Minsan May Isang Manloloko, Sagot Ba Ay Abortion?

(Photo Credit: Psychologyface)

Si Bam, walong taon nang single mom; naitaguyod niya ang kaniyang anak at napaaral.  Salat man ito sa buhay, pero lahat ng pagsubok ay kaniyang nalampasan.

Naging mailap sa lalaki si Bam.  Sinubsob ang sarili sa anak na walong taon gulang at sa trabaho, umiikot ang mundo nilang mag-ina sa isa’t-isa.  Masakit man sa kalooban ni Bam, ang makitang naghahanap ang anak ng pagmamahal ng isang ama;  ngunit lahat ito ay tiniis niya dahil na rin sa kagustuhan na huwag na silang masaktan pareho. Sobrang manloloko kasi ang ama ng anak ni Bam.

Lumipas ang mga taon; hindi inaasahan ni Bam, na mayroong isang lalaki na halos hindi siya tinigilan para lamang mahulog ang loob nito sa kanya.   Muling binuksan ni Bam ang kaniyang puso. Dahil ang lalaking ito ay lumampas pa sa criteria na kanyang hinahanap sa isang lalaki.  Napakasipag, mabait, matalino, at halos lahat na ng hanap ng isang babae ay nasa kanya na.

Halos hindi na sila nagkakahiwalay dalawa. Nagkasundo na magsama na lamang; dahil mayroon daw hinihintay na petition si Peter sa kaniyang ate, kailangan ay single muna siya at hindi pa maaaring magpakasal.  Tiwala naman si Bam, labas-pasok na rin ang kapamilya ni Peter sa bahay nila.

Makalipas ang dalawang taong pagsasama ay nagbunga ang pagmamahalan nila.  Magkakaroon na si Bam ng pangalawang anak. Ipinaalam ni Bam kay Peter na buntis siya; at sa kaniyang pagtataka, bakit ito biglang natahimik.

Sinabi ni Bam na kailangan na nilang magpakasal, ngunit ang tanging tugon ni Peter ay sasama siya sa doctor kapag nagpa-check-up si Bam.  Natuwa si Bam. Pero sobrang ikinagulat ni Bam ang sinabi ni Peter sa harap ng Doctor.

Lalaki: “Doc, hindi pa kami ready.  Maaari mo ba siyang bigyan ng gamot para hindi matuloy ang kaniyang pagbubuntis?”

Parang bomba na sumabog sa pandinig ni Bam at naiyak ito sa galit at pagkabigla.

Doctora: “ Iho, nandito ako para bumuhay ng bata at hindi para pumatay!”

Hindi alam ni Bam kung paano siya nakalabas ng ospital.  Iniwan niya ang walanghiyang si Peter.

Mula noon hindi na kinakausap ni Bam si Peter at kaniya na itong pinalayas sa kaniyang pamamahay. Hindi matanggap ni Bam ang lahat na sa pangalawang pagkakataon ay naloko siya.  Siya na walang ginawang masama sa kapwa.  Isang mabait at masunuring anak at matulungin sa kapwa

Diyos na ang gumawa ng dahilan.  Hindi ugali ni Bam ang makialam sa gamit ni Peter; ngunit nang araw na iyon ay mayroon siyang hinahanap. Mayroon siyang nakitang resibo at pangalan ng school at may nakalagay na dalawang pangalan ng tao at kapangalan ni Peter. Pinaamin ni Bam si Peter.  Nasukol ito sa ginawang panloloko; may anak at asawa si Peter.

Ang babae ay nasa ibang bansa at ang mga anak ay nasa probinsiya naman.  Kaya pala malaya si Peter na makasama si Bam ng 24/7.  Ang mga kapatid at nanay naman ni Peter ay tahimik, mukha kasing pera ang mga ito. Piniperahan nila si Bam at si Peter, pati na rin ang mga kaibigang malalapit sa kanila.

Nabuhay ni Bam ang unang anak na walang tatay. Buo sa isip ni Bam na palalakihin niya ang kaniyang pangalawang anak tulad sa kaniyang unang anak sa lalaking niloko rin siya.  Oras ng panganganak ni Bam, dito na naghulagpos ang galit ni Bam nang sobra-sobra. Nanganak si Bam na kahit isang kusing mula kay Peter ay wala. Wala rin si Peter dahil mas inuna ang birthday sa anak sa tunay na asawa. Ang nanay pa ng manlolokong si Peter ang nagbantay sa hospital at may kapalit pala itong bayad mula kay Bam.

