin ka pa.  Dahil bago ka umalis nagkautang ka pa sa isa sa kanila.  Naubos na kasi ang iyong naiipon.

Umiwas sa mga tukso – mga tuksong puwedeng pagsimulan ng kagipitan at pagkasira ng pamilya.  Sugal, pambababae, panlalalaki, inom, pagkabaon sa utang dahil sa load o gadgets at at sa lahat ng nabanggit kasama na rin ang  pagkahilig sa mga gimik.

Nais ko lamang ipaalala, lumisan kayo ng bansa upang maisakatuparan ang lahat ng pangarap ninyo sa inyong pamilya. Hindi kayo nagdesisyon na paalisin at payagan ang inyong mga asawa na magtrabaho nang malayo sa inyo para sa mga bagay na puwedeng magdulot sa inyo ng kabiguan at pagkawasak ng isang masayang pamilya na punong-puno ng mga pangarap sa buhay.  Vice versa po lamang iyan, para sa naiwan na mga asawa dito,   lalo na ang mga kababaihan, sikapin rin  na umiwas sa lahat nang mga tukso.

Ito po ay hindi lamang para sa mga babaeng asawa na naiwan dito sa Pilipinas, pasok din po kayong mga kalalakihan na iniwan ng inyong mga asawa para magtrabaho sa ibayong dagat upang kayo ay matulungan na tuparin ang bawat pangarap na binuno ninyo bilang isang mag-asawa.

Masarap Balikan

credit/fotosearch

Sa isang baryo, kung saan uso pa ang akyat ng ligaw; mayroon isang dalagitang mahilig sumuot sa mga kasukalan.  Sa kasukalan  kung saan siya ay nangunguha ng mga pinya, buko at kung anu-ano pa. Mga prutas o punongkahoy na puwede niyang mapakinabangan at kainin.

Para siyang lalake kumilos.  Kaya niyang umakyat sa puno ng niyog; mahilig siyang manguha ng mga buko. Ang masaklap nga lang ay ang napagbibintangan ng kaniyang lolo ay ang kawawang mga kapitbahay.  Kapitbahay na isang kilometro ang layo sa kanila.  Ganun kasi sa probinsiya, kapitbahay mo,  isa hanggang dalawang kilometro ang layo.

Masarap ang tuba, ito ang alak ng mga matatanda o kahit mga bata pa sa probinsiya.  Magaling din daw itong pampurga sa  mga bata, isang baso kapag umaga paminsan-minsan; pangontra sa bulate daw.  Totoo nga yata, dahil wala itong bulate sa katawan at mukhang hindi malnourish.

Itong dalagitang ito, tahimik lang talaga noon, mapapanisan ng laway lagi.  Mabait nga ito, pero mayroong tinatagong kasutilan sa katawan.  Mahilig nakawin ang mga itinatagong prutas ng kaniyang lolo. Pati ang itlog ng mga manok, kinukuha at kinakain nang hilaw; masarap daw kasi, lalo na kung patago itong kinukuha.  Minsang nahuli ng lolo, natawa na lang at nalaman nito na siya pala ang salarin.  Pangalawang apo, kaya ayon may pagka-spoiled nang kunti.

Pati  sa pag-igib ng tubig, akala mo lalake;  kayang buhatin ang isang container na 5 galloons ang laman at isang 3 gallons naman sa kabila.  Pagpunta sa igiban, patakbo itong mabilis na nilalakbay, parang naglalaro. Pag pauwi na ito, walang pahinga rin,  tuloy-tuloy lang sa paglalakad karga sa balikat ang dalang mga gallons.  Ganun ka-energetic ang dalagitang ito.  Hindi sakitin kahit na parang lalake itong magtrabaho.  Malakas ang resistensiya, siguro dahil sa kinakain nitong bulgor, nutriban at ang rasyon galing sa Dswd noon;  corn powder, skim milk at fish oil vitamins.  Sana may ganun pa ring supply ngayon. Sa panahon ni Marcos noon, usong-uso ito noon at marami ang nakakain lalo na ang mga malnourished.

Dahil sa sobrang tahimik ito noong bata pa, madalas i-bully ng mga kaklase noong elementary pa lamang ito.  Hindi nga lang isang beses na ito ay pinatulungang ibaon sa kanal na malalim at maputik.   Isip niya noon “humanda kayo at paglaki ko, itatali ko kayo at aking pagugulungin.  Ilulubog ko din kayo sa putikan”.

Ito na, dahil nagdalagita na nga itong batang ito, nagkaroon ng mga manliligaw.  Tuwing nag-iigib ng tubig,  inaabangan ito ng nanliligaw.  Siyempre, dahil kilos lalake ito at nahihiyang may nanililigaw, tinatakbuhan niya ito at iniiwan ang mga gallon niyang dala.  Si manliligaw naman, ayun, parang tanga, mag-isang inihahatid ang gallon sa bahay ng dalagita.  Kawawang binata, uuwing lulugo-lugo lagi.  At tulad ng inaasahan, basted!

