Ano?… Hindi Ka Na Virgin? (Huwag Mapanghusga)

(Photo Credit:  Freedigitalphotos)

Hindi na yata maiaalis sa buhay nating mga Pilipino na minsan ay nagiging mapanghusga tayo sa kapwa natin.  Napakadali nating mag-isip ng hindi maganda sa kapwa; at para na rin natin itong ipinapako sa krus.  Aminin man natin o hindi, pero iyon ang nagsusumigaw na katotohanan.  Hindi pa nga tapos magkuwento ang kaharap mo, ipinako mo na kaagad sa krus.

May kani-kaniyang dahilan ng pagkawala ng virginity, kaya sana huwag tayong masyadong mapanghusga.

Isang kaibigang nagkuwento sa iyo; iniwan ng kaniyang boyfriend dahil noong unang ginalaw siya, wala nang bleeding. Nag-isip ka at mayroong pagdududa sa sinabi ng kaibigan mo, hindi ba?

Bagong kasal, sa kanilang honeymoon biglaang naghiwalay o nagkalamigan.  Punong-puno ng pagdududa si mister.  Inisip ni mister na niloko siya ng kaniyang asawa; na hindi na ito donselya nang kanyang pakasalan.

Hindi ako nurse o doctor, pero mahilig akong magbasa.  Sa pagbabasa, marami tayong maaaring matutunan. Lumalawak ang ating kaalaman.  Mas nagiging makatotohanan ang ating mga nababasa, kapag ito ay mayroong pagpapa totoo.

Ibabahagi ko sa inyo ang kaalamang mayroong katotohanan mula mismo sa aking mga kaibigan o kakilalang naging biktima ng mga taong mapanghusga:

1.  Bisiklita       – Ang babae na mahilig magbisikleta ay kadalasang wala nang bleeding during the intercourse.  Sa katagalang paggamit ng bisiklita, ang upuan nito at pagpe-pedal ang nagiging dahilan para mag-stretch ang hymen ng isang babae.

2.  Accident      -a) naaksidente dahil sa bike, sigurado ang pagkasira ng hymen nito lalo na kung nagkaroon ng bleeding.  Ibig sabihin nito ay napunit ang manipis na laman. B) Nahulog sa puno, sa puno ng niyog o kadalasan sila iyong mga mahihilig umakyat sa mga matataas na puno at aksidente sa kanilang pagbaba ay nadulas, nasalabid ang kabilang paa o hita.  Dahilan para mapunit ang hymen at magkaroon ng bleeding.

3.  Tampon       – Ito ay isang napkin din, pero ito ay parang gasa.  Hugis sigarilyo, pero malaki nga lang ang bilog nito.  Ipinapasok mismo ito sa private part ng babae at ang tanging makikita lamang ay ang kapirasong malaking sinulid.  Huhugutin ito kapag alam na puno na.  Kapag ito ang laging gamit, sa katagalan nae-stretch na ang hymen ng babae.  Kaya naman kadalasan hindi na nagkakaroon ng bleeding.

4. Masturbation  – Aminin man natin o hindi, kasabay ng pagbabago ng panahon at  teknolohiya, maraming kabataan na ang curious at gumagawa nito.  Maaaring sa simula, hanggang labas lang. Ngunit kalaunan ay maaaring natutukso nang mag-eksperimento nang mas malalim pa. Lalo na ngayon na open to the public na ang mga “sex toys” na kahit sa mga bangketa sa Quiapo. Avenida, Recto ay makikita ito.  Ang paggamit ng mga “laruang” ito ay nakawawala ng virginity ng isang babae.

5. Born without Hymen – Kahit ako, nagulat ako nang mabasa ko ito.  Before kasi ako magsulat ng blog, kapag mayroong involved na pang-siyensya, nagbabasa-basa muna ako nang sa ganoon ay mayroon akong basehan at hindi lamang sa mga kuwento kung ito ay hindi ko mismo naranasan o hindi ko karanasan.  Ayon sa nabasa ko, out of 10m mga tatlo lamang ang ipinanganak na sadyang walang hymen.

6. Rape victim – marami ang biktima ng rape.  Rape na ang salarin ay maaaring mismong kapamilya, kapitbahay, kaibigan, kamag-anak o mga halang na kaluluwa ang may kagagawan.  Hindi nila ito kagustuhan, mas pinili na manahimik dahil marami ang isinaalang-alang.

7.  Blackmail    – ito ay nangyayari, kapag mayroong hininging pabor o nag-offer ng tulong sa oras ng kagipitan.  Ang kapalit ay maaaring ang dangal.

8. Willingness – ito iyong kusang-loob na pagsuko ng isang babae sa taong kaniyang minamahal.  Dahil demanding ang lalaki, hindi ibinigay ang tamang respeto sa minamahal.  Binola-bola at pinangakuan ng buwan at bituin, na pagkatapos ay pakakasalan daw…..nang nakuha na ang gusto, bigla nang naglaho kasabay ng mga bituin at buwan na kaniyang susungkutin daw.