Sobrang napuno na si Bam dahil hindi lamang puso niya ang niloko at pati na rin ang kaniyang anak sa una.  Niloko din si Bam pagdating sa financial ni Peter, daan-daang libo mula sa kanilang mga sidelines ang hindi alam ni Bam ay kinuha na pala lahat ni Peter..  Noong nagkasakit at nag 50/50 ang panganay na anak ni Bam, ang inaasahan nitong sariling pera at commission ay kinuha na pala ni Peter; para sana pambayad ni Bam sa ospital.

Hindi nagsisi si Bam noong pilit niya itong hiniwalayan. Sa likod pala ng kabaitan ng lalaking ito ay nandun ang maitim na budhi.  Halos, magpakamatay, ilang beses na lumuhod ito kay Bam at pilit kinukuha ang kanilang anak.  Ngunit sa napakaraming panloloko na na-discover ni Bam sobra na itong isinumpa ni Bam at muntikan na ni Bam itong nasaksak.  Muntik nang makapatay si Bam para lamang sa kaniyang anak na pilit na kinukuha ni Peter..

Sa ngayon, ang lalaki ay nagkaroon ng anak na naman sa iba.  Nalaman ito ng tunay na asawa.  Si Peter ay patuloy na namamayagpag sa kaniyang propesyon. Parang hindi tinatablan ng karma. Sa mga panlolokong kaniyang ginagawa.  Inilayo na ni Bam ang kaniyang anak, para makaiwas sa brainwash ng kaniyang ama na manloloko.

Si Bam, masaya na sa kaniyang buhay. Walang pinagsisihan.  Masaya ito na kapiling ang kaniyang dalawang anak.  Nag-aaral ang mga ito sa pagsisikap ni Bam.  Hindi pinanghinaan ng loob si Bam sa kabila ng napakaraming pagsubok at hirap na kaniyang pinagdaanan.  Namuhay silang mag-ina na walang nilalapitan o hinihingian ng tulong. Dasal at paghingi ng kapatawaran ang tanging nasasambit ni Bam araw-araw. At ang patuloy na paghingi ng lakas ng loob mula sa Diyos.

Hindi nagkamali si Bam nang desisyunan na buhayin niya ang dalawang bata. Dahil alam ni Bam na kung pumayag siya na ito ay ipa-abort ng ama, sigurado na hindi ito ikatatahimik ni Bam.  Inisip ni Bam na napakalaking kasalanan sa Diyos ang abortion kaya ni minsan ay hindi ito sumagi sa isip niya.  Lakas-loob niya itong hinarap kahit umani siya ng panghuhusga sa mga tao sa paligid niya.  Bagkus ang kaniyang mga anak ang naging dahilan para umangat ang kanilang pamumuhay.

Ang mga susunod na mababasa ay pawang sariling opinion, karanasan at obserbasyon lamang. Nasa inyo na ito kung makaka-relate kayo, o medyo tatamaan ng konti.  Kaunting ilag lamang tayo, sabay sabi ng “teka, oo nga ano?  Baka kasi medyo nakakalimot na tayo, sa kabila ng kabisihan natin. Iyong mga pasok pa, ayon “congrats” mayroon kayong tinatawag na healthy marriage relationship. Despite the fact na wala naman talagang perfect marriage relationship.  Nasa nagdadala nga daw iyan. Siguro nga totoo, pero spice nga iyon ng pagsasama, ang meron kaunting tampuhan, awayan at argumento.

Kapag sapakan issue na, mag-isip na, dahil hindi na healthy ang relasyong meron physical violence.  Pero sabi naman ng iba, eh ok lang daw na sila ay abusuhin pisikal kaysa verbal.  Ang verbal abuse daw kasi ay andoon na ang pilat, hindi nawawala.  Ang “sampal” naman daw ay ilang minuto lang na ang manhid nito o sakit.  Sa ganitong aspeto wala akong gaanong masabi, hindi ko kasi ito naranasan pareho ( ang swerte ko di ba?)