Nagkaroon ulit ng isa pang manliligaw, taga kabilang baryo naman.  Bibisita, may dalang isda; siyempre nagpapasikat si manliligaw.  Ito din ang maglilinis ng kaniyang dalang mga isda. Siyempre, ang lababo sa probinsya ay kawayan, minsan butas pa, dumulas ang isda, mukhang buhay pa!  Loko talaga, tumalon sa ilalim ng lababong kawayan; ang kawawang manliligaw pumunta sa ilalim ng lababo.  Kinapa sa maputi na parang paliguan ng baboy. Kamalas naman talaga, biglang nagbuhos ng tubig na pinaghugasan ang tatay ni dalagita, kasama na ang pinaghugasan ng isda na dala ng binata. Malas talaga! Tawa na lang ang ginawa ng dalagita. Basted din naman ang kawawang binata, kahit naka 50 kilos na yata ng isdang dala sa loob ng tatlong buwang panliligaw.

Sa probinsiya sa bukid, hindi uso ang palikuran na inidoro.  Huhukay lang at lalagyan ng patungan, ok na. O di kaya ay kahit saang puno na lang uupo, puwede na mag-unload; malapad nga kasi ang bakuran, halos ilang ektarya. Ang nakatutuwa pa, kapag panahon ng santol, ang buto nito na kasamang nilulunok ay itina-tae din.  Kaya naman, after ng ilang linggo, may mga punong tumubo sa kung saan umebak ito.  Ang pamunas? Siyempre, walang tissue, balat ng niyog, o ‘di kaya’y dahon ng halaman, kapag minalas at ang nakuha ay dahon ng busisi….hahaha… sugat ang puwet!

Dahil, hindi nga uso ang Cr o palikuran, kapag gabi na, sa gilid na lang ng bahay kubo magbabawas.  Kahit nga sa araw, ganun din; wala naman kasing kapitbahay na puwedeng mamboso eh.  Ang problema, mayroong manliligaw na nahihiya tumuloy, ayon nasa tabi-tabi lamang at nagtatago.  Hahaha…sige baba ng pang ibabang kasuutan, nagmamadali na kasi wewee na talaga; biglang naputol ang pag-unload ng tubig mula sa katawan.  Paano kasi, nakita ng dalagita ang manliligaw na nasa harapan, malapit lang sa kanya at nagtatago sa likod ng punong buli!  Kamalas nga naman oh! Nakakita nang live ang binata.  Siya pa ang napahiya sa dalagita. Si dalagita, natulala at hindi malaman kung ano ang gagawin.  Oh my gholay, nakita na ang langit…..Hindi na tuloy  umakyat nang ligaw ang binata.  At kapag nagkakasalubong sa bayan, hindi nagtitinginan dahil  nagkakahiyaan.

Minsan, ang sarap gunitain ang buhay noong kabataan.  Masarap balikan lalo na iyong mga masasaya at nakatutuwang pangyayari.  Masarap maging bata at maging dalagita ulit.  Hindi masyadong kumplikado ang buhay.  Masaya din ang karanasan ng isang batang taga bukid.  Nakaka-miss ang mga dating ginagawa, tulad nang patakbo-takbo sa kabukiran, ang pangunguha ng kung anu-ano sa bukid. Ang pag akyat sa mga puno, at ang pagtampisaw sa dagat at ilog.

Masarap balikan na ang sabon mo ay Mr. Clean, ang shampoo mo ay gata ng niyog.  Ang lotion mo ang dinurog na dahon ng papaya.  Ang pangkulot ay dahon ng kamoteng kahoy.  Ang toothpaste ay ang abo sa kalan na ikinikiskis sa ngipin o ‘di kaya ay asin.  Na ang sanitary pad ay ang lampin ni bunso.  Masarap gunitain na ang ulam ay niyog at asin, ginamos o ‘di kaya ay native na manok.  Balinghoy o kamoteng kahoy, saba  at oraro ang hapunan.  Pero walang kasing sarap ang nahuhuling isda ng tatay ko na gumagalaw-galaw pa.  Hindi na kailangan ng vetsin o anong pampalasa, asin lang at talbos ng kamote ay masarap na.

Masarap gunitain ang kantang “bahay kubo kahit munti ang halaman doon ay sari-sari”, tama ka mayroon kaming ganyan noon.

Sana, pagdating ng araw, mabalikan ko ang lahat nang ito, sa bayan kung saan ako nagmula.  Hindi pa naman huli ang lahat, kahit bakasyon lang.

Sa Aking Mga Naging Guro At Mga Guro Ng Aking Mga Anak

ttp://pandayan.com.ph/national-teachers-month/

“Mama, ready mo na po ang gift ko sa apat kong teachers ha?”
 
“Puede ba anak, mga baso na lang ulit na may pangalan nila?”
 
“Yes mama.”  “Happy face na sila kapag po ibinigay ko na ang aking gift”
 
Teachers month nga pala ngayon.

Bakit noong bata pa ako, hindi ko matandaan na may mga okasyong ganito.  Pati na rin iyong father and mother’s day.  Ngayon, marami nang mga okasyon ang sine-celebrate, na hindi ko naririnig noon.  O sadyang hindi ko nga lang binigbigyang pansin ang mga ito.

HAPPY TEACHER’S DAY, ma’am and sir!

