Minsan May Isang Ama At Mga Kuya….

(Photo credit:jagran.com/another minor raped)

“Itayyyyy…..huhuhuhu, parang-awa mo na po.  Itay….tama na po”

Ang paulit-ulit na pagmamakaawa ni Lisa sa kaniyang ama.

Si Lisa ang panganay sa tatlong magkakapatid na babae.  Lima silang magkakapatid; dalawa ang lalaki na mas nakatatanda sa kanila.  Ulila sa ina at lumaki sila sa poder ng kanilang ama at mga kuya.

Isang lihim na hindi sinasadyang nalaman ko.  Sa murang isipan ko, alam ko na mali ang mga nangyayari sa kapaligiran na nakikita ko.  Natakot ako sa aking nasaksihan; hindi sinasadyang napasilip ako sa butas ng dingding ng kanilang bahay, at dahil sa impit na pag-iyak na narinig ko.

Isang eksena na alam ko ay ginagawa lamang ng mag-asawa.  Alam ko at kitang-kita ko kung sino ang dalawang tao na nasa ganoong kalagayan; si Ona at ang kaniyang ama ang kitang-kita ko na nasa papag, hubo’t hubad sa katanghaliang tapat. Impit ang mga iyak ni Ona.  Si Ona ay siyam na taon gulang lamang.  Tumakbo ako papalayo na takot na takot. Tikom ang aking bibig at wala akong pinagsabihan sa mga nakita ko. Sobra akong natatakot, kaya hindi rin ako nagkalakas ng loob na magsumbong sa mga magulang ko.

Dahil likas akong gala noon; kapag nagsawa akong manguha ng mga sea shell, buko o bayabas naman ang mga kinukuha ko sa kasukalan.  Habang nangunguha ako ng mga bunga ay mayroon akong naririnig na parang nag-uusap.

“Kuya, tama na po!”  Pamilyar ang tinig niya sa akin.

 “Parang awa mo na, Kuya,” ang boses na naririnig ko; nagmumula ito sa may likod ng natumbang puno ng niyog. Isang puno ng niyog na noong natumba ay nakagawa ng isang medyo may kalaliman na uka sa lupa  noong may malakas na bagyo  Umakyat ako sa puno ng niyog nang  walang kaingay-ingay.  Kitang-kita ko kung ano ang kahayupang ginagawa ng kuya ni Lisa sa kanya. Ang isang kapatid naman ay nasa isang tabi lamang, nakatingin at umiiyak habang hawak ang hinubad na damit.  Halinhinan nitong ginawan ng kasamaan ang dalawang magkapatid.  Kung hindi sa loob ng kanilang bahay, nangyayari ito sa kasukalan; kung saan inaaya nito ang mga kapatid para manguha ng kahoy.   Mabilis akong bumaba sa puno at dahan-dahang lumayo sa lugar na iyon.  Umiiyak ako sa takot.  Naiisip ko rin ang katabing itak na sobrang kintab sa paghasa.

Pansamantala lamang kaming tumira sa lugar na iyon noon.  At bihira lamang ako pumunta  dahil nag-aaral ako noon at nakatira ako minsan sa aking lola.  Sa paminsan-minsan kong pagbisita sa lugar na iyon, hindi lamang iilang beses na naging saksi ako sa mga kahayupang pinaggagawa ng mag-ama sa kaawa-awang magkapatid na babae.  Oo, mistula silang mga hayop na mag-ama.  Ama, na dapat ay nagmamahal sa kaniyang mga anak na babae bilang isang mabuting ama.  Mga kuya na dapat ay nagsisilbing tagapagtanggol ng kanilang mga kapatid na babae…..pero ito sila, mistulang mga hayop.

Mga mababangis na hayop na kinakain ang sarili nilang dugo at laman.  Takot at awa ang aking naramdaman nang mga panahong iyon.  Pero sobra akong natatakot sa murang edad ko na iyon; wala akong sapat na lakas at kaisipan kung ano ang aking gagawin sa mga tagpong nakikita ko.

Normal naman sila kung kumilos sa sa harap ng mga tao. Walang bakas ng kamunduhan at kasamaan na nangyayari sa kanilang pamilya.  Ang magkakapatid na babae ay hindi mo kakitaan ng kakaibang kilos.  Siguro, pinipilit rin nilang maging natural at normal sa harap ng  mga tao sa labas ng pamamahay nila.

Lumipas ang ilang taon at nagdalaga na nang tuluyan at nagkanya-kanya nang buhay ang mga magkakapatid.  Nakakausap ko pa nga noon  ang dalawa sa magkapatid.  Naging maganda ang buhay ng ilan sa kanila at nakapag-asawa rin lahat.  Ang kanilang ama ay maaga noong nagbayad ng kahayupang ginawa sa kanila.  Isang malagim at masakit na kamatayan ang naging kabayaran.  Diyos na ang humusga sa kaniya, sa pamamagitan ng isang napakasakit na aksidente. Ang isang kapatid naman na lalaki ay nasangkot sa isang krimen at habangbuhay itong nakulong.  Pero para sa akin, kulang pa iyon na kabayaran sa lahat ng kahayupang kanilang ginawa.

Ang isa namang kapatid na lalaki ay wala na rin akong balita.  Hindi ko alam kung paano ito nagbabayad ngayon. OO…tama ka,  silang magkakapatid at mag-ama ang halinhinang nagpasasa sa murang katawan ng kanilang sariling dugo at laman.  Minsan pa nga, nasaksihan ko kung paano nila halayin nang sabay-sabay ang magkakapatid.  Habang ang isang kapatid ay umiiyak sa isang tabi.  Hindi ko maiwasang isipin na tuwing pagkagat ng dilim, ganuon ang eksena na nasa isip ko. Ang kahayupan na nangyayari sa loob ng pamamahay na iyon.  Piping saksi ang maliit na butas ng kanilang bahay. Nangyayari iyon tuwing alam na umaalis ang aking ama at ina para pumunta sa laot at mangingisda.  Labinglimang dipa lamang ang layo ng bahay nila sa aming bahay kubo.

Noong nandito na ako sa Maynila, dito ko nababasa sa diyaryo o minsan napapanood sa TV ang mga katulad ng kasong ganuon sa nakita ko.  At sa isip ko habang may nakikita ako at nababasa na ganoon, hindi maaring hindi ko maalala ang magkakapatid na iyon.

Oo, hindi ko nagawa ang ipagtanggol sila.  Hindi ako masisi dahil bata pa ako noon at takot ang umiiral sa akin.  Para sa akin, isang pangyayari iyon na Diyos lamang ang nakakaalam; SIYA lamang mas higit na may karapatang magbigay nang kaparusahan sa mag-ama.  Iniingatan ko na madamay ang aking pamilya sa maaring mangyari. Ipinagdasal ko na lamang ang kapanatagan nang loob ng magkakapatid na babae noon.  Ganoon man ang sinapit nilang magkakapatid,  tinahak pa rin nila ang mabuting landas.  Naging maayos ang kanilang buhay may pamilya ang kahuli-hulihang nabalitaan ko.

Kung maibabalik ko lamang ang panahon na iyon ngayon.  Hindi ako mag-aatubili na tulungan ang magkakapatid. Nabigyan sana ng tamang hustisya ang nangyari sa kanila.  Alam ko sa panahon ngayon, mayroon pang nangyayari na ganito.  Umiiral lamang ang takot sa mga panakot na ibinibigay ng mga walang puso. Napakarami na ngayon ang maaaring lapitan para hingian ng tulong.  Mayroon na ngayong makapagtatanggol sa kamay ng mga demonyo.   Mga batang kaawa-awa na biktima ng makamundong pagnanasa.  Gawain ng mga taong nabubuhay sa kadiliman at hindi na nakikilala ang Diyos.