Ang depinisyon daw ng hindi na birhen na matatawag ay ang pagkakaroon na ng actual na penetration.

Kaya para sa mga girls, magsabi nang buong katotohanan sa umpisa pa lamang.  Kung mahalaga ang virginity sa inyong boyfriend, huwag nang mag- dalawang-isip.  Sabihin kung ano ang totoo, habang maaga upang  wala nang masaktan pa.  Dito rin ninyo masusukat kung tunay ang pagmamahal sa inyo ng lalaki.

Saludo ako sa lahat ng mga lalaki na hindi naging big deal sa kanila ang virginity ng isang babae.  Saludo rin ako sa mga kalalakihang marunong rumespeto sa kanilang girlfriend.  Hindi batayan o sukatan ang kapirasong laman para lamang mapatunayan na mahal ka ng iyong girlfriend.

Sa panahon ngayon, nakabibilib pa rin ang mga babaeng naaalagaan ang kanilang pagkababae.  Mas masaya siguro ang pakiramdam kapag naglalakad ka papuntang altar, suot ang puting-puti na gown na simbolo ng kalinisan ng iyong pagkababae.  Pagkababae na inilaan mo lamang sa taong mahal na naghihintay sa altar.

Para Happy Face si Mommy….

(Photo Credit:  Fotosearch)

Isa akong multi-tasking mommy.  Sa panahon kasi ngayon na mahirap ang buhay ay kailangang double time.

Pero, sa kabila ng sobrang kabisihan, kailangan pa din nating maglaan ng oras sa ating pamilya; sa mga anak na kailangan ng ating gabay, habang lumalaki ang mga ito.

Single mommy ako sa eldest ko noon, ibig sabihin, busy ako noon sa paghahanapbuhay. Aaminin ko na, talagang kulang ako sa oras noon sa kanya.  Hindi ko natutukan ang kanyang pag-aaral. Madalas, ginagabi na ako ng uwi; kailangan kong magpart-time ng iba’t-ibang work, o ‘di kaya ay overtime sa trabaho (over tawad, free lang hehehe)

Wala na siyang yaya noong four years old na siya, pakisuyo na lang sa kapitbahay.  Ang pagkain ay iniiwan ko na lamang ito sa lamesa; alam na niya kung ano ang kanyang gagawin.  Pag-uwi ko, malinis pa ang aming bahay. Ang hindi ko makalimutan, noong napanis ang kanin.  Nagawa niyang magsaing sa rice cooker, sa edad na five years old lamang.

Hindi ko na nga matandaan, kung kailan natuto ang eldest kong magbasa at magsulat.  Basta ang alam ko, sinisikap ko siyang makapasok araw-araw. Tinitingnan ko rin naman pag uwi ko ng bahay, ang kanyang bag at mga assignment. Tinitingnan ko, kung tama ba ang kanyang mga sagot, o ginawang assignment. Madaling-araw ko na lamang siya ginigising, at sabay naming aayusin ang mga mali sa kanyang ginawa.  Ganun din kapag malapit na ang exam.  Pero, di pa rin iyon sapat, alam ko kulang pa rin ako sa panahon para sa anak ko.  Kahit Sunday kasi, kailangan kong mag-round sa aming outlet sa mga malls.

Pero, kahit ganun, lumaki ang aking anak na maayos at mabait; nakatapos ng high school, at ngayon ay nasa college na, taking up HRM course.

Nagkaroon ako ulit ng anak after 11y ears. Six years old na siya ngayon.  Busy pa rin ako bilang isang ina, hanggang 4 years old lamang siya na mayroong yaya.  Kasa-kasama ko siya sa office, tulad din ng aking eldest.  Smart si bunso ko (si eldest kasi eh, Globe hhehe). Hyper at maraming tanong. Bibo daw, ayon sa mga teachers. Small but terrible kung kanilang tawagin ito.  Nakakatuwa, dahil matured kung mag-isip. Aware sa paligid at laging mayroong sagot sa mga tanong mo. Sarap lang batukan kapag nangangatwiran J

Unang perform niya noong kinder, day care lang siya noon, wala pa kasing budget para sa private school.  Noong time na nila para umakyat ng stage, ang bilis ng isang batang naka barong, diretso sa gitna, naka smile pa.  Napaiyak ako kasi ang galing-galing niya! Ang mga teachers naririnig ko, tuwang-tuwa at hindi lamang daw magaling kyut pa!.  Siempre, lumaki ang tenga ni mommy hehehe.  Palakpak ang naririnig, ko maya-maya natapos na ang palabas nila.  Pagbaba niya nang stage, yumakap sa akin, sabay sabing “mama agaling po ba ako”,  sabi ko na naiiyak na “oo naman” sabay yakap din.