Isang buwang selebrasyon, isang buong buwan na kinikilala at binibigyan pagpahalaga ang kanilang propesyon.

Para sa akin, marapat lamang na sila ay mapasalamatan.  Hindi lamang sa buwang ito.  Maparat lamang na bigyan nang espesyal na pagtatangi ang mga gurong nagsisilbing ina at ama, ng ating mga anak sa labas ng ating mga tahanan.  Sila na mga gumagabay upang matuto ang ating mga anak sa pagbabasa at pagsusulat.  Sila na mga guro, kung saan hindi lamang sa pagsusulat at pagbabasa ang ating natutuhan.  Kundi, sila ang mga taong may malaking bahagi sa ating buhay; kung paano tayo hinubog bilang isang mabuting tao.  Hinubog tayo para sa mga kaalamang ating nagiging silbing gabay sa buhay araw-araw.  Naging bahagi ng ating buhay sa pag-unlad, bilang isang matagumpay na mamamayan; sa bawat larangan na kung saan tayo ay naroroon ngayon.

Hindi biro ang sakripisyo ng mga guro.  Alam natin kung gaano sila katiyaga para lamang matuto ang isang estudyante.  Hindi lamang sila basta nagtuturo at suweldo kada buwan.  Nasa puso nila ang sobrang didikasyon sa trabahong ito.  Ilang beses ko nang sinabi na “hindi ako puwedeng maging teacher”, at ang dahilan ko? Maiksi kasi ang aking pasensya, ayaw ko ng makukulit na estudyante at lalong-lalo na ayaw ko ang paulit-ulit magturo at maingay.  Gusto ko, sa pang 3x na sinabi ko, gets na kaagad kung ano ang sinabi o ang itinuro ko.  Kung naging teacher siguro ako, tiyak  babansagan akong “terror”.

Ilang teacher din ang mga kilala ko at nakakausap,  mismong kapatid ko ay teacher rin.  Tinitiis ng kapatid ko na akyatin ang ilang bundok; isa o hanggang dalawang beses para lamang makapagturo sa mga bata sa probinsiya ng Mindoro.  Pero, masaya ang kapatid ko, kahit na sabihing linggohan lamang niya makita ang kaniyang pamilya.  Pinag-resigned pa nga niya ang kaniyang asawa, pinagnegosyo at para mayroong kasama ang kanilang mga anak; habang wala siya at nasa bundok at nagtuturo sa mga  native sa bayan ng Mindoro.

Ito ang propesyong kahit tapos ka na mag-aral, pero patuloy ka pa ring nag-aaral ng mga lesson.  Noong dito pa siya noon nagtuturo sa isang private school sa Maynila, lagi ko siyang sinasabihang “Ano ba ‘yan?….hanggan kalian ka matatapos mag-aral?” May halong biro, pero ngiti lang ang isinusukli ng kapatid ko.  Doon siya masaya, sa kaniyang ginagawang iyon.  Pero deep inside, masaya ako para sa kaniya.  Proud yata ito, na sa pamilya namin ay nagkaroon ng isang guro.

Maliit lamang ang sweldo ng isang guro, lalong-lalo na sa mga private schools. Ang tanging benefits nilang nakukuha ay 13month pay at incentives.  Hindi nga lang delay ang sweldo, kumpara sa mga government teachers.

Ang mga government teachers naman, sobrang tiis, siksikan sa kwarto ang 60-65 estudyante.  Walang aircon at kapag minalas na walang kuryente, maliligo ka sa pawis; pawis nang init ng panahon at kakulitan ng mga estudyante.  Delayed pa ang sweldo, bago matanggap, baon na sa utang si ma’am at sir.  Na losyang pa si sir at ma’am, dahil sa sobrang init na binabagtas mula sa bahay papunta sa pinagtuturuan nito.  Tumatanda kaagad ang hitsura, dahil sa kunsumisyon sa mga pasaway na mga estudyante.  Pagdating pa sa bahay, superwoman at superdad sila sa tahanan.  Teacher din sila sa kanilang mga anak pag-uwi ng bahay.  Nagpupuyat sila sa paggawa ng lesson plan. Iyon nga lamang, mayroon silang benefits na nakukuha galing sa gobyerno.  At kapag gusto na ni teacher magpahinga sa edad na 60, dito lamang ma-enjoy ni teacher ang kaniyang pinaghirapan.  Pero alam natin, nami-miss nila nang sobra ang kanilang mga estudyante at ang pagtuturo nila.

Bilang isang kapatid at magulang, binabati ko kayong lahat nang Happy mother’s day.  Kayo, na nagtitiyaga magbigay kaalalam sa aking mga anak.  Paano na lamang kami na mga magulang na busy sa paghahanapbuhay kung wala kayo na pangalawang magulang ng aminng mga anak?

Saludo po ako o kaming lahat sa inyo mga mahal naming guro noon, at mga guro ng aming mga anak at magiging anak at kaapu-apohan!!

Kabiguan

123rf

Sa panahon ngayon, imposible na ang maging kuntento ang isang  tao sa lahat ng bagay na mayroon siya.