Ideal Husband & Ideal Wife ka– May respeto ka sa iyong asawa sa lahat ng bagay. Lagi isinaalang alang ang opinion ng bawat isa.  Kahit hindi ka agree sa sinasabi niya.  Kakausapin mo ang iyong asawa nang mahinahon at ipaunawa ang gusto mo o ibig mong iparating sa maayos at mahinahon na paraan.  Itapon ang pride.

Ideal Husband & Ideal Wife ka– Kapag meron respeto sa privacy ng asawa  Hindi sa walang tiwala, pero kailangan at importante ito sa isang relasyon.  Huwag naman pagselosan ang mga ka text ni wife or ni hubby.  Lalo na kapag career woman si Wife or careerman si hubby.  Hindi rin  kasi maiwasan na maraming katawagan, ka text etc. kapag friendly si wifey or si hubby. Puera na lang kapag nabasa mo sa celphone, sa wall ng fb o kahit anung bagay na valid para ikaw ay mawalan ng tiwala. Ibang usapan na kasi kapag nakabasa ka ng meron ” iloveyou, at iloveyou too” sa mga nabanggit ko.

Para kay wife – Makulit ang babae, walang katulad sabi nga nila, lalo na kapag nag-tantrums, tiyak outside de kulambo si husband.  Wife, huwag namang masyadong panghimasukan ang mga private password ni husband pati na rin ang cellphone.  Kapag pakalat-kalat ang cellphone, malamang walang tinatago si husband. (‘yon pala meron isang simcard na nakatago, hehe joke lang) Ang wallet, puede pa siguro, lalo na kung bibisitahin mo kung meron pa s’yang allowance.  Baka nahihiya lang magsabi at bungangaan mo pa.  Iyon pala, naubos lang kabibigay sa mga anaki’s, na panay ungot at di matiis.  Tatay eh!

Para kay hubby – Ikaw naman hubby ideal kang asawa talaga kapag natiis mo ang dobleng bunganga ni wifey (doble nga eh di ba?…kaya wala ka nang magagawa doon kundi lambingin mo na lang at titigil yan hehe) Saka isa pa hubby, para walang gulo o away at laging happy ang buhay eh, iwasan ang mga bagay na puedeng pagselosan ni wifey at ganun din si wifey kay hubby. Give and take nga eh, di ba? Saka hubby tandaan mo kapag nagtampo o naggalit-galitan si wifey eh, hindi naman ibig sabihin non eh galit.  Madalas kaming mga wifey kapag naghahanap kami ng kalinga o lambing kay hubby eh dinadaan namin sa tampo-tampohan at galit-galitan. Minsan kasi meron mga manhid na wifey at hubby vice versa lang talaga iyan

Ideal Husband ka– Kapag hindi ka insecure sa kung ano ang narating ng iyong wife.  Be proud ka na lang.  Hindi masamang kainin paminsan-minsan ang pride, kung sa ikabubuti naman ng inyong pagsasama bilang mag-asawa.  Ideal ka hubby ka,  kapag ipinagluluto mo ang iyong mag-iina minsan.  Hindi nakakalimutan magsabi kay wife ng “I love you” at paminsan-minsan pinupuri ng “ang ganda naman ng asawa ko.” “Ang sexy naman ng asawa ko.” “Ang sarap naman ng luto mo loves.” Kahit bola lang lahat ito.  Mababaw lang kasi kaming mga babae eh!  At siyempe, don’t forget ang hug and kisses, kahit amoy laway pa J.

Ideal Wife- Vice versa ulit. Magaling magluto para sa pamilya. At Purihin naman natin si hubby kapag bagong gupit, bagay iyong polo o kahit na anong gamit sa katawan na kayong dalawa ang bumili.  Lalo na kapag siya ang pumili.  Purihin naman natin si hubby kapag nag-effort magluto.  Higit sa lahat kahit mapalaki o mapaliit man na achievements nagawa nya, hindi naman siguro mahirap ang palakpakan si hubby sabay hug and kiss.

Ideal Husband – Every pay-day iaabot mo kay wife ang iyong pay check, pay invelope o ATM.  Hintayin si wife na magtanong kung ano ang kailangan mo, at kung ok na sa iyo ang ibibigay niyang allowance mo galing din sa iyong sweldo J.  Isipin mo mahirap magbudget, kaya pakinggan ang litanya ni wife kahit nakakabingi na. Haplusin mo na lang sa likod nya at tatahimik na iyan.