Paalala:
Ito ay true story na ibinahagi naman ng isa kong kaibigan na ipinatago ang tunay na pangalan.  Isang kuwento na kaniyang nasaksihan at ibinahagi sa akin noon.  Ang mga pangalan ng mga tauhan ay sadyang pinalitan.  Kung may pagkakatulad man sa kuwento, mga pangyayari at mga pangalan na nabanggit, ito ay nagkataon lamang at  hindi sinasadya.

Para Happy Face si Mommy….

(Photo Credit:  Fotosearch)

Isa akong multi-tasking mommy.  Sa panahon kasi ngayon na mahirap ang buhay ay kailangang double time.

Pero, sa kabila ng sobrang kabisihan, kailangan pa din nating maglaan ng oras sa ating pamilya; sa mga anak na kailangan ng ating gabay, habang lumalaki ang mga ito.

Single mommy ako sa eldest ko noon, ibig sabihin, busy ako noon sa paghahanapbuhay. Aaminin ko na, talagang kulang ako sa oras noon sa kanya.  Hindi ko natutukan ang kanyang pag-aaral. Madalas, ginagabi na ako ng uwi; kailangan kong magpart-time ng iba’t-ibang work, o ‘di kaya ay overtime sa trabaho (over tawad, free lang hehehe)

Wala na siyang yaya noong four years old na siya, pakisuyo na lang sa kapitbahay.  Ang pagkain ay iniiwan ko na lamang ito sa lamesa; alam na niya kung ano ang kanyang gagawin.  Pag-uwi ko, malinis pa ang aming bahay. Ang hindi ko makalimutan, noong napanis ang kanin.  Nagawa niyang magsaing sa rice cooker, sa edad na five years old lamang.

Hindi ko na nga matandaan, kung kailan natuto ang eldest kong magbasa at magsulat.  Basta ang alam ko, sinisikap ko siyang makapasok araw-araw. Tinitingnan ko rin naman pag uwi ko ng bahay, ang kanyang bag at mga assignment. Tinitingnan ko, kung tama ba ang kanyang mga sagot, o ginawang assignment. Madaling-araw ko na lamang siya ginigising, at sabay naming aayusin ang mga mali sa kanyang ginawa.  Ganun din kapag malapit na ang exam.  Pero, di pa rin iyon sapat, alam ko kulang pa rin ako sa panahon para sa anak ko.  Kahit Sunday kasi, kailangan kong mag-round sa aming outlet sa mga malls.

Pero, kahit ganun, lumaki ang aking anak na maayos at mabait; nakatapos ng high school, at ngayon ay nasa college na, taking up HRM course.

Nagkaroon ako ulit ng anak after 11y ears. Six years old na siya ngayon.  Busy pa rin ako bilang isang ina, hanggang 4 years old lamang siya na mayroong yaya.  Kasa-kasama ko siya sa office, tulad din ng aking eldest.  Smart si bunso ko (si eldest kasi eh, Globe hhehe). Hyper at maraming tanong. Bibo daw, ayon sa mga teachers. Small but terrible kung kanilang tawagin ito.  Nakakatuwa, dahil matured kung mag-isip. Aware sa paligid at laging mayroong sagot sa mga tanong mo. Sarap lang batukan kapag nangangatwiran J

Unang perform niya noong kinder, day care lang siya noon, wala pa kasing budget para sa private school.  Noong time na nila para umakyat ng stage, ang bilis ng isang batang naka barong, diretso sa gitna, naka smile pa.  Napaiyak ako kasi ang galing-galing niya! Ang mga teachers naririnig ko, tuwang-tuwa at hindi lamang daw magaling kyut pa!.  Siempre, lumaki ang tenga ni mommy hehehe.  Palakpak ang naririnig, ko maya-maya natapos na ang palabas nila.  Pagbaba niya nang stage, yumakap sa akin, sabay sabing “mama agaling po ba ako”,  sabi ko na naiiyak na “oo naman” sabay yakap din.

Nakakuha siya ng ilang medals, tuwang-tuwa siya; ipinatago niya ito, para daw pagdating ni papa niya galing Saudi, ay ipakikita niya ang mga ito.  Nalipat siya sa isang catholic school (kaya ko na kasing magpa-aral sa private that time) Nanlumo siya noong walang makuhang medal o award, hindi nakatulog ng dalawang gabi.  Paulit-ulit niyang sinasabi “mama bakit po sila lang ang tinatawag, bakit po wala akong medal”.  Ramdan ko ang kalungkutan ng anak ko.  Sinabi ko pagbutihin niya sa susunod para magka-award siya.

Kinausap ko rin ang head teacher ng school, na sana hindi lamang 1-5 ang bigyan nila ng award.  Nagbigay ako ng suggestion, na malaking katuwaan na ng mga bata ang mga tokens or appreciations na matanggap.  Tulad nang best in____ or most in____ , part din kasi ng motivation iyon, para lalong magpursige ang mga bata na magsikap mag-aral.  Pati na rin sa mga mommy, kahit mga non-academic award ay sobra na itong ma-appreciate ng mga bata.

Katunayan, last year nakatanggap siya ng dalawang “Best Award”, two nights niya itong itinabi sa pagtulog niya.  Ipina-upload sa Facebook. para makita ng papa daw niya; itinago rin niya ito sa kanyang cabinet hanggang ngayon.  Thankful ako kasi na-consider iyong suggestion ko, for a purpose na ma-motivate lalo ang mga bata na mag-aral.  Tulad nang inaasahan ko, sobrang tuwang-tuwa ang mga bata; tuwing tinatawag ang mga pangalan nila.

Nalipat kami ng opisina at tirahan, maganda ang school na nalipatan ng anak ko. Ito ay isang school na tinatawag nilang “School of  Tomorrow”.  Tama nga ang sinabi ng teacher supervisor, “mommy, dito, kahit hindi ninyo matutukan ang inyong anak, magugulat kayo wala pang half year, marami nang pagbabago kayong makikita sa inyong mga anak, at magugulat kayo na makitang matuto kaagad magbasa”.
 
At happy ako, dahil masayang-masaya ang aking anak nang umuwi at ibinalita na kasama siya sa honor list for 1^st qrt. Happy din siya na ibalitang kasama siya sa fieldtrip ulit para sa lahat ng nasa top 10. Ito ay award ng school para lalong ma-motivate ang mga bata.
 
“Mama, happy ka po ba?”,  I replied, “YES!”. 
 
“Para po happy face ka lagi, mama, pagbubutihin ko pa po sa susunod, gusto ko po nasa honor A na.”
 

Paano Ba Magpalaki Ng Isang Mabuting Anak?

Full-blooded Catholic ako, pero nagagawa kong pumasok at makinig sa ibang church.  Malaki ang respeto ko sa bawat religion ng kapwa ko o ng mga kaibigan at mga kakilala ko. Kaya naman tanggap ko ang pagkakaiba ng bawat pananaw ng isang relihiyon.

http://www.inmagine.com/culs109/culs109950-photo

Gustong-gusto ko ang nakikinig sa mga pari, sa homIly at mga sermon nila.  Gustong-gusto ko rin, lahat ang mga words of wisdom na ibinabahagi ng mga Pastor. Dahil para sa akin, iisa lang naman ang ating pinaniniwalaan at itinuturing na Diyos.  Ang mahalaga ay ang mga aral na aking natutunan sa bawat isa sa kanila, at hindi ang usapang  relihiyon.

Kanina, sa school meeting ng aking anak, isa na namang inspirational story, ang nai-share ng Pastor sa aming mga parents.

 “How to raise a good child or children.” After basahin ni Pastor ang isang verse sa Bible, iyan ang itinanong niya sa amin.