Kahit sino pang “Ponsio Pilato”, nakararanas din ng mga frustrations sa buhay.  Dahil lahat ng bagay na wala ang isang tao, 90% ay malaki ang pagnanais niya  na magkaroon nito.

Kapag ang isang tao ay mayroon na ng lahat ng kailangan niya, still, wala pa ring contentment sa sarili ito.  Lalo pa siyang maghahangad ng “mas pa” sa kung ano ang mayroon na siya.  Minsan naman, hinahanap na lang ay for a change daw“, bored na sa kung anong mayroon siya.  Para kasing may kulang, na madalas hindi nila alam ang kasagutan.  Very common na ito sa lahat ng tao. Kaya naman, frustrated ang mga taong hindi makuntento sa kung ano ang mayroon sila.

Sa usaping puso naman, ang kakulangan ng pagmamahal ang madalas nagiging dahilan para ma-frustrate ang isang tao.  Kadalasan ay nangyayari ito sa mga yound adults. Madalas kasi akala nila love na nila ang isat-isa, iyon pala, later on they’ll discover na marami pala silang hindi napagkakasunduan.  Or something na mas may malalim pa na reason, kaya feeling nila, love does not  exist anymore.

Sa kahit na anong klaseng relasyon na sangkot ay pag-ibig, mayroong possibility na makararanas ng paghihiwalay.  Mahirap kalaban ang emosyon, madalas natatalo ang isip ng puso ng tao.  Sa sobrang frustration na naranasan, kadalasan nagiging manhid na ang isang tao. Lalo na kung ito ay nasaktan nang todo, kaya nga minsan ay mayroong nagpapakamatay pa.

Bakit nga ba lahat ng tao ay nakararanas ng paghihirap ng kalooban? Sabi nga sa nabasa ko “it is because they have not developed an understanding of the uncertainties of life, and iarecaught up in an emotional turbulence”.

Ang isang tao, kapag sapat ang kanyang pang-unawa sa lahat ng nangyayari sa kaniyang buhay, madaling maka-cope dito.  Minsan naman kasi, nagsisilbi ring instrumento ang kabiguan para mag-grow ang isang tao.  Doon niya kasi mare-realize ang mga bagay na kung saan siya maaring nagkamali. Or, hindi man sa kanya nanggaling ang pagkakamali, nagsisilbi naman itong aral para sa kanya upang higit na maunawaan ang dalang kabiguan sa buhay.  Minsan, nagiging matagumpay ang isang tao dahil sa kaniyang mga pagkabigo.

Isipin na lang natin, na hindi lang tayo ang nakararanas ng kabiguan.  Kaya hindi kailangang ikulong natin ang ating sarili sa isang sulok ng buhay natin. Isipin natin na may mga taong mas matindi pa ang naging karanasan o kabiguan sa buhay, lalo na sa buhay pag-ibig, ngunit sa sandaling panahon, muli itong nakababangon at patuloy na namumuhay nang normal.

Bakit hindi natin subukang bilangin sa ating mga kamay ang lahat ng mga blessings na natanggap natin?  Hindi ba, mas masuwerte pa rin tayo kumpara sa iba? Napakaraming tao ang  may mas mabigat na  problema kaysa sa atin.  Subukan nating igala ang ating paningin sa kapaligiran natin.

Nakarating ka na ba sa isang hospital na mayroong mga karamdamang wala nang lunas? Nakakita ka na ba ng mga batang walang magulang na nag-aaruga at ang masaklap, mayroon pa itong mga kapansanan.  Bakit hindi natin subukang pumunta sa mga lugar na akala mo isinumpa na sila ng tadhana at hindi na binigyang karapatan upang maging masaya, ang makapamuhay nang normal tulad natin.

Isa sa paraan para maiwasan natin ang pag-iisip ng ating mga problema ay ang gawing example kung ano ang ating mga pinagdaanang pagkabigo at paghihirap, at kung papaano natin ito nalampasan.  Kung nalampasan nga natin sa una, bakit natin papayagang ilugmok tayo ng ating mga kabiguan na nararanasan sa ngayon?

 In the end, wala namang matatalo, kundi sarili lang din natin.  Maaari pa tayong pagtawanan ng mga taong nakapaligid sa atin.  Remember, nasa mundo tayo na puno ng mga taong mapanghusga.

Subukan lamang nating ilagay lagi sa ating isipan na sa bawat kabiguan ay may kakayahan tayong makabangong muli at maibalik ang tiwala sa ating sarili.  Walang ibang makatutulong kundi sarili lamang natin.  Matuto tayong mahalin ang ating sarili.  Ang isip nga daw ay sadyang inilagay sa mas mataas sa kinalalagyan ng puso, dahil ito ang nagbabalanse sa lahat, ito ang nag-uutos, ito ang nagsisilbing boss ng ating mga sarili.

Pinagtagpo, Pinaglayo ng Tadhana at Relihiyon (True Story Part 2)

Sa bawat buhay nga raw ay mayroong kontrabida.  Nalaman ng tiyahin ni Anna ang tungkol sa relasyon nilang dalawa. Ang masaklap, ginawan pa ito ng kuwento na hindi totoo ni Lea.