Nakakuha siya ng ilang medals, tuwang-tuwa siya; ipinatago niya ito, para daw pagdating ni papa niya galing Saudi, ay ipakikita niya ang mga ito.  Nalipat siya sa isang catholic school (kaya ko na kasing magpa-aral sa private that time) Nanlumo siya noong walang makuhang medal o award, hindi nakatulog ng dalawang gabi.  Paulit-ulit niyang sinasabi “mama bakit po sila lang ang tinatawag, bakit po wala akong medal”.  Ramdan ko ang kalungkutan ng anak ko.  Sinabi ko pagbutihin niya sa susunod para magka-award siya.

Kinausap ko rin ang head teacher ng school, na sana hindi lamang 1-5 ang bigyan nila ng award.  Nagbigay ako ng suggestion, na malaking katuwaan na ng mga bata ang mga tokens or appreciations na matanggap.  Tulad nang best in____ or most in____ , part din kasi ng motivation iyon, para lalong magpursige ang mga bata na magsikap mag-aral.  Pati na rin sa mga mommy, kahit mga non-academic award ay sobra na itong ma-appreciate ng mga bata.

Katunayan, last year nakatanggap siya ng dalawang “Best Award”, two nights niya itong itinabi sa pagtulog niya.  Ipina-upload sa Facebook. para makita ng papa daw niya; itinago rin niya ito sa kanyang cabinet hanggang ngayon.  Thankful ako kasi na-consider iyong suggestion ko, for a purpose na ma-motivate lalo ang mga bata na mag-aral.  Tulad nang inaasahan ko, sobrang tuwang-tuwa ang mga bata; tuwing tinatawag ang mga pangalan nila.

Nalipat kami ng opisina at tirahan, maganda ang school na nalipatan ng anak ko. Ito ay isang school na tinatawag nilang “School of  Tomorrow”.  Tama nga ang sinabi ng teacher supervisor, “mommy, dito, kahit hindi ninyo matutukan ang inyong anak, magugulat kayo wala pang half year, marami nang pagbabago kayong makikita sa inyong mga anak, at magugulat kayo na makitang matuto kaagad magbasa”.
 
At happy ako, dahil masayang-masaya ang aking anak nang umuwi at ibinalita na kasama siya sa honor list for 1^st qrt. Happy din siya na ibalitang kasama siya sa fieldtrip ulit para sa lahat ng nasa top 10. Ito ay award ng school para lalong ma-motivate ang mga bata.
 
“Mama, happy ka po ba?”,  I replied, “YES!”. 
 
“Para po happy face ka lagi, mama, pagbubutihin ko pa po sa susunod, gusto ko po nasa honor A na.”
 

Pagsubok....Kailan Mo Kaya Ako Lulubayan?

http://www.buzzle.com/articles/words-of-encouragement-from-the-bible.html

Sa dinami-dami ng hirap at kabiguan na aking pinagdaanan, mula pagkabata hanggang sa kasalukuyan; masasabi ko na ito ang mga dahilan para ako ay magkaroon ng “pusong bato.”

Ito rin ang dahilan, upang ako’y manatiling matatag sa lahat ng hamon sa buhay.  Ilang pagsubok na nga ba ang kanyang ibinigay, talagang hindi na mabilang sa aking mga daliri. Mukhang tuwang-tuwa talaga pa talaga na ako ay laging sinusubukan n’ya.  Umaalma din ako paminsan-minsan.  Sino ba ang hindi, di ba?  Nakakapagod din kaya at nakaka praning.

Sa isang banda, sabi ko, okey lang.  Okey lang, basta wala lang akong sakit, pati mga anak ko.  Kasama na din ang mga kapamilya ko.  Okey lang, basta kumakain kami ng tatlong beses isang araw. At hindi na nararanasan ng mga anak ko, ang naranasan ko noong bata pa kami. Ang magtiis sa ulam ay asin, niyog, gamos, o di kaya ay bukayo. Minsan pa nga, kamoteng kahoy o saging.

Pero, kahit ‘pano hindi ako tuluyang bumitaw sa aking “Savior.” Sa aking natatanging matalik na “kaibigan.”  Nag-iisa sya na kaibigan, alam n’ya lahat ang tungkol sa akin, alam n’ya lahat ng aking ginagawa.  At madalas din n’ya akong inuunawa, sa bawat pagkakamali kong nagagawa.  Andian s’ya lagi kapag alam n’ya hirap na akong bumangon.  Andian s’ya kapag kailangang-kailangan ko s’ya.  Mas nauuna pa nga siyang lumapit sa akin, kesa ako ang maunang lumapit sa kanya. 

Ilang beses na rin n’yang sinubok ang aking kakayahan. Maraming beses na din.  Hanggan sa dumating na nga ako sa puntong, sinasabi ko sa aking sarili “wla yan, ako pa! Maning-mani lang yan.”  Hanggang na used na ako, kumbaga, katumbas ng problema o pagsubok, tawa na lang ang aking isinusukli.  “Darna” nga daw ako eh! Kaso, wala naman akong nilulunok na bato.  Nawawala kasama si Ding.