Nagbibigay siya ng mga real stories kung saan nai-apply niya sa kanyang sariling pamilya.  Natutuwa ako at gusto ko rin itong i-share sa lahat ng mga parents.  Again, hindi po sangkot ang religion dito, nabanggit ko lamang po ito bilang intro bilang isang patotoo sa mababasa po ninyo.

 Paraan paano magpalaki ng isang mabuting mga anak:

 Give yourself as a GIFT

• Ito ang hindi magastos na regalo, pero pinaka the BEST sa lahat.  Ang ating sarili mismo ang gawing regalo sa mga anak natin.  Hindi ang mga mamahaling mga gadgets, o ano pa mang mga material na bagay.  Pagmamahal natin at pag-aaruga sa kanila ang pinaka da BEST!
• Sikapin nating “haplusin, yakapin, kandungin at halikan” ang ating mga anak araw-araw. kahit sila ay malalaki na.  Ito ay tanda nang ating pagmamahal bilang magulang. Umpisahan ito mula pagkasilang. at  hanggang sa lumalaki sila. Para alam nila, ang pagkakaiba ng haplos o caress nang isang pagmamahal na walang “lust”.  Dahil, ang mga batang lumaki na hindi nakaranas ng “caress at pagmamahal”, ay sila ang madalas na nagiging teenage mother or father. Nabubuntis sa maagang edad at nakakabuntis ng wala pa sa tamang edad.
• Oras o time natin sa ating mga anak.  Kahit busy pa tayo sa ating mga career; gawaing bahay o paghahanapbuhay, sikapin na kamustahin kung ano ang mga ginawa  sa buong maghapon. Sabay offer ng sarili kung kailangan ng tulong.  Time para sa mga school activities, sobrang tuwa na ng mga anak na makita tayong mga parents na present lagi sa mga school activities nila.
• Importante ang bonding ng buong pamilya. Bonding sa kusina habang nagluluto ng mga paborito natin Bonding habang sabay-sabay na naglilinis nang buong kabahayan, hanggang sa paglalaba o pag-aalaga ng mga pets.  Kasama na ang pamamasyal sa labas at kung ano pang mga activities tulad ng sports.
• Kailangan nating lawakan ang ating mga sarili, at sikapin na arukin ang bawat mga salitang binibitawan o mga katanungan. Mag-ingat sa ating bawat isasagot

 Isang halimbawa:

 Anak:   Mama, saan po ba ako galing?

 Mama:   Si mama ay niligawan ni papa dahil love niya ito, Love ni mama si papa kaya sila ay nagpakasal.  Dahil love namin ang isat-isa, gumawa kami ng baby, nagtagpo ang aming mga semen at nabuo ka sa loob ng aking tummy.  Nine months bago ka nailabas sa tummy ko!

 Anak:    Ang gulo naman mama…ang dami ko palang pinanggalingan.

 Mama:   Bakit ka naman naguguluhan, eh, sinabi ko naman lahat sa iyo.

 Anak:    Kasi po mama,angsabi ng classmate ko….siya daw po, galing ng ILOCOS!

 Let them  EXPLORE                     

• Hayaan natin silang maging mapagmasid.  Hayaan natin na sila ay maging matanong, huwag tayong magsawa sa pagsagot sa bawat katanungan nila.
• Huwag pagagalitan kapag nakita na mayroong sinisira at nakikitang  ginagawan ng paraan kung papaano niya ito maibabalik sa dati.  At kapag hindi nagtagumpay, magpahayag ng suporta.
• Hayaan natin silang maging responsible sa kanilang bawat ginagawa.  Hayaan natin silang matuto sa kanilang mga pagkakamali.  Pero kailangan nating iparamdam, na nandiyan lamang tayo sa tabi nila, na laging handang sumuporta para sa kanila
• Turuan ng tamang pag-iipon at pagba-budget.

 Teach them how to PRAISE GOD

• Mula sa murang edad, kailangang i-expose na natin sila sa ating mga gawaing spiritual.  Tulad sa pagdadasal bago matulog at pagkagising. Pagdarasal bago kumain, at pagdarasal bago lumabas ng bahay.
• Isama natin sila sa pagsisimba o pagpunta sa church habang bata pa
• Sanayin natin silang makarinig ng mga aral at kilalanin ang nag-iisang may-likha ng lahat.
• Turuan natin silang lumaki na mayroong malaking paggalang at takot sa Diyos.  Kapag lumaki na mayroong takot sa Diyos, siguradong malaki ang respeto ng mga anak na ito sa kanilang mga magulang. Magkakaroon ito ng disiplina sa kanilang sarili.  Alam nila kung ano ang mga bagay na mayroong limitasyon.  Mga bagay na mali at tama.

Iyan ang tatlong mahalagang sangkap na kanyang ginawa, kung bakit mayroon siyang mga mabubuting anak.

Pagsubok....Kailan Mo Kaya Ako Lulubayan?

http://www.buzzle.com/articles/words-of-encouragement-from-the-bible.html

Sa dinami-dami ng hirap at kabiguan na aking pinagdaanan, mula pagkabata hanggang sa kasalukuyan; masasabi ko na ito ang mga dahilan para ako ay magkaroon ng “pusong bato.”

Ito rin ang dahilan, upang ako’y manatiling matatag sa lahat ng hamon sa buhay.  Ilang pagsubok na nga ba ang kanyang ibinigay, talagang hindi na mabilang sa aking mga daliri. Mukhang tuwang-tuwa talaga pa talaga na ako ay laging sinusubukan n’ya.  Umaalma din ako paminsan-minsan.  Sino ba ang hindi, di ba?  Nakakapagod din kaya at nakaka praning.

Sa isang banda, sabi ko, okey lang.  Okey lang, basta wala lang akong sakit, pati mga anak ko.  Kasama na din ang mga kapamilya ko.  Okey lang, basta kumakain kami ng tatlong beses isang araw. At hindi na nararanasan ng mga anak ko, ang naranasan ko noong bata pa kami. Ang magtiis sa ulam ay asin, niyog, gamos, o di kaya ay bukayo. Minsan pa nga, kamoteng kahoy o saging.

Pero, kahit ‘pano hindi ako tuluyang bumitaw sa aking “Savior.” Sa aking natatanging matalik na “kaibigan.”  Nag-iisa sya na kaibigan, alam n’ya lahat ang tungkol sa akin, alam n’ya lahat ng aking ginagawa.  At madalas din n’ya akong inuunawa, sa bawat pagkakamali kong nagagawa.  Andian s’ya lagi kapag alam n’ya hirap na akong bumangon.  Andian s’ya kapag kailangang-kailangan ko s’ya.  Mas nauuna pa nga siyang lumapit sa akin, kesa ako ang maunang lumapit sa kanya. 

Ilang beses na rin n’yang sinubok ang aking kakayahan. Maraming beses na din.  Hanggan sa dumating na nga ako sa puntong, sinasabi ko sa aking sarili “wla yan, ako pa! Maning-mani lang yan.”  Hanggang na used na ako, kumbaga, katumbas ng problema o pagsubok, tawa na lang ang aking isinusukli.  “Darna” nga daw ako eh! Kaso, wala naman akong nilulunok na bato.  Nawawala kasama si Ding.

Pero, akala ko nga si “Superwoman” at “Darna” na ako.  Mali pala, nakatago lang pala sa kasuluk-sulukan ng puso at pagkatao ko, ang kahinaan ng loob ko. Nakamaskara lang pala ako.

Isang napakatinding pagsubok, muling pumatak ang luha ko.  Matagal ko na rin kasing kinalimutan ang umiyak. Ayaw ko na kasing umiyak naipangako ko ‘yan sa aking sarili.  Pero hindi pala. Balde-balding luha ang nawala sa akin.  Habang hinihintay ang resulta ng aking medical biopsy at iba pang laboratory test, unti-unti rin akong pinapatay ng aking mga naiisip.  Nasabi ko pa nga, “Kunin n’yo na po sa akin lahat, kung ano ang meron ako na mga material na bagay,  huwag langpo  ang buhay ko ng maaga.”