Ideal Wife – Kapag inabot ni husband ang sweldo niya at masinop mo itong naba-budget. Nagagawa mo pang mag save. At higit sa lahat, e konsidera mo rin ang pangangailangan ni husband. Bigyan mo rin ng kunting pang happy happy, huwag lang isama sa allowance ang pang date nya don sa nae teybol niya minsang naaya sya ni pare J

Ideal Husband- Kahit anong busy sa career, meron ka oras sa iyong pamilya.  Nagagawa mo itong pakainin o ipasyal sa labas (kuha kay wife ng budget hehehe) Kapag mayroong sideline, mas maganda at tiyak happy face si wife.

Ideal Wife- Kapag kahit busy ka pa sa career mo o sa lahat ng gawaing bahay at alaga sa mga anak, nagagawa mo pa ring asikasuhin ang iyong asawa, iyong pagkain nya lalo na kapag ginabi ng uwi.  Huwag nang amuyin kung amoy alak at beerhouse.  Initin mo ang sabaw na lumamig at ulam. Asikasuhing pakainin.  Kapag ayaw at busog o lasing. Ibuhos mo na lang iyong sabaw sa kanya bakasakaling mahimas himasan. J biro lang ‘yan, huwag susundin.  Punasan mo ang suka nya kapag di kinaya, at kinabukasan sabihin mo “loves, inom ka ulit mamaya ha, meron na akong naka ready na basahan.”  Sabay hug and kiss. Mapapangiti na lang si hubby.

Ideal Husband – I-date mo si wife and treat her like noong una pa lang kayong nagkakilala, iyong nasa stage pa lang kayo ng tipong ang lalaki ng laggam na kumakapit sa inyo pareho.  Bolahin pa rin si wife kahit hindi na kapani-paniwala.  Ang sarap kaya sa pakiramdam naming mga babae kapag kami ay binobola ang aming mga asawa J.

Ideal Wife- Lambingin mo naman lagi si hubby at ayain na mag date kayo paminsan-minsan,  Iyong solo nyo lang ang mundo ninyo.

Ideal Husband-tumutulong kay wife sa gawaing bahay kahit hindi utusan. Hindi kabaklaan iyon, kundi pagmamahal sa aming mga babae. Patunay lamang na ayaw ninyo kaming nahihirapan.  Tulungan din si wife sa pagre-review sa mga anak.

Ideal Wife- Huwag naman gawing under de saya si hubby.  Kawawa naman kapag nakantiyawan ng kumpare.

Ideal Husband -kapag kahit galit ka sa mga biyenan at kapamilya nito. Ok lang, go ka lang sa pagbisita ninyo tuwing linggo at sa mga special gathering.  Besides, pamilya iyon ng iyong asawa kaya dapat tanggapin at mahalin mo din kahit mga engot pa ito sa iyo.

Ideal Wife-Ganun din vice versa.  Huwag mo naman talakan si husband, tapos hindi ka rin pala sasama sa special gathering ng kanyang pamilya na kapamilya mo na din.  Love your in-laws daw, kahit hindi naman lovable J.

Husband & Wife- Kapag meron away o tampuhan, pinapalamig muna ang situation.  At kapag nasa kama na at matutulog na, simpleng hug and kisses lang ang katapat niyan at sabay sabi ng “sorry” peace na tayo.  Huwag matulog na hindi nagkakaayos.  Panatilihin ang open communication lagi. Tiyak, kasunod ay labing-labing na. After ng labing labing, take note mga hubby “kiss your wife sa forehead.” Napakalaking bagay sa aming mga babae ang kiss sa forehead.  Sign of respect and love iyan na tunay, walang balatkayo.  Kahit napagod, kunting kwentuhan at holding hands hanggang makatulog na nang tuluyan.  Huwag naman after ng labing-labing eh, wala na tulog kaagad o di kaya ay talikuran style na at narinig na lang ang mga hilik na akala mo eh nakasakay ka sa barko .