“Mga walang hiya kayo! Lumayas ka dito, Al! Wala kang utang na loob, pagkatapos kitang patirahin dito sa pamamahay ko, ito pa ang gagawin mo?” , ito ang nakakabinging sigaw ng tiyahin ni Lea.

Humingi ng sorry si Al, umiiyak habang nagliligpit ng kaniyang mga gamit.  Si Anna naman, nasa isang sulok.  Umiiyak habang pinagmamasdan ang pagliligpit ni Al. Halos sasabog na ang dibdib niya. Sari-saring emosyon ang kaniyang nararamdaman.  Awang-awa si Al kay Anna, magkakahiwalay na kasi sila.  Hindi natiis ni Al si Anna, at patakbo itong lumapit sa kinaroonan niya.  Niyakap niya ito at kapwa na silang  humagulgol nang todo.

“Hindi kayo maaring magkatuluyan!” ang palahaw nang tiyahin ni Anna. “Tama na ang ako lamang ang nakapag-asawa ng muslim! Wala nang pwedeng sumunod sa yapak ko! Isinusumpa ko iyan, at itaga ninyo sa kukote ninyo.”

Lumayas ka na Al…! At ikaw na malanding babae ka, maghanda ka at pauuwiin na rin kita!”

Tahimik lamang ang tiyuhin ni Al, ang asawa ng tiyahin ni Anna. Isa itong pure na Tausog. Walang magawa. Nag-usap nang panandalian ang magtiyuhin. Pinahanap nang pansamantalang matutuluyan si Al.  Tatapusin lamang ni Al ang pangalawang semester, at ipagpapatuloy na nito ang pag-aaral sa ibang siyudad.

Panakaw na sumisilip si Al sa shop, kung saan nandoon si Anna.  Lingid kay Anna ang ginagawang ito ni Al.  Si Anna, walang ginawa kundi ang umiyak nang umiyak.  Bumigay na ang katawan nito.  Bago napauwi si anna sa kanilang lugar, nagawa pa ni Al na pasimpleng dumaan sa shop at panakaw na nagbitaw ng salita si 

Al.  si Al na noon ay papunta na rin nang ibang siyudad.

Al: Anna, babalik ako, hintayin mo lamang ako. Magtatapos ako para sa iyo.

Anna:   Pangako, Al?  At kapag hindi mo na ako maabutan dito sa pagbalik mo, alam mo na kung saan mo ako puwedeng makita o puntahan.  Baka makauwi na rin ako. Pero susulatan kita lagi.

Punong-puno ng mga pangako at pagmamahal sa isa’t-isa.  Si Anna ay panakaw na nakakapagpadala ng sulat na sa lugar ni Al naka-address.  Tuwing bakasyon, panakaw na dumadaan si Al sa shop. Hindi magawang sumagot ni Al sa mga sulat ni Anna, dahil makikita ito ng tiyahin kapag ibinigay ng kartero.

Umuwi na ng Maynila si Anna. Walang kasiguraduhan, pero, umaasang matutupad ang mga pangarap at pangakong binitawan sa isa’t-isa.  Mabigat ang kalooban na nilisan ang lugar kung saan natuto siyang magmahal.

Pagdating sa Manila, saka lang nalaman ni Anna na naiwan pala niya ang bag na kung saan ay nandoon ang address ni Al.  Naputol ang communication nilang dalawa. Masakit man para kay Anna, pero tinatagan niya ang loob niya. Nararamdaman kasi niya na muling magtatagpo ang landas nilang dalawa ni Al.

Muling napagawi si Anna sa lugar kung saan sila unang nagkita ni Al.  Hindi sinasadyang, napadaan rin si Al sa shop.  Galing ito sa Zamboanga, kung saan nagtapos ng kaniyang pag-aarl.  Kapwa sila nagkagulatan, na nakita nila ang isa’t-isa. Kapwa pigil ang mga sarili. Nakabantay ang tiyahin. Hanggang tanaw na lamang sa isa’t-isa.

Ipinagpatuloy ni Anna ang pag-aaral sa Maynila. Wala na itong balita kay Al.  Maraming pagsubok ang pinagdaanan ni Anna.  Nadisgrasya ito ng isang mapagsamantalang lalaki. Naging matatag si Anna, kahit halos tapusin na niya ang buhay dahil sa pagkasira ng kaniyang kinabukasan.  Dagdag pa ang isiping, paano na siya haharap sa taong pinakamamahal niya. Wala na siyang maipagmamalaki dito. Umaasa pa rin kasi si Anna na sa huli ay magiging sila ni Al.

Lumipas ang mga taon, nalampasan ni Anna ang pagsubok bilang isang single mother.  Napalaki niya ito ng maayos. Naging maayos na rin ang buhay ni Anna. Abala ito sa kaniyang career.  Kinalimutan rin niya ang usapang pag-ibig. Ngunit sa puso niya ng mga panahong nag-iisa siya, at pinalalaki ang kaniyang anak, ramdam niya na muling mag-krus ang kanilang landas ni Al.  Umaasa siya, na sana kapag pinagtagpo sila ulit, ay binata pa si Al at mataggap kung ano ang nangyari sa kanya.  Hindi mahilig si Anna sa social network, pero dahil sa mga kasamahan sa opisina, natuto na siyang mag-friendster. Hinanap ni Anna si Al. Wala ito. Kinalimutan na ni Anna si Al nang tuluyan. Kahit na malakas ang pakiramdam niya na muli silang magkakatagpo ni Al.