Walang kasing-sakit, ‘ramdam ko sa bawat patak ng aking luha, ang parang punyal na itinatarak sa aking dibdib.

Sinubukan ko maging matatag, ilang araw na ako’y nagbalatkayo na okey lang.  Sa tulong nga mga kapamilya, kaibigan at mga bagong kakilala, ako’y nagpapasalamat ng lubos.  “Prayer can move mountains,” at totoo nga, walang imposible basta ialay mo sa kanya lahat ang iyong sarili.  “OO,” Tama ka, ilang beses ko na itong napatunayan, hindi na rin mabilang sa aking mga dalire.

Naurong ng naurong ang labas ng result. Meron na akong natanggap na isang pahiwatig mula sa kanya. Isang ngiti.  Alam ko magiging okey ang lahat.  Ngunit, tinatalo pa rin ako ng hindi magandang isipin. “Parang awa na po ninyo, hindi ko kayang iwanan ang aking mga anak, hindi pa po ako ready.”  Hindi po ako exaggerated, pero dumaan ang buong pamilya naming sa magkasunod na trahedya 2years ago. Puro healthy lahat pero biglang kinuha nya sa amin tatlo na halos magkakasabay.  Cancer, HB at Heart Attack.

“Ang lakas mo mag pray!”  Dhors, okey lahat ang result mo, nagtataka man ako sa resulta, bilang isang bihasa sa ganyang kaso, pero dapat ipagpasalamat.” Ang tanging naririnig ko na sinabi ng aking OB sa kabilang linya.  “You are free from Cervical Cancer, No infections, and no need na rin para kita ay raspahin!”  Ako rin ay nagulat.  Nagulat dahil nakita ko mismo sa monitor ang problem. Dahilan para ako’y mag-alala, lalo na noong sinabi na, kailangan meron akong kasama na kapamilya, kapag inalam ko na ang result.

“Still, God is Good!”…… ito ako, nakahanda pa rin sa mga darating pa na mga pagsubok na ibibigay n’ya sa akin.  Ganyan ‘nya ako kamahal. Sa ganong paraan n’ya ipinararamdam sa akin ang kanyang “unconditional love.”

Pagsubok,Kaylan Mo Kaya Ako Lulubayan? Salamat, Lagi ‘Din Kitang Nalalampasan!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 During times of trouble, when the waters seem to sweep over us, we can find solace in the words of encouragement from the Bible. Agonizing events can debilitate one's faith, however, constantly reminding yourself of the promises of God and clinging to them, will help you stand firm even in a fierce storm.

Desierto...Gaano Ka Katatag ng Dahil Sa Pamilya at Mga Pangarap...

Kahit gaano ka busy ang aking araw sa aking multitasking life everyday,  routine ko na ang pag open ng facebook ko sa gitna ng kabisihan.  Kunting silip ng mga updates at sino ang mga may birthday, pero ang totoo don ay para lamang silipin kung online ba ang aking mahal na asawa.  Oo, tama ka kabilang ako sa samahan ng mga LDR ( Long distance relationship) na minsan ay talagang hindi ko pinangarap na magkaroon ng asawa na malayo sa aming mag-iina.  Pero, lagi na lang mapagbiro ang tadhana sa atin; kung ano pa iyong ayaw natin o hindi natin ginugusto ay iyon pa ang nangyayari sa buhay natin.

Jisan, KSA (photocreditfacebookomm)

"Oi, meron bagong upload na picture ang mahal ko"! Ito lang kasi ang katuwaan ko, ang lagi silipin ang facebook nya kahit walang bago; miss ko kasi eh! Kaya hanggan tingin tingin na lang sa facebook nya at abangan na naka online. Hanggan sa dumating ako sa isang picture na sobrang humaplos sa aking puso ng kakaibang nararamdaman, sobrang awa, lungkot at meron kunting kirot.  Kung titignan mo ang picture ay isang simpleng bundok na kahit isang puno o tubig ay wala at sa gitna ng bundok ng buhangin na iyon, na kung tawagin nila ay desierto; doon nagkanlong ang campo na sa tingin ko ay gawa sa container van na pinagdugtong dugtong.  Ito ay nagsisilbi nilang tirahan sa bawat lugar kung saan sila nade destino, mag umpisa sa ordinaryong laborer hanggan mapa Engineer, at mga supervisors at managers ng project, magkasama iba-ibang lahi.  Sila sila ang magkakaharap, katunayan memorized na nila ang mga face value nila hehehe.

Naisip ko na sa ganitong mundo, dito umiikot ang buhay ng mga lalaking OFW, na meron asawa at pamilya na naiwan dito sa Pilipinas.  Napakalungkot, parang itinapon sa isang lugar na tulad sa mga preso, na kung saan walang paraan para makalaya kung wala kang sasakyan. Ganito ang buhay nila sa gitna ng desierto umiikot araw araw, gigising at magtrabaho sa malapit na site, uuwi at kakain ng pagkaing sabi ng asawa ko ay walang lasa pero pilitin na  lang kainin kesa magutom ka. Manood ng tv, internet kung meron signal, iyong iba natutulog na lang o di kaya ay busy sa text, kasama na ang chat kung meron laptop o computer. Meron din naman sila ibang libangan, ayon naman sa aking napag alaman, ang paglalaro ng baraha na minsan nauuwi na talaga sa sugal. Isa sa dahilan bakit nababaon sa utang ang mga ilan sa kanila.  Ang ilan naman ay nababaon sa utang sa load, dahil walang ibang libangan kundi ang mag text o chat, ang ilan naman ay sa inumin.  Hindi natin masisi kung nangyayari man ito, dahil kahit tayo na mga babae ang mapunta sa ganitong klase ng lugar sigurado masisiraan na tayo ng bait.  At kahit hindi ako marunong mag tong-its tiyak matututo talaga ako, para lang meron mapaglibangan sa napakalayo at napakatahimik at nababalot ng sobrang kalungkutan na lugar na ito.

Sumagi lalo ang awa na nararamdaman ko, para doon sa mga pamilyang naiisip ko nagkakaroon ng matinding problema, at sa ganitong situation ramdam ko kung gaano kahirap ang buhay magkalayo, lalo na sa oras ng kailangan ninyo ang isat-isa, kapag meron hinaharap na mga problema.  Ramdam ko ang awa para don sa mga OFW na one day millionaire dito sa Pilipinas ang pamilya tuwing malatanggap ng padala.  Ramdam ko ang sakit na nararamdaman ng isang OFW kapag niloloko at di nakatiis nanlalaki habang nagpapakahirap ang kanilang asawa sa desierto.  Awa din ang nararamdaman ko sa mga naghiwalay o nagkaron ng problema sa relasyon may asawa dahil hindi rin natiis ng OFW ang pangungulila, sa una ay gusto lang malibang o mapawi ang kalungkutan sa pamilya na naiwan.  Sumubok at kalaunan ay natukso ng tuluyan at bigla na lang nakalimutan na meron pamilya na dahilan ng kanyang pagtitiis at sakripisyo sa desierto.

Ilan din sa mga kakilala at kaibigan ko at kamag-anak ang nagpapatunay, na kung hindi ka malakas magpigil sadyang ang tukso ay andian lang, naghihintay para ikaw at ang buhay ng pamilya mo ay sirain sa isang pagkakamali lang.  Nakakalungkot isipin pero ito ang katotohanan.  Pero dahil sa pangarap natin sa ating mga pamilya at anak sinusubukan natin ang mga bagay na akala natin ay makakatulong sa atin para umunlad.   Salamat at ang iba ay nagtatagumpay kahit dumaan sa matinding pagsubok at ito ay kanilang nalampasan.  Pero nakakalungkot naman para don sa mga hindi naging maganda ang nangyari sa halip lalo nasira ang pamilya na dahilan ng kanilang pag-alis.  Ang tanging masasabi ko lang ay sa bawat pagsubok na pagdaanan ng bawat pamilyang OFW maging matatag at handa lagi unawain ang bawat isa, bigyan ng time ang bawat isa at lagi iparamdam na andian lang kayo at magkasama, lawakan ang bawat pang unawa at pairalin ang give and take relationship.