Pero, akala ko nga si “Superwoman” at “Darna” na ako.  Mali pala, nakatago lang pala sa kasuluk-sulukan ng puso at pagkatao ko, ang kahinaan ng loob ko. Nakamaskara lang pala ako.

Isang napakatinding pagsubok, muling pumatak ang luha ko.  Matagal ko na rin kasing kinalimutan ang umiyak. Ayaw ko na kasing umiyak naipangako ko ‘yan sa aking sarili.  Pero hindi pala. Balde-balding luha ang nawala sa akin.  Habang hinihintay ang resulta ng aking medical biopsy at iba pang laboratory test, unti-unti rin akong pinapatay ng aking mga naiisip.  Nasabi ko pa nga, “Kunin n’yo na po sa akin lahat, kung ano ang meron ako na mga material na bagay,  huwag langpo  ang buhay ko ng maaga.”

Walang kasing-sakit, ‘ramdam ko sa bawat patak ng aking luha, ang parang punyal na itinatarak sa aking dibdib.

Sinubukan ko maging matatag, ilang araw na ako’y nagbalatkayo na okey lang.  Sa tulong nga mga kapamilya, kaibigan at mga bagong kakilala, ako’y nagpapasalamat ng lubos.  “Prayer can move mountains,” at totoo nga, walang imposible basta ialay mo sa kanya lahat ang iyong sarili.  “OO,” Tama ka, ilang beses ko na itong napatunayan, hindi na rin mabilang sa aking mga dalire.

Naurong ng naurong ang labas ng result. Meron na akong natanggap na isang pahiwatig mula sa kanya. Isang ngiti.  Alam ko magiging okey ang lahat.  Ngunit, tinatalo pa rin ako ng hindi magandang isipin. “Parang awa na po ninyo, hindi ko kayang iwanan ang aking mga anak, hindi pa po ako ready.”  Hindi po ako exaggerated, pero dumaan ang buong pamilya naming sa magkasunod na trahedya 2years ago. Puro healthy lahat pero biglang kinuha nya sa amin tatlo na halos magkakasabay.  Cancer, HB at Heart Attack.

“Ang lakas mo mag pray!”  Dhors, okey lahat ang result mo, nagtataka man ako sa resulta, bilang isang bihasa sa ganyang kaso, pero dapat ipagpasalamat.” Ang tanging naririnig ko na sinabi ng aking OB sa kabilang linya.  “You are free from Cervical Cancer, No infections, and no need na rin para kita ay raspahin!”  Ako rin ay nagulat.  Nagulat dahil nakita ko mismo sa monitor ang problem. Dahilan para ako’y mag-alala, lalo na noong sinabi na, kailangan meron akong kasama na kapamilya, kapag inalam ko na ang result.

“Still, God is Good!”…… ito ako, nakahanda pa rin sa mga darating pa na mga pagsubok na ibibigay n’ya sa akin.  Ganyan ‘nya ako kamahal. Sa ganong paraan n’ya ipinararamdam sa akin ang kanyang “unconditional love.”

Pagsubok,Kaylan Mo Kaya Ako Lulubayan? Salamat, Lagi ‘Din Kitang Nalalampasan!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 During times of trouble, when the waters seem to sweep over us, we can find solace in the words of encouragement from the Bible. Agonizing events can debilitate one's faith, however, constantly reminding yourself of the promises of God and clinging to them, will help you stand firm even in a fierce storm.

" Sana Nga! Para For Good Na Ako Sa Pinas Mare", (Dream ng Bawat OFW at Pa

..."Sana nga ate, para hindi na ako aalis ulit"

"Mahirap ang malayo sa pamilya mare, lumalaki ang aming mga anak na wala ako."

http://www.dreamstime.com/stock-photo-girl-full-dreams-image1314820

"Pero, kapag hindi naman ako umalis, ano ang mangyayari sa amin?

"Mahirap dito ate, malaki nga ang sweldo, pero malayo naman ako sa aking pamilya."
"Pero kailangan ko magtiis para mabigyan ko ng magandang kinabukasan ang aking pamilya."

"Malayo na ang loob sa akin ng aking mga anak mare, gustuhin ko 'mang umuwi, wala akong kakayahan gawin ito."  
"Wala akong maipakain sa kanila kapag hindi ako nagtiis dito!"

"Friend, hindi na nagpapadala sa akin ang aking asawa, bihira na rin maka-alalang tumawag, para kami'y kamustahin.  Gusto ko na siyang pauwiin, pero baon kami sa utang!"

"Bakit ka ba nagtitiis diyan magtrabaho? Eh, 'di hamak naman na mas malaki pa ang kinikita mo sana dito noon?" 
"Paano kasi, si Mrs., gusto magkasama kaming dalawa na dito magtrabaho, para daw mabilis kami makaipon."