Isang message sa inbox ng Facebool.  “Hi….how are you?”

Biglang nanlamig ang aking buong katawan.  Kinusot ko pa ang aking mga mata, totoo nga ang pangalang nababasa ko sa inbox… si Al!

Al: Ang tagal kitang hinanap.  Ang sabi ni tita (tiyahin ni Anna), hindi na raw nila alam kung nasaan ka. Ipinagtanong kita sa mga pinsan mo, wala silang alam sa kinaroroonan mo.  Sumulat ako pero walang sagot. Ipinadala ko ito sa address na ibinigay mo sa mga huling sulat mo.

Anna:  Ang tagal kong naghintay, marami na ang nangyari, siguro hindi talaga tayo para sa isa’t-isa. Masaya na ako ngayon sa buhay ko.
 
Al:  Wala akong ginawa noon, tuwing naiisip kita at nalulungkot ako kundi ang basahin nang paulit-ulit ang iyong mga sulat. Umaasa ako na magkakaroon ng katuparan ang ating mga pangarap at pangako sa isa’t-isa.

Anna:  Tapos na ang lahat Al. Siguro sadyang pinagtagpo tayong muli ng tadhana, upang magkaroon ng closure ang isang bahagi ng buhay natin.  Masaya ako na makitang may maayos ka ng pamilya.

Al:  Sa amin puwede kaming magkaroon ng asawa nang higit pa sa isa.  Mahal na mahal kita hanggang ngayon.  Hindi ako tumitigil sa pagtatanong-tanong kung nasaan ka.
 
Anna:  Sadya akong nagpakalayo-layo at nanahimik, para makalimutan ang lahat. Gustuhin ko man ang hanapin ka din, wala na akong lakas ng loob, dahil wala na akong maipagmamalaki sa iyo noon.

Tinawagan ni Al si Anna, mula sa Middle East, kung saan doon na ito nakabase pati na rin ang pamilya nito.  Nagkaroon sila nang maayos na pag-uusap. Naipangako sa isa’t-isa na mananatili silang maging magkaibigan.  Hindi na din sila muling  nagkausap, dahil na rin sa hiling ni Anna.  Ayaw ni Anna na maging magulo ang sitwasyon, dahil natityak ni Anna sa puso niya, na hanggang sa alaala na lamang niya si Al. Na naging bahagi ng kanyang buhay at mga pangarap noon.

Pinagtagpo At Pinaglayo Ng Tadhana at Relihiyon ( True Story Part-1)

http://www.fotosearch.com/photos-images/first-love.html#comp.asp?recid=59043400&xtra=

Si Anna ay 14 years old lamang, ngunit matured nang mag-isip. Malaking bulas na babae, kaya hindi halatang bata pa ito.

Hindi pa siya nakaranas na makipag-boyfriend, pero, mayroong mga nanliligaw sa kanya. Wala pa sa isip niya ang tungkol sa pag-ibig; abala siya sa pagtulong sa kanyang inay.

Marami siyang pangarap sa buhay.  Pangarap niya ang makapagtapos ng pag-aaral; at isa na rin doon ang pagnanais niyang magkaroon ng isang simple, ngunit masayang pamilya.

Namasukan siyang katulong sa isang tiyahin. Gusto niyang makaipon para sa kaniyang pag-aaral.

Anna:   Iyan ba ang pamangkin ni tito, Zab? Ang tanong ni Anna sa kaniyang pinsan.

Lea:      “Oo.”

“Ilang taon na kaya ‘yan?  Parang matured na, at nag-aaral daw ‘yan ng   Engineering course.”
 
Tahimik lamang na nakamasid sa kanila si Al. Seryoso, mukhang ‘di marunong tumawa o ngumiti man lang. Isa siyang Tausug.  Sina Anna, Lea at tiyahin nila ay pure catholic.  Pero, nasanay na rin sila Anna sa kultura ng lugar kung saan sila naroroon; nasanay na rin sa pagluluto ng mga pagkaing bawal sa Islam.

Lumipas ang mga araw at buwan….

Lea:      May sakit ka ba?
 

Anna:   Oo, ‘insan…..kaso hindi ako puwedeng hindi tumayo at magtrabaho.  Magagalit si Tita.

Sa sobrang pagod at hirap na dinadanas ni Anna araw-araw, sumuko ang kaniyang katawang-lupa.  Humina ang kaniyang resistensya, dahilan kaya siya ay hindi makabangon sa loob ng dalawang linggo.  Walang pakialam ang kaniyang pinsan na si Lea, ganun din ang tiyahin nito.

Si Al na dati ay hindi palakibo at laging nagkukulong sa kuwarto niya, ay biglang nag-offer na si Anna ay asikasuhin, pati na rin ang mga gawain ni Anna ay si Al na ang gumagawa.  Sa sobrang awa ni Anna sa sarili, walang itong magawa  kundi ang  umiyak nang umiyak. Ganunpaman, nagpapasalamat  si Anna kay Al.  Walang ibang karamay si Anna.  Si Al, tulad ng dati ay naging maasikaso na sa kanya hanggang sa siya ay gumaling..