Ang pagmamahal ay kaakibat ang sakripisyo at sakit dahil kung hindi ka nagmamahal hindi ka masasaktan.  Kung nagkamali man handa pakinggan ang bawat isa, lagi gawan ng paraan at solusyonan ang bawat kinakaharap na magkasama. Pag aralan ang magkaron ng open communication, tiwala ay kailangan ibigay kahit na sa dulo ng isip mo ay meron agam agam.  Ang pagdadasal at lagi huminge ng guidance sa itaas ay malaki ang naitutulong para maging matuwid ang pag iisip ng bawat isa  At para sa mga babae na tulad ko nasa malayo ang asawa isa sa natutuhan ko ang e program ang isip ko na ang aking asawa ay lalaki at meron pangangailangan na hindi natin maibigay at anytime puede sila makalimot. Unfair, pero kapag nangyari iyon tiyak sobra sakit pero dahil nga naka ready ang ating isip sa puede mangyari, kalaunan kapag pina iral ang open communication at pagmamahal at understanding sigurado mapapatawad mo ang pagkakamali na nagawa ng iyong asawa at bigyan ng pagkakataon na magbago dahil naging malawak na ang iyong pag iisip at pang unawa sa bawat situation ng buhay LDR.

"Ikaw paano mo hinaharap at pinaglalabanan lahat ng pagsubok at kalungkutan alang alang sa iyong pamilya at sa hinahangad mo na magandang kinabukasan para sa pamilya mo?'

Sa Likod ng “Thank you o Salamat!”

Give thanks for a little and you will find a lot.
~ The Hausa of Nigeria ~

Matanong ko lang, ano ang feeling mo kapag itong two or one word na ito ay narinig mo? Bigla ka ba napaisip sa tanong ko? Wala lang naisip ko lang itanong, simple words lang pero mabigat ang nakapaloob dito sa salitang ito,

http://www.fotosearch.com/photos-images/thank-you_2.html

Madalas araw araw sa buhay natin different people ang ating nakakasalamuha aside from our circle of family and friends, at minsan o madalas din hindi natin napapansin na meron tayong mumunting bagay na nagagawa sa mga taong nakapaligid sa atin  na dahilan para tayo ay makatanggap ng salitang “Thank You” o “Maraming salamat” o di kaya ay “salamat”.

Kadalasan din naman alam natin na meron tayo mga magagandang bagay na nagagawa  na kusang loob o bukal sa kalooban natin.  Yon iba sa atin natural na yong pagtulong sa mga taong nakapaligid sa atin. Andian yong nakatulong ka para mapagaan ang trabaho nya, nakatulong ka dahil nakapagbigay ka ng payo at naliwanagan ang isip nya, nakatulong ka dahil sa pagsagip sa buhay nya at marami pang mga iba’t ibang uri ng tulong na nagawa natin sa kapwa.  Hindi lahat ng tulong  na ginagawa natin sa kapwa natin ay kailangan pinansyal

Kadalasan din naman meron tayo mga natutulungan na hindi naman tayo nag e- expect na tayo ay pasalamatan, pero minsan kapag nakalimutan nila ang tayo ay pasalamatan di ba napapa isip o natatawa na lang tayo sabay sabi “ay di man lang nagpa thank you”. May mga tao din naman na balewala na sa kanila lahat sya man ay mapasalamatan o hindi.

Hindi ko masabi na ako ay isang tao na mabait, masabi ko man iyon alam ko galing lang sa lalamunan ko, biro o minsan nasasabi lang. Dahil alam ko naman sa sarili ko na walang taong mabait. Kung meron man siguro sila yong mga naisama o kabilang na sa mga “Saints” ngayon sa simbahang katoliko. Kaya ko nasabi ito dahil ang taong sinasabi mabait dumadating din ang araw na mas talo pa ang sinasabi nilang masama ang ugali, at dito naman sa puntong ito ako siguro napabilang dahil napupuno din ang salop sabi nila, naabuso na ang kanyang sobrang kabaitan.  Napalayo na tuloy ang topic at mabalik tayo sa totoong dahilan ng maikling blog na ito.

Ang makatanggap ng salitang “Thank You at Salamat” sa kapwa lalo na sa mga taong naging parte ng buhay natin aside sa mga pamilya at relatives natin di ba ang sarap sa pakiramdam. Yong saya na alam mo walang katumbas na halaga. Kumbaga nakakatulong ka na walang kapalit na suhol pabuya o gift in return mas higit pa ditto ang nakatanggap ka kapag sila ay nagpapasalamat na sa iyo.  Likas na sa akin ang ganitong attitude kahit hindi o kilala ko ang taong lumalapit sa akin at kailangan ako. Madalas din ako magkusa kapag alam ko kailangan ng isang tao o ng mga nakapaligid sa akin kung ano ang puede ko maitulong.  Pero madalas ko din gamitin ang isip ko sa mga ibat-ibang uri ng pagtulong ko.

 photo from http://www.fotosearch.com/photos-images/thank-you_2.html

Meron mga tulong ako nagagawa na minamasama ng iba dahil akala nila greedy ako, pero ang di nila alam tinuturuan ko sila ng leksyon.  At hindi nila alam dahil sa hindi ko pagtulong sa kanila nakapag isip sila ng mga bagay na kailangan nila gawin dahil pinagdamutan ko sila ng tulong. Pero para sa akin masaya ako dahil sa aking pagtanggi nakagawa sila ng mga bagay na akala nila hindi nila kaya gawin kapag hindi sila tinulungan.  Sa aking karanasan mas madalas bumabalik sa akin sa mga hindi sinasadyang pagkakataon ang mga reward na nagagawa ko sa kapwa ko, minsan galing  mismo sa mga taong natulungan ko noon  at iyong iba naman ay galing sa mga taong minsan ko lang makadaupang palad.  Madalas din kapag nakakagawa ka ng mabuti sa kapwa mo kapag ikaw naman ang nalagay sa isang sitwasyon na kailangan kailangan mo ang tulong kusa na lang sila lumalapit sa iyo.

Pero meron isang katotohanan na ang isang taong matulungin sa kapwa ay iyon pa ang mga taong madalas sinasarili ang lahat at likas na din sa kanya ang gumawa ng solusyon na hindi lumalapit sa kapwa para huminge ng tulong.  At mas madalas sila yong mga taong sa tingin ng karamihan ay napakatapang na hinaharap ang buhay pero deep inside gupong gupo na ito pero ginagawa ang lahat para mae survive kung anuman ang meron sya, nawawalan ng pag asa minsan sa buhay pero hindi halata dahil marunong magkubli ng tunay na saloobin.  Ang dahilan, dahil ang tingin ng karamihan sila ay ang mga  matapang na tao na kayang harapin ang lahat at madalas masabihan ng “ikaw pa kaya mo yan”. 

Kaya mas madalas walang choice ang mga katulad nila kundi ang mananahimik na lang ito ng tuluyan at sarilinin ang kung anuman ang kanilang tunay na saloobin.  Pero ang mga taong ito ay mayroon matibay na faith sa nag iisa nilang KAIBIGAN na kanilang nakakasama at nasasandalan anuman oras. KAIBIGAN na mas nakakaalam ng tunay na saloobin kahit ang mga taong ito ay nananahimik lamang sa isang tabi.