"Tamad kasi si Mr, kaya kailangan umalis ako, ito lang ang alam ko para kumita at makapag-aral ang aming mga anak.  Pero Ayaw ko sanang umalis, kung meron lang sana akong pagkakitaan 'dian."

"Sana nga huling alis ko na ito, kaya lang sabi ng magulang ko, kailangan makatapos muna ang aking mga kapatid."

"Sana nga mare, tulad mo ang asawa ko, marunong humawak ng pera, marunong sa buhay.  Alam paano sinupin ang pinaghirapan naming mga OFW dito."

"Ate, pag uwi ko, gusto ko mag negosyo, para naman meron akong makikita sa pinaghirapan ko."


"Ate, gusto ko sanang magnegosyo, kaso wala namang mag-asikaso dian."

"Insan, lahat ng sideline ginagawa namin dito sa taiwan, pati pagtitinda ng kung anu-ano. Para lamang kami makapag-ipon mag-asawa at makapag-negosyo na lang 'dian.  Lumalaki na ang aming anak na wala kami pariho."

Hindi ko na mabilang ang mga taong nagsabi sa akin ng mga nabanggit ko sa taas.  Hindi nga lang iyan, mas marami pa at baka matapos lang itong blog na ito puro lahat hinaing, plano at kunsultasyon ang laman ng artikulo kong ito.  Sa dinami-dami ba naman ng aking mga kakilalang OFW, at mga asawa ng mga OFW, kaya naman alam ko ang mga saloobin nila. Kasama na din ako doon, pero sooner malapit na magtapos ang pagiging OFW partner ko.  Huling contract na ito ng aking lovey duds, dapat nga noong huling alis 'nya, for good na talaga.  Kaso, sabi ko siguro habang inaayos ko lahat dito, para pag andito ka na eh hindi ka manibago o ma miss ang buhay saudi, umalis ka muna at sayang din ang kikitain mo pa 'don. Pandagdag din, lalo na sabi nga ni "boss" wala akong sweldo, para mas madali ako makabayad sa kanya.

Hindi rin kasi biro ang kailangan kung bayaran, isang reward sa akin bilang isang matapat nilang empleyado, isa sa pinakamaliit nilang kumpanya, na parang libangan lang nila; ito'y tuluyang ipinamana sa akin.  Installment basis, mahirap, pero kailangan kayanin dahil kung hindi, paano na lang ang mga umaasa dito.  Sabagay mag dalawang dekada na rin naman itong hinahawakan ko.
Sanay ako sa hirap, dahil galing din ako sa napakahirap na pamilya, iyong tipong madalas noon kinakain namin "gamos lang at kanin", minsan "balenghoy o kamoteng kahoy".  Isang tipikal na buhay mahirap sa isang mahirap na probinsya noon.  Bata pa ng mamulat sa pagiging responsable sa buhay, kung paano maghirap at gumawa ng paraan para lamang maka bili ng bigas at ulam, para lamang makapasok sa eskwelahan.  Maagang namulat sa "entrepreneurship" ika nila. Naglalako ng luto namin ng nanay ko.  Pati na rin ang paggawa at pagtitinda ng bukayo.

Sabi nila, magaling daw ako humawak ng pera, alam ko daw paano dumiskarte, alam ko daw paano pagkasyahin, at marunong daw ako mag plano.  Hindi ko alam ang mga 'yon basta ang alam ko lang, kailangan ko magkayod marino, bilang isang single mommy noon (17yrs na ang eldest ko).  Iniisip ko lang noon, kailangan namin kumain o mabuhay mag-ina na hindi humihinge ng tulong sa mga magulang ko at kamag-anak.

Siguro iyong mga iyon ang dahilan at nakikita nila sa akin, kaya siguro sadyang lapitin na ako ng mga humihinge ng idea, o payo tungkol sa negosyo at kung paano ma save ang pera nila.  Feeling ko nga kailangan ko nang magtayo ng "consultation office", hehe joke lang!  Kasama na rin dian ang "usapang pag-ibig", ala "Cathy G" ang dating ng beauty ko.  "Di naman ako expert, pero nakapagbibigay ako suhestyon, opinyon, idea at mga optional na diskarte sabi nila.

Kaya ko ito naisulat, dahil sa susunod kong blog (part 2) susubukan ko na makapagbahagi sa inyong lahat, lalo na 'don sa mga nagnanais na pasukin ang larangan ng pagne-negosyo.  At base ito, sa actual na karanasan ko mismo at ng mga taong nakadaupang palad ko.  Alam ko kahit papano, hindi man ako eksperto, alam ko makakatulong ito para sa inyong mga OFW; lalo na 'don sa mga maliliit lang ang kita o sweldo at nang pamilya ninyo dito sa Pilipinas. 

"Tara, Drive Tayo!"