Dahil doon, nagkalapit si Al at si Anna.  Walang malisya noong una ang pagiging close nila sa isa’t-isa.  Para na silang magkapatid.

Semestral break.  Nagbakasyon sa kanilang isla si Al, at nawala ito ng halos one week.  Mayroong kakaibang naramdaman si Anna.

Anna:   Bakit kaya parang na miss ko si Al? Kamusta na kaya siya?
 
Si Al naman sa kanilang lugar ay hindi mapakali, hindi makatulog at ang iniisip ay ang kakaibang feeling para 

kay Anna.  Tulad ng iniisip ni Anna, miss na rin sobra ni Al si Anna.

Tapos na ang semestral break.  Dumating na ulit si Al. Halos yakapin nila ang isa’t-isa sa sobrang pananabik.  Walang salita na namutawi sa kanilang mga labi; mga tinginan na sila lamang ang nakaaala kung ano ang ibig sabihin nito.

Nagtapat si Al. Lingid sa lahat ay naging sila ni Anna.  Mapagmahal si Al, malaki ang respeto kay Anna.  Hindi ito nagsamantala kahit na nasa iisang bubong lamang sila. Ingat sa mga kilos at baka malaman ng tiyahin ni Anna; tiyak maghahalo ang balat sa tinalupan.  Si anna, kahit hirap pa rin tulad ng dati, kinakaya na niya lahat, pati na rin ang pang-aapi ng kaniyang tiyahin.  First love ni Anna si Al.

Naging masigasig lalo si Al sa kanyang pag-aaral.  Punong-puno siya ng mga pangarap para kay Anna.  Nangako ito na tutulong siya sa pag-aaral ni Anna kapag nag-aral na ito ng college.  Drop-out kasi si Anna sa first year high school; tama lamang pagka-graduate ni Al sa kurso niya, college na rin si Anna.

Al:        Mahal na mahal kita, Anna. Nagsisikap ako lalo para sa ating kinabukasan.  Balang araw ay sasaya rin ang buhay  mo, at hindi ka na mahihirapan.

Anna:   Aasahan ko ‘yan, Al.   Pangako, mamahalin kita nang tapat at iingatan ko ang pagmamahal mo sa akin.

Sa bawat buhay nga raw ay mayroong kontrabida.  Nalaman ng tiyahin ni Anna ang tungkol sa relasyon nilang dalawa. Ang masaklap, ginawan pa ito ni Lea ng kuwento na hindi naman totoo .

“ Mga walanghiya kayo! Lumayas ka dito, Al!….wala kang utang na loob, pagkatapos kitang patirahin dito sa pamamahay ko, ito pa ang gagawin mo?” Ang nakabubinging sigaw ng tiyahin ni Lea.

itutuloy……………………..

BERRRR Na!…Ilang Tulog Na Lang…Pasko Na Pala!

Photo Credit:  Freedigitalphotosl

Ano ba ‘yan!….parang noong nakaraang buwan lang ang Pasko ah!

Ang bilis talaga ng araw, halos hindi mo na nararamdaman ang paglagas ng kalendaryo.
Binaligtad ko pa talaga nang dalawang beses, ang aking table calendar.  Parang ‘di pa rin ako makapaniwala; tumingin ako sa harapan ko, sa wall kung saan mayroong hanging calendar… Oh my gulay!….tama nga ang aking nakikita….berrrrrr na!

Three months more to go na lang pala or 116days na lang pasko na.  Magkahalong lungkot at saya na naman ang aking nararamdaman.  Ilang araw na lang muli ko na namang maririnig ang mga awiting pamasko.

“O Holy Night! The stars are brightly shining,” ito ang kanta na, kapag narinig ko pa lamang ang intro?……..dyosko day! Masakit sa dibdib.  Iba ang haplos, kaya naman luha ay ‘di namamalayan, tumulo na pala!  Ang feeling mo, parang bumabalik ang lahat nang kalungkutang pinagdaanan mo.  Oo, para akong sira-ulo, kapag inaawit na iyan sa simbahan?…tumutulo ang luha ko, at hindi ko alam kung bakit.  Kinikilabutan din ako kapag naririnig ko na ang kantang ‘yan.  Pero, paulit-ulit ko rin namang pinakikinggan; sira ulo na yata ako hahaha.

Kidding aside, siguro dahil hindi ko talaga naranasan ang maging masaya ang Pasko.  Apat na dekada na akong nabubuhay sa mundo, pero hindi ko talaga ramdam.  Siguro, dahil hindi kami kumpleto.  Hindi kami magkakasamang buong pamilya tuwing Pasko.  Kahit noong bata pa ako, magkakahiwalay din kaming magkakapatid.  Lalo na nitong nagkaroon na may kanya-kanya nang sariling pamilya, minsan na lang kami nagkikita. Celphone o text na lang, saka FB ang way of communication.  Magkita man, bilang mo sa daliri sa loob ng isang taon.