Saying thank you and being really being grateful are not just about words.

When you say thank you, you actually open yourself up because you accept.

 You appreciate and you share yourself. You allow yourself to be open to receive love. And that, as you probably know, feels nothing less than wonderful. 

From //www.inspirational-quotes-short-funny-stuff.com/thank-you-quotes.html

WANTED: SALESLADY W/PLEASING PERSONALITY

Di ko maiwasan mapangiti habang binabasa ko ang isang blog sa isang website na tumatalakay sa “kagandahan”.

Naalala ko noon first job hunting ko dito sa Manila, lahat ng nakalagay sa classified ads ay "w/pleasing personality". Pumasok kaagad sa isip ko yong mga nakikita ko sa SM Dept stores noon at sa iba pang sikat na mga malls.

Sobra ako  nagandahan sa kanila para silang mga artista, naka make up, kolorete sabi ng lola ko pero sabi naman ng lolo ko pintura na parang nasubsub kaya namula ang mga labi. Ang tataas ng mga takong ng sandals o di kaya sapatos nila 3 hanggan 4’ pa nga.
Tingin ko sila yon mga napapanood ko sa TV ang gaganda nila ( sabi ng kaibigan ko dito lang daw sila maganda sa loob kasi sa reflect ng ilaw at kapal ng make up ).   Sa isip ko “sana tulad din nila ako maganda para puede rin ako mag work dito”. Akala ko nga mga model kasi naman ang iiksi ng mga skirts (kinulang yata sa tela biro ko sa sarili ko ). Yong iba naka pants medyo sopistikada ang dating. Siempre meron pagka ignorante ang lola at kawalan tiwala sa sarili basta nakita ko ang with pleasing personality sa classified ads nilalampasan ko na agad ito.

photo barrowed from123rf.com

Kaasar naman paano ba ito? Pero, kailangan ko tlaga magkaroon ng trabaho at ayaw ko maging “PAL” member. Taas noo suot ko ang pinang graduate ko na damit sa province at sabi nila noon sexy daw ako kasi bilugan ang legs ko at mapuputi kaya mahilig ako noon mag mini skirt.   Meron kasabihan na pagyamanin mo kung ano ang asset meron ka at huwag itatago. Mag apply ako bahala na sabi ko try ko secretay katuwaan lang kapag natanggap ako ibig sabihin may pleasing personality ako.  Ang dami namin grabe at inay ko po ang gaganda nila at mga long legged pa graduate pa sa mga kilalang unibersidad ang ilan sa kanila, dahil don parang na discouraged ako. Pero  napa "wow"  na din ako sabi ko talagang secretary ang dating ng mga ito at wla na ako laban dito. Napasa ko ang exam at interview then sabi balik ako kinabukasan for final interview. Four kami napili after ng katakot takot na screening bago sinabak sa first interview, sabi ko sa isip ko wow lumusot ako hahaha meaning meron pala ako pleasing personality at take note nakalusot kahit graduate ako sa province lang at sa isang technology school lang din.  Sinala mabuti at out of 30 applicants dalawa lang ang kailangan. Naku wla na ako pag asa hahaha di bale for experience na rin naman ito.

Sinama ako ng isa sa apat na kasamahan ko at interview daw nya sa isang company at malapit lang daw doon. Sabi sa akin ng secretay ng andun na kami Miss? Ikaw? Try mo mag apply para masama ka sa interview, kailangan namin ng saleslady for SM Dept. Store. Ha??? Ayaw ko po! Hindi ako maganda bagsak ako sa SM kulang pa ako sa height. Try mo lang miss, malay mo saka may itsura ka din kaya saka di halata na di ka 5’2 (weee hehe sarap pakinggan binola ako medyo lumapad ang tenga ko sumabay sa laki ng ngiti ko). Interview ng may ari at napili ulit ako . Okey, tom.  dalhin mo ito at pumunta ka ng SM North Edsa. Pang eleven ka na sa ipinadala namin at sana ikaw na ang pumasa doon dahil bagsak yong mga naipadala namin don at badly needed na talaga at tingin ko papasa ka. Hmmp 5'2 ang need nila sir baka di ako pumasa pero singit ng supervisor mag skirt ka lang at kapag sinukat ka tumingkayad ka ng wag pahalata.

Ok game! Mini skirt, blouse long sleeve, 3” high heel binili ko pa sa Divisoria mumurahin lang, blush on kunti lipstick na pink at kunting eyeshadow. Makati sobra di sanay eh. Pila ng napakahaba parang Edsa ang nadatnan ko after ko maglakad ng malayo galing sa babaan ng pasahero galing sa Quiapo ang hirap maglakad sa sobrang taas ng sapatos ko, nagmamantika na ang mukha ko bago nakapasok. Biodata, screening, sukatan ng height siempre at wow for interview na ako? At  eye to eye contact confident ako sa bawat sagot ko sa mga tanong.  Sa isip ko patutunayan ko sa kanila na kahit wala akong pleasing personality matutupad yon dream ko na mag work o mapabilang sa kanila na mga hinahangaan ko. Daanin na lang sa coconut shell (yabang pero grabe dami rat naghahabulan sa dibdib ko hehe) Okey, Miss hintayin mo un ibibigay sayo then pag complete na yan puede ka na mag start. Waaaa hahaha the unforgettable moment in my life. Mam, nakapasa po ako? I mean tanggap na ako? tumango lang un incharge. Natawa un mga kasamahan ko kasi sabi ko tlaga "Ibig sabihin mam hindi ako pangit meron pala ako pleasing personality? Ibig sabihin maganda pala ako? Ms. hindi naman sa ganda ng mukha yong pleasing personality na sinabi kundi maayos ka sa sarili mo presentable. At hindi dahil lang sa maganda ang mukha kaya tinatanggap dito at about sa height naman dahil hindi puede na mas mataas pa sa iyo ang mga estante sa store baka di ka na mapansin ng mga shoppers. Importante sa lahat naipasa mo un screening at interview meaning aside sa meron ka pleasing personality meron din laman ang utak mo at malinis ka tignan at maayos. Ikaw ba naman kasi ang nakasuot ng mukhang executive sa makati kung di ka pa papasa nian sabi ng katabi ko habang nagkukuwentuhan kami about sa pag intro namin...Ganun? sabi ko. Well, siguro nga ganun kasi sabi pang 11 na ako sa pinadala un 10 na un bagsak at ako ngayon ang pumasa.

original photo of me year 1997

Kaya naibahagi ko buo dito sa mga blog readers dahil para kahit papano makapagbigay ako ng inspirasyon sa mga bago pa lang naghahanap ng trabaho. Ika nga ay first timer dito sa Manila at first time din maghanap ng trabaho.

Dahil sa karanasan ko na iyon nagkaroon ako ng tiwala sa sarili ko. Dati mahiyain ako sobra at walang tiwala sa sarili at bukod pa dian laging meron pag alinlangan. Nag grow ako bilang isang masipag at matiaga sa trabaho natuto ako sumabay sa agos ng buhay maynila . Lalo na develop ang strong personality ko pati na rin ang physical appearance ko dahil sa ibat ibang uri ng trabaho at position sa kompanya na ipinagkatiwala sa akin. Proud ako dahil wala sa isip ko na makakaharap ko sa isang meeting o personal na makakausap (work related) ang mga meron matataas na posisyon sa mga ahensya ng gobyerno at kasama na din ang mga nasa malalaki at kilalang mga may ari ng ilan sa mga kilala din na mga kumpanya. Kaya naman obligado na ako noon na lagi executive look ang suot at lagi high heel ang suot ko.  Hanggan sa nalipat kami ng management doon karamihan noon empleyado mga kalalakihan lagi nila ako sinasabihan ang sexy mo naman at ganda mo bagay sayo ang suot mo.  Naniwala na rin ako kasi kahit yong mga kababaihan nila kasamahan iisa lang sinasabi pati ng boss ko na lalaki na parang tatay ko na din hanggan ngayon. Ang sexy mo naman Ms D----- ( sad to say that was  1997 to 2007 ngayon kasi chubby na at simple na lang manamit at flat na ang mga shoes ko ). Iba ang feeling kapag nagkaron ka ng kumpyansa sa sarili mo kahit sino pa ang kaharap mo kayang kaya mo silang harapin at makipag deal. Natuto din ako kumilatis ng isang tao dahil na rin siguro sa ibat ibat klase ng tao at personality ang na kilala ko. Dahil part ng trabaho na kailangan marunong ka paano mo e present o project ang iyong kumpanya para magkaroon kayo ng good impression sa lahat ng mga client. Sa Gobyerno natutuhan ko paano sumabay sa tugtog ( dito ako natuto mambola hehehe ) Siempre kailangan ang connection lalo na kapag nasa mundo ka ng pagnenegosyo.