You block your dream when you allow your fear to grow bigger than your faith.  ~Mary Manin Morrissey

The driving site (photocreditwww,journeyoflife.blogspot.com)

Sa nakaraang article ko, "Kahit Milyon Pa Ang Ibayad Mo Sa Akin, Di Bale Na Lang!  Kung saan dito ko tinukoy, ang isang salitang ako mismo ang sumira.  Binali ko, dahil kailangan kailangan gawin.

Ang aral na natutuhan ko mismo sa aking sarili ay,  "Wag magsalita nang patapos!" Dahil hindi natin alam kung ano ang  puwede mangyari! At lahat ng ito ay akin mismong napatunayan. Sa una at sa pangalawang pagkakataon.

 Takot ako sa aksidente lalo na sa kalye. Isipin ko pa lang 'yong mapisa ka ng mga naglalakihang sasakyan. 'Yong maputulan ka ng kamay at paa! O 'di kaya, kapag sadyang minalas ka, eh hindi mo na makikita ang lahat ng mahal mo sa buhay. "NO TO DRIVING!" 'yan ang madalas kong sabihin noon.  Bukod sa natatakot ako sa kalye, eh, wala naman akong hilig sa mga sasakyan. 

Para kasi sa akin, luxury lang 'yan!  Mas importante sa akin ang edukasyon ng mga anak ko, at ang pagkakaroon ng sariling bahay.  Para sa akin, wise lang ako.  Ayaw kong mag invest sa isang bagay, na alam ko nagde depreciate ang value.  Puede naman akong mag commute, at  safe pa ako! Lalo na sa tulad ko na antukin sa byahe.  Higit sa lahat, wala pa akong sakit ng ulo, na karaniwang nararanasan ng mga meron sasakyan; kapag ito ay nagkaroon na ng aberya. 'Tyak butas ang bulsa ko! Para sa akin hindi ko 'to priority!  Walang parking space, bawal ang meron car sa apartment at halos lahat ng pinupuntahan ko ay walking distance lamang.

Nag-umpisa sa isang biruan at napunta sa seryosohan. "Ok, sige! Bibilhin ko, para na din pang delivery service."  "Ok na ako dian, hindi ko naman kailangan ng bongga na sasakyan."   Sa isip ko, magagamit ko ito sa negosyo. At para na din makita ko man lamang, ang isang "bunga" ng aking pinaghirapan ng sobra-sobra.  Dagdag pa roon ang isang kwento, kung saan at 'pano pina-angat ng sasakyan na iyon, ang pamumuhay ng may-ari ng sasakyan.  Mula sa pagiging ordinaryong empleyado, negosyong pagkain ng kanyang sawa; hanggan sa nagsarili at nagkaroon na ng sariling negosyo.  Nakapagpatayo ng mga paupahan, nakabili ng mga lupa at bukod pa doon nakabili na rin ng mga mamahaling sasakyan.  Ayon sa may-ari meron hatid na "swerte" raw sa kanila ang sasakyang iyon.  Naniwala na rin ako, dahil isa ako sa saksi sa istoryang ng buhay nila.  Type ko ang kulay, pati na rin ang plate number nya na pariho kong lucky color.  Mahilig kasi akong mag feng shui, wala naman masama kapag ito ay subukang gawin. Walang marunong magdrive, kailangan ko e hire ang serbisyo ng dating driver, sa  tuwi na'y meron delivery o lakad.  Meron akong messenger, pero motorsiklo lamang ang kayang e maneho. Motorsiklo  na galing din, sa aking food business.  Kung saan binili ko ito, para regalo sa aking mahal ng huling nagbakasyon ito dito sa Pilipinas.

Dahil kailangan mag cost cutting at maka survive sa lumalaking gastusin ng kumpanya, binitawan ko ang aming messenger, at inilipat sa kabilang office. Sumagi sa isip ko na ito'y bilhin na, since na kailangan ang todong pagtitipid, at para mabawasan ang expenses ng kumpanya; na dulot ng sunod-sunod na gastusin sanhi ng paglilipat ng aming opisina. Kung bakit kasi ang lugar pa namin, ang napusuang bilhin ng ayala para tayuan ng mga condo. Ayan, napilitan tuloy maghanap ng ibang lugar.  Dahil kailangan ko mabayaran ang aking dating mga boss, sa pagbenta sa akin ng kumpanya, kung saan 17years ko rin itong hinawakan. Kaya kapit patalim din ako, sukdulang pagba-budget sa operating expenses. At dahil dito, Ako ay naglakas loob at nag desisyon na mag aral ng driving tuwing linggo.