Malungkot din, kung ang haligi na tahanan ay malayo, mas doble ang nararamdaman na kalungkutan.

Hayyyyy…..ang drama huh!…..eh, wala, talagang ‘yon ang nararamdaman ko.  Ewan ko, sana darating ang araw, na sana maramdaman ko naman kung ano talaga ang saya na hatid ng Pasko sa akin.  Pambata nga lang daw ang Pasko…sino ang nagsabi nang ganun? Parang mali, dahil ang Pasko ay para sa lahat; kung saan we celebrate the birth of our Dear Jesus Christ.

Bawal ang emo, kaya ito na lang “Ibigay Mo Na Ang Chrismas Bonus”   Sa tuwing darating ang kapaskuhan, ang Christmas bonus ay inaasahan ng mga empleyado.  Hahaha…oo nga, masaya ang end of the month ng November; ang ibang company kasi ay advance magbigay ng bonus. Pero karamihan naman, natatanggap nila ito sa loob ng December 1^st week hanggang 2^nd week.  Ang mga minalas-malas naman ay sa mismong disperas na ng Pasko.

Malayo pa lamang, ang iba ay nakaplano na kung saan magpupunta.  Kung ano ang mga bibilhing mga appliances. Pero, siyempre, magtitira ng pagsasaluhan sa araw ng Pasko at Bagong Taon.  Naaalala ko noon, pagdating sa aking sarili, wala nang natitira. Masaya ako na mas inuuna ko sa listahan ang aking nanay at tatay, kasama na ang aking mga pamangkin.  Kaunti lang naman ang aking mga inaanak. Iyong iba ay malalayo pa.

Nitong nalipat na sa akin ang kumpanya, kung saan dito na ako tinubuan ng kalyo sa daliri sa kapi-pindot sa calcu at keyboard ng Pc; kakaiba ang aking pakiramdam, parang may kakaibang saya. Parang masaya ako na nakikita kong pumipirma sila para kunin ang kanilang Christmas Bonus.  Ganun pala iyon, kasi iisa lang ang nasa isip ko, magiging masaya na ang mga anak o pamilya nila, dahil sa Christmas Bonus na naibigay ko at 13th month pay.

Pero, dahil sa hirap ng buhay, malungkot ako para doon sa mga nakasangla na ang mga 13^th month pay.  Kaya iyong saya minsan napapalitan ng kalungkutan.

“Pasko na! Kayod todo na tayo….ang daming inaanak nasa 100! Hindi ako yan ha!…isang taong matagal ko nang kilala.  Ganun siya ka popular eh, ang masaklap, kapag namamasko, kasama ang buong pamilya; siyempre aabutan mo rin iyon. Mabuti na lang naiwan ang pusa at aso, kung hindi, pati ang mga iyon kailangan pamaskuhan din hehe…..

This is not a joke, totoo ito, halos taon-taon ko na lang ito nasasaksihan.  Kaya sa hirap ng buhay, ayon bigla nag-iba ng routine, 3 days bago ang Pasko, nasa malayo na silang lugar.  Doon magkasamang nagse-celebrate ng Pasko and exclusive for family lamang.  Hindi biro ang binibitawan kada Pasko nasa 300 daang libo lang naman.  Pati kasi inaanak sa kasal namamasko din, siyempre pati mga anakis nila.

Para sa akin, maglaan lang nang kung ano talaga ang kayang budget para pamasko, baka naman kasi maisangla mo na ang iyong bahay.  Kaya nga may tao na naisipan na nitong magpasko sa ibang lugar, dahil nagkakautang siya tuwing Pasko sa mga kaibigan.  Utang na, halos kalahating taon niya itong binabayaran.  Siguro naman, maintindihan na tayo ng mga namamasko sa atin kung ano lamang ang ating makayanan. Hindi natin kailangang magpanggap na marami tayong pera, iyon pala ay butas na butas na ang bulsa, pagdating ng Bagong Taon, tipid na sa pang- handa.  Ang mamahal pa naman ng mga prutas kapag malapit na ang Bagong Taon.

Ako, November pa lang inaayos ko ang aking listahan. Siyempre, una sa listahan ang kapamilya, small token sobra na  nila itong na appreciate.  Give love on Christmas nga daw at hindi give more cash. Simple na mga regalo at hindi mamahalin basta galing sa puso ng isang tao, katumbas nito para sa tumanggap ay mas mahal pa sa house and lot.  Masaya dahil kahit papano ay naalala mo siyang bigyan ng regalo.

Kaya mga ninang at ninong, huwag nang makipag-hide and seek…..puwede na ang tig P20-50 na mga items na mabibili sa Divisoria.  Hindi sa kakuriputan, sadya lang talaga mahirap ang buhay ngayon.  Lalo na kapag marami ang anak na nag-aaral…hambigattt ng matrikula.  Baka after ng Pasko at Bagong taon, poor na tayong lahat. Hindi makakuha ng exam si Junior o si Hija.

Tara na! magkaroling na lang tayo!……Advance Merry Christmas sa lahat!…uunahan ko na kayo bago pa bahain ang social network ng mga pagbati sa December”