Hindi lang naman sa ganda o kung saan ka nagtapos na school o university. Actually, 2yr grad lang pero civil service eligibility passer ako.  At para naman medyo madagdagan ang tiwala ko sa sarili ko nag aral ako ulit dahil binigyan din ako ng time ng aking boss para magkaroon ng degree course . At dahil sa natutunan ko sa sarili ko ang magtiwala sa kakayahan ko, sipag at tiaga, dedication at loyalty sa kumpanya at pagmamahal ito ako ngayon isa na rin sa nagmamay ari ng isang maliit na kumpanya courtesy of my boss's at meron din isang maliit na food buss. na galing sa dugo't pawis ko. Salamat din sa buong family (mga bosses ko) sa binigay na pagkakataon para maipakita ko ang kakayahan ko at lalong lalo na sa tiwala na ibinigay nila sa akin.  Sila ang aking inspirasyon kung paano magpatakbo ng isang kumpanya at negosyo at kung paano maging manatili na isang taong meron kababaang loob at marunong magpahalaga sa bawat empleyado.

For Every Mountain There is a Miracle

"For every mountain there is a miracle." Robert H. Schuller

….. ito ang isang quote na hindi ko makalimutan.  Mula pagkabata nakahiligan ko na ang pagbabasa; mapa libro, komiks, pocketbooks o kahit anong babasahin na meron kuwento, puwera lang horror basta lahat ng gusto kong basahin yong meron kwento na may magandang ending  fiction  man o  totoong karansan sa buhay kasama na dian ang history o paano naging manok ang itlog.  Wala akong libangan kundi ang magbasa ng magbasa, kaya naman sa isang hagip lang ng mata ko halos nababasa ko na ang isang talata. Ewan ko ba kahit nasa kasukalan ako ng bukid at nangunguha ng panggatong o mag iigib kasama na ang pagdumi hehe (di uso kasi ang palikuran sa probinsya eh) hindi maari na wala akong dala na babasahin. Itatago ko pa iyon sa bewang ko nakaipit sa short at tatakpan ng t-shirt o blouse para huwag lang Makita ng tatay ko at sigurado sermon ang aabutin. Matatagalan na naman kasi ako dahil meron ako ika nga’y sabi ng lola ko bibliya daw.

Seriously, balik tayo doon sa quote na “For every mountain there is a miracle”.  Noong bata pa ako at nasa unang baitang ng sekondarya una kong narinig yan sa isang malapit na kaibigan; pero sa salitang bisaya “ang tanan na bukid lalo na ang matataas pagnasaka mo igwa guid miracle na nagahuyat” ( Ang lahat na bundok kapag naakyat mo meron naghihintay na miracle).  Hmmm, puede ba yon? Ibig sabihin bawat bundok na aakyatin ko meron mga santo (Saints)?  O di kaya si God kasi sila lang ang alam ko na nagme miracle? kapilosopohan kong sagot sa kanya at tawa na lang ang pumalit kasabay ng biglang katahimikan.

Photo of me during our Mt. Pinatubo Trek

Dumaan ang mga araw na puno ng pakikibaka sa hirap ng buhay probinsya, mga panahong unti unti din nadagdagan ang aking mga kaalaman pagdating sa usaping buhay buhay kung paano ito haharapin. Sa bawat lugar na aking narating at nasubukang pansamantalang manirahan; doon ko nakita ang bawat katotohanan ng mga kwento na madalas nababasa ko lang sa mga nakahiligan ko basahin.  Am a very observant person hindi ko alam pero kahit ako abala sa maraming bagay  aware ako sa mga nangyayari sa kapaligiran ko , siguro gifted lang talaga ako o dahil sa zodiac sign ko hehehe,  Kidding aside, kailangan ko matuto paano maging independent, yong hindi umaasa kahit kanino. Ah basta kailangan maging matapang ako. Whatever!

Isang balik tanaw sa usapan namin ng aking kaibigan at ang bigla kong pananahimik, naming dalawa iyon ay dahil alam nya na ilan na ang bundok na unti unti kong naaakyat pero yong sinasabi nya na miracle ay hindi ko pa rin nakikita bagkus puro bundok lang at pagkapagod.  Andun yong sumusuko ka na sa sobrang hirap tawirin ang mga bundok na iyon at kahit sa panaginip laman ng isip ko ang mga bundok.  Pero wag ka dahil sa tunay na buhay kung gaano ko kahirap akyatin ang mga bundok na nadadaanan ko sya namang kabaliktaran sa panaginip. Isa, dalawa, tatlo, tatlong bundok isang hakbang ko lang?  Imagine ganun kalaki ang mga hakbang ko? At sumagi sa isip ko ang nakaraan kung paano ako mabilis tumakbo ng patalon talon para huwag lang abutan ng tatay ko na meron dalang sanggot hehe. Walang kapaguran ko na tinatalon talon ang mga iyon pagkatapos ng napakahirap na pag akyat, pero lahat yan sa panaginip lang lahat nangyayari. At kahit sa hanggan ngayon madalas ko pa din napapanaginipan ang aking sarili na umaakyat sa mga bulubunduking mga lugar.  Mahirap pero nararating ko at naaakyat na pagdating sa itaas ang sarap ng pakiramdam ko sabay isang paggising na may ngiti sa labi..

picture orig. taken during our Mt. Pinatubo trek

 "Sometimes, life's challenges are tough to deal with. You will succeed if you focus your thoughts on how to overcome the challenge." Catherine Pulsifer, Thoughts are Like a Garden

  

Masasabi ko ngayon na totoo yong sinasabi ng aking matalik na kaibigan na meron nga miracle sa bawat bundok na mararating ko at susubukang akyatin. Ngayon ko lang lubos naisip bakit miracle ang tawag nya kahit dito sa quote na nabasa ko, dahil sa kabila pala ng mga bundok na iyon bago ka pa man makakarating sa bawat tuktok ay marami ka na madadaanan na miracle, na sa banda huli mo lamang malalaman ng dahil sa mga bundok na naakyat lahat makikita mo kung paano ka binuo  ang iyong pagkatao, mga mithiin at pangarap sa buhay at paano nito natulungan ang iyong sarili at para lalong palawakin ang pananaw sa bawat yugto na tinatahak natin sa ating buhay.  Ang walang kapaguran at hindi pagsuko sa hamon ng buhay dahil lahat ng hamon kapag nalampasan tulad ng isang bundok meron naghihintay na surpresa, miracle ika nga!