Apat na araw ang theory, at limang oras ang "actual driving." Huling klase ay "trouble shooting". Hmmm..hindi na masama, pang masa ang bayad tuwing papasok.  Una, nagdalawang isip pa ako, naisip ko na naman ang aksidente; Pero bahala na! Kailangan ko talagang matuto, at sayang ang bayad sa taxi 'twing mayroon delivery. Sobra na rin busy ang kabilang kumpanya, para makahiram ng sasakyan at driver sa tuwina'y meron deliveries.
Twenty Five kami lahat na nag-enroll.  May bata pa, may edad, at may mga trabaho na karamihan.  Kaya sila ay nag-aral mag drive, ayon sa kanila, isa daw sa hinahanap ngayon na skill ng isang kumpanya, ang marunong ka mag drive.  Napansin ko karamihan sa kanila, alam mag drive ng motorsiklo, pero hindi alam magdrive ng apat na gulong.  Ang aming guro ay isang MMDA traffice head enforcer, partime 'nya ang pagtuturo at pagiging dentist.  Ang kagandahan sa Xavier School Tech School, meron theory. Kung saan tuturuan kayo ng mga road signs at iba pang diskarte sa kalye tulad ng mga sumusunod:

1. Kailangan nyo matutuhan kung paano maging defensive driver.
2. Isipin ninyo na ang kalsada ay hindi isang malaking "playground"
3. Matutong magbigayan
4. Pairalin ang presence of mind, maging alerto lagi
5.Matutong intindihan ang mga road signs
6. Alamin ang karapatan mo sa kalye at kailangan mo maging abogado ng iyong sarili.
Ilan lamang 'yan sa mga tips na natutuhan ko, bukod pa sa trouble shooting.

Kailangan ko mag 'tyaga tuwing linggo pumunta sa driving site.  Ang tawag nila sa lugar na iyon ay "FARRRVIEW".  Biruan 'yon dahil sa napakalayong lugar ng Fairview, para sa aming actual driving.  Isang malaking subdibisyon, na wala pa gaanong bahay. Paikot-ikot kami doon, kapag nakita nila kaya na ng estudyante, ilalabas ka na ng instructor mo.  Ayon sa kanila, mas madali ka daw matuto sa mga mahihirap na sasakyan,  Pinili ko ang isang owner type jeep. Ang sungit ng instructor, sa halip na matuto ka, andun 'yong matataranta ka, dahil masyadong hyper.  Kaya ka nga nag aral eh, kasi hindi mo pa alam mag drive at gusto matuto!  Next sunday na lang ulit, bad trip sayang ang aking 2 cards na katumbas ng 1hour.

 Sunday ulit, masaya din ang aming samahan.  Kahit doon lamang kami nagkakilala, biruan at kwentuhan, para hindi mainip sa byahe papuntang farrrrview.  Swerte! "Lalabas na tayo ng highway, marunong ka na pala eh!." Ayon sa aking instructor.  Bahala na! Hmmm....okey din pala, kahit nakaka nerbyos mapipilitan ka na maging alerto.  Masarap pala ang mag drive, exciting kapag walang kasabayan.  Lalo na kapag madalang ang sasakyan.  Maiinis ka lang kapag nasa ma-traffic kayong lugar.  Sa sobrang tuwa ko, sinubukan ko mag overtake, natulala ang instructor ko!  Hehehe.... tutulog-tulog kasi eh! Huwag ko na daw uulitin iyon. Ang kailangan ko lang daw tandaan, ay maging defensive driver ako at alalahanin na ang kalsada ay hindi playground kundi isang lugar kung saan ay puedeng tumapos ng iyong mga pangarap sa buhay o maaring maging daan para ikaw ay maging inutil habambuhay.

Pagkaraan ng ilang linggo na pagtiyaga, tinawagan na kami para sa aming trouble shooting class.  Ang iba hindi satisfied, dahil natapos ang mga sessions na hindi nila nagawang magdrive ng maraming beses sa labas. Last day at bigayan na ng certificate. Habang hawak ko ang Certificate,  sabi ko sa sarili ko, 'to na ang aking "Certificate of Overcoming Fear in The Road thru Driving". Muli binali ko na naman ang isang salitang binitawan ko sa pangalawang pagkakataon, pero dahil naman sa meron magandang dahilan.  Paminsan, minsan kahit na meron tayong paninindigan sa ating mga ginagawa at salitang binibitawan.  Maari din na ito ay makapagpababa ng ating "pride".  Ang pride na kadalasan ay dulot nito ang madalas na hindi kagandahan.  Ngunit, hindi sa lahat ng oras, kapag ibinaba mo ang iyong pride, ay para sa ikasasama. Bagkus, para ito sa ikabubuti natin bilang isang tao.

Trust No More?

 “The key is to get to know people and trust them to be who they are. Instead, we trust people to be who we want them to be- and when they're not, we cry.”

Do you believe that if you are an honest person you are easily to believe all the people around you? And if you give trust to somebody because you are also a trusted person?

photo borrowed from www.12rf.com

I don't say am a perfect woman and never commit mistakes.  But looking back to the past, I can say I am more on the good side pagdating sa mga bagay bagay na ginagawa ko. I am always thinking for all the best I can do for myself, for my siblings, my parents, my kids and to the people around me. I don't want to be perfect, but I always try doing the best  I can do.  I started to join Legion of Mary during my elementary days, and loves to join prayer meetings every friday.  I remember pinapalo ako ng father ko, every time am goin home late in the evening, kasi nga daw wala naman ako mapapala sa pagiging active ko sa mga ganung religious activities.  Then, I have nothing to do but to cry at tanggapin na lang lahat ng sinasabi ng father ko, isa akong batang masunurin, tahimik, at masipag. I obey my parents except for my religious activity kung saan lagi ko din kasama ang aking lola.  

Being active to the word of God I must admit na am aware how to be a good christian or how to be a good daughter of God (Except for the fact that one of HIS commandments  unfortunately I was broken) I trust God in everything, since then until now. Umabot din ako sa point na I became hesitant to HIM, and it was during the time na I'm almost fall on the ground at feeling ko HE ignored me.  But, I realized it was HIM who tested me how my faith to HIM will go beyond.  I Have big trust to HIM the way I trust people around me. I am an honest to goodness person kaya naman ganun na lang din ako magtiwala sa aking kapwa, kaya naman if there is somebody who did broke my trust I felt the pain inside.  But, as a natural me or who I am, am the person I can easily forgave, but, mind you mahirap na ko ulit magtiwala pa.  I still consider some reasons but sometimes di maiwasan itanong ko sa sarili ko if I am still going to trust peoplearound me.

I do some lies but it's just a white lies, un tipong magsisinungaling ako just for the sake of not hurting one people or basta sa ikabubuti at hindi ikakasakit ng isang tao.  I hate liar people. Liars are cheaters too also, ang masakit lang kapag those liar person are the people who are close to our heart.  I forgive and forgave for how many times dahil what I said hinde ako likas na masama madali ako makalimot sa mga pagkakamaling nagagawa sakin ng mga mahal ko sa buhay at ng kapwa ko, dahil naniniwala ako na God is always ready to forgive all the sinners, ako pa kaya na tao lamang?.  But, sometimes nakakapagod din kapag paulit ulit na marami ang nanloloko at nagsisinungaling, the reason na lagi akong nasasaktan it's just because I trust them always.

Sometimes in the middle of the night, during some sleepless night, I always ask myself what's wrong with me? And I asked myself kung ako ba ang mali dahil sobra sobra talaga ako magtiwala at sobra akong honest sa lahat ng bagay? Do I need to give limitations? Do I need give trust to anybody? Do I need to tell the truth always?  But, this is me! How can I change myself to the things that I used too and what  my heart dictates me.  I don't expect people around  to please or understand me, but how I wish them to be honest and be trustworthy kahit minsan lang. Too bad some are like this, they don't know how they hurt the person whom they lied.  Do I trust no more? Ito laging tanong tuwing nagbibigay ka ng tiwala at muli itong susubukin ng pagkakataon.

Hinde masama ang magbigay ng tiwala, pero sadyang sa mundo nating ginagalawan ay merong mga bagay na dapat nating unawain at lalawakan ang ating pang unawa.

 

"I detest the man who hides one thing in the depth of his heart and speaks forth another."

Homer

Do you want happiness?

 "It has been my observation, that people are just about as happy as they make up their minds to be”  - Abraham Lincoln

  

............This simple question will always be answered with a big “YES”.  Yes, we all, without exception, want to have happiness, although the idea of what constitutes happiness and how it can be obtained differs from person to person.

Photo borrowed from the web

Happiness is in the journey, not in the destination.

Happy is he who has lofty noble aspirations.

Happy is who is enriching the lives of all those about him.

Happy is he who allows others to live peacefully without  disturbing them.

Happy is he who is contributing something to make this world a better place in which to live.

Happy is whose work, whose chores, whose daily tasks are labors of love.

Hppy is he who loves love.

Happy is he who happy.

People are crave for happiness.  Yet despite their striving, they are often further rather than nearer to what they have tried so hard to work for and why is this so?

Modern life is a struggle – a struggle to gain monetary rewards, comfort and luxury.  Instead of bringing happiness, this lifestyle brings anxieties and stress.  However, it is useful to remember that wealth and poverty, happiness and misery, are all relative terms.  One person maybe rich but unhappy; another may be poor but happy.

We should learn to be contented and happy with what little we have which has been bestowed on us.  We should even happy and contented with our present state of being even though we are not fortunate enough be blessed with the least of our humble expectations.

The ingredients for happiness are simple.  Happiness is a state of mind.  It cannot be found in the material things about us, wealth, power or fame.  Those who spend a lifetime harvesting and accumulating  more wealth than they need will be disillusioned and disappointed when they discover, only too late, that all the money in the world cannot buy a grain of happiness.

Happiness is a perfume you cannot pour on others without getting a few drops on our self.

The real happiness is our family and being contented.

Photo borrowed from the web

You cannot hope to gain happiness and peace by simply praying.  You have to work to gain such blessings.  Belief in God and praying for blessing and you should not neglect your responsibilities.