At sa bawat bundok na tatahakin ko laging meron hirap na mararanasan pero sa kabila non, madulas o mahulog man ako alam ko paano bumangon at gamutin ang bawat sugat o galos dulot ng pagkahulog o pagkadapa ko. Kasabay ng pangako na mag-iingat na ako sa bawat paghakbang at dinadaanan ko.  At kapag hindi maiwasan na tag ulan sa panahon ng aking paglalakbay at hindi sinasadyang madulas at madapa ako sa maputik na daan, tatayo ako at lilinisin ang bawat putik o dumi na kumapit sa aking mga paa at damit na nadumihan. At hahanapin ko ang daan kung saan maayos at ligtas ako sa aking paglalakbay.  Ang sakit o galos at sugat dahil sa pagkadadulas o pagkadapa ko, alam ko hihilom din kaagad ito sa madaling panahon basta ito ay pagtiyagaan ko alagaan at gagamutin.  Pero ang karanasan ng bawat pagkadapa at pagkadulas ko ay magsisilbi na gabay sa aking patuloy na pag akyat sa bawat bundok na aking madadaanan at gustuhing marating. Ito ay mananatiling magandang alaalasa aking isip at puso magpakailanman.

I walk with You Dear Lord....( True Story of Attempted Suicide and Faith)

Gusto kong ibahagi sa inyo ang isang awitin, na kung saan ay minsan ng nakapagbigay sa akin, ng lakas ng loob.  Hindi ko alam kung ano ang himig nito. Ito ay sariling composition ng isa kong kababayan, na minsan na rin akong ginawan ng sariling kanta.  Noong panahon na dumadaan ako sa isang pagsubok ( last year ), minsan ko itong nadaanan at nabasa.  Natagpuan ko ito sa isang FB group, kung saan 'andun din ang kanta na gawa nya sa akin.  Habang binabasa ko ito, unti-unti parang nararamdaman ko ang kakaibang hatid na dulot nito.  Hanggang namalayan ko na lang, kinakanta ko na pala ito, gamit ang imbento ko rin na tunog.  
At muli, nabuhayan na naman ako ng loob. Muli na naman lumakas ang aking faith upang patuloy lumaban.

At muling magbigay liwanag sa ating magulong isipan.  Aaminin ko, umpisa nagkaisip ako, ilang beses ko na din tinanong si God ng ganito:

"Lord, hindi ka ba naaawa sa akin?"  

"Buong buhay ko ba  Lord, lagi mo na lang ba akong bibigyan ng mga matitinding pagsubok?"
"Maawa ka naman sa akin, Hayaan mo naman akong magkaroon ng normal na buhay"

Hindi na mabilang sa aking mga daliri, ang napakaraming pagsubok na aking pinagdaanan.  At sa pinagdadaanan hanggan sa kasalukuyan.  Umabot pa ito sa halos apat na beses, na tinangka ko na tapusin ang buhay ko!  Saksi ang mga puno, ibon at ang nakakabinging katahimikan ng bukid.  10years old pa lang ako noon.  Ang loob ng banyo, at blade na aking hawak, noong nasa Mindanao pa ako. Noong nasa Maynila ako, sinubukan ko ang kusang magpasagasa.  Ang panghuli, noong halos nawalan na ako ng pag-asa sa lahat ng bagay..  Ngunit, lahat ng iyon, hindi ko naisakatuparan.  Hindi makailang beses ko na ginawa, ngunit 'di rin ilang beses na ako ay iniligtas, at muling natatauhan.  Bago ko pa man maisakatuparan,  lahat ng binalak ko, Lagi na lang andian sya para ako ay tapikin at paalalahanan; na malaking pagkakasala ang gagawin ko at ginagawa ko sa aking sarili.  Ito ay nangyayari tuwing ninanais ko na tapusin na lahat ng paghihirap ko noon. 

Isang tahimik, umiiyak ng tahimik sa isang sulok.  Ang takbuhan walang iba, kundi ang simbahan. Parang sira ulo na kinakausap ko sya  Napakahirap, kapag alam mo na wala kang karamay,  Napakahirap kapag sinasarili mo lahat,  Napakahirap kapag nakaranas ka ng pang- aabuso,  Napakahirap ang paratangan ka ng hindi totoo; at dinudurog ang buo mong pagkatao, ng mga taong kadugo mo.  Napakahirap na sila mismo, ang sumira ng mga pangarap mo, at kinabukasan mo. Salamat, meron ako isang tagapagligtas na lagi andian. Kapag ako'y nasa kalagayang alam nya kailangang-kailangan ko sya.  Kusang dumadating, sa oras na alam nya nanghihina na ako at nawawalan na ng direksyon.  Walang nakakaalam kahit sino, bukod sa akin.  Ayaw ko na mapagbintangan ako na nasisiraan ng ulo, o gumagawa lang ng kwento.   Sa panaginip, lagi niya akong dinadalaw, kapag alam niyang meron akong pinagdadaanan.  Na hanggan ngayon, palaisipan pa din sa akin.  Minsan ko na siyang nakita sa isang share dito sa facebook.  Sobra akong nagulat! Mismo sa panaginip ko at  sa oras ng ginagawa ko, ang pagtangkang tapusin ko ang buhay ko.  Ayaw ko mag-isip, at lalong ayaw ko sadyang isipin.  Ang importante, lagi sya andian, para remind ako, at lagi nya ako inililigtas.

Sa kabila ng lahat ng iyon, patuloy akong kumakapit sa kanya at kay God! Lahat ng guidance ay hinihingi ko sa kanila,  Bukod sa pamilya ko, siya ang aking sandalan.  Unti-unti kong na realized, lahat pala ay meron dahilan.  Ako lamang ay kanyang inihahanda, para sa mas mabigat na responsibilidad na aking kakaharapin.  Five years ago, unti-unting nagbago ang lahat.  Ang mga madidilim na kahapon, ay unti-unting napapalitan ng liwanag.  Liwanag na puno pa rin ng pagsubok, ngunit masasabi ko, sa KANilA at sa aking sarili, " Okey lang iyan, kaya ko!  At kakayanin ko pa, alang-alang sa mga mahal ko sa buhay; sa mga taong kahit papaano ay aking natutulungan.  Gamit ang aking kasipagan, pagtitiyaga at pagtitiis.  Marahil, ito ang misyon ko!  Na lagi nila pinapa-alala, sa tuwing ako ay sumusuko na. 

 "Ikaw ay nandito, nabubuhay, hindi para sa sarili mo; kundi para sa mga taong mahal mo at mga maari mo matutulungan."  "Ikaw ay magsisilbing lakas at inspirasyon, sa mga taong nakapaligid sa iyo." Upang magkaroon, ng pananampalataya sa Dios; at sa kanyang sariling kakayahan, tungo sa ikabubuti ng sanlibutan!"

( photo credit from http://www.123)

This song copied from "Our words and deeds and inspiration FB group" Sana mapa-sama ito sa mga gospel or inspirational song.

title- "i walk with You Dear Lord"

re-written - August 10, 2011

melody/lyrics- lolo bomboy

lyrics:

i walk with You dear Lord
cause I am lonely
i walk with You so you could be near me
i walk with You so that i could tell You
all my life i will need to walk with You

when the road ahead is dark and dim
there's no doubt that You will love me still
i clasp my hands as i kneel in prayer
all my life i will always need to have You near...

Please walk with me whenever i am lonely
i am sure that you'll drive all of my fears away
i'll pray to You so You will never leave me
it's all the same be it night or be it day

i will hope and so will i pray
that You and i will always be
just as close as we can ever be
no matter what i meet along the way

if trouble should come someday to me
i can be sure that You will stay
and stand by me Oh Lord in every way
i am sure i can always count on You to help me

i sing this song so i won't be lonely
i sing this song Oh Lord just for You only
i sing this song to show You my Lord so dear,
with You there's nothing at all i should ever fear
with You there's nothing at all I should ever fear

"God is my only true bestfriend, I found peace and better understanding.  Acceptance for all the pains and sorrows,  for all the failures I had before.......and in the future. "God is great all the time"!