Husband & Wife – kapag ang samahan ninyo ay “friends and lovers”.  Friends, kasi para lang kayong nagkukulitan, nakakapg usap ng anything “under the sun” ‘ika nga. Walang lihiman sa isat-isa.  Makasakit man o hindi andun ang understanding lagi.  Kaya ninyong intindihin ang bawat isa at ang sitwasyon. Marunong magpakumbaba at magpatawad. Nagbibigayang ng advise tulad ng magkaibigan. Marunong intindihin at tanggapin ang pagkululang ng isa’t-isa.  Wala naman kasing perpektong tao.  Kung iyong magkakapatid nga hindi nagkakaintindihan minsan.  Tayo pa kaya ng ating mga asawa, eh total stranger tayo sa isa’t-isa di ba?  Nagkita o nagkasama lang noong nanligaw na.

Husband & Wife- kapag dumadaan sa oras ng pagsubok, nandyan ang isa’t isa para sumuporta. Magsilbing lakas ng bawat isa at hindi parang walang pakialamanan.

Husband & Wife- Kapag napatawad ang pagkakamali ng bawat isa at piliting magbago at huwag na manakit ng damdamin ng bawat isa.

 Ideal Husband & Wife – kapag kahit malayo kayo sa isat-isa (work abroad) at lagi niyong ipinararamdam na andiyan lamang kayo magkatabi, nalalampasan ang mga tukso na nasa paligid. Naayos ang mga gusot at laging napapanatili ang pagbibigay ng oras o panahon sa pamamgitan ng pagtawag, chat, text at kung anupaman.

Ano ang score mo?…marami pa sana kaso, sigurado antok na kayo sa sobrang haba

Pero puede naman talaga maging IDEAL HUSBAND AND WIFE tayo, kahit hindi perpekto ang buhay.

"Tara, Drive Tayo!"

You block your dream when you allow your fear to grow bigger than your faith.  ~Mary Manin Morrissey

The driving site (photocreditwww,journeyoflife.blogspot.com)

Sa nakaraang article ko, "Kahit Milyon Pa Ang Ibayad Mo Sa Akin, Di Bale Na Lang!  Kung saan dito ko tinukoy, ang isang salitang ako mismo ang sumira.  Binali ko, dahil kailangan kailangan gawin.

Ang aral na natutuhan ko mismo sa aking sarili ay,  "Wag magsalita nang patapos!" Dahil hindi natin alam kung ano ang  puwede mangyari! At lahat ng ito ay akin mismong napatunayan. Sa una at sa pangalawang pagkakataon.

 Takot ako sa aksidente lalo na sa kalye. Isipin ko pa lang 'yong mapisa ka ng mga naglalakihang sasakyan. 'Yong maputulan ka ng kamay at paa! O 'di kaya, kapag sadyang minalas ka, eh hindi mo na makikita ang lahat ng mahal mo sa buhay. "NO TO DRIVING!" 'yan ang madalas kong sabihin noon.  Bukod sa natatakot ako sa kalye, eh, wala naman akong hilig sa mga sasakyan. 

Para kasi sa akin, luxury lang 'yan!  Mas importante sa akin ang edukasyon ng mga anak ko, at ang pagkakaroon ng sariling bahay.  Para sa akin, wise lang ako.  Ayaw kong mag invest sa isang bagay, na alam ko nagde depreciate ang value.  Puede naman akong mag commute, at  safe pa ako! Lalo na sa tulad ko na antukin sa byahe.  Higit sa lahat, wala pa akong sakit ng ulo, na karaniwang nararanasan ng mga meron sasakyan; kapag ito ay nagkaroon na ng aberya. 'Tyak butas ang bulsa ko! Para sa akin hindi ko 'to priority!  Walang parking space, bawal ang meron car sa apartment at halos lahat ng pinupuntahan ko ay walking distance lamang.

Nag-umpisa sa isang biruan at napunta sa seryosohan. "Ok, sige! Bibilhin ko, para na din pang delivery service."  "Ok na ako dian, hindi ko naman kailangan ng bongga na sasakyan."   Sa isip ko, magagamit ko ito sa negosyo. At para na din makita ko man lamang, ang isang "bunga" ng aking pinaghirapan ng sobra-sobra.  Dagdag pa roon ang isang kwento, kung saan at 'pano pina-angat ng sasakyan na iyon, ang pamumuhay ng may-ari ng sasakyan.  Mula sa pagiging ordinaryong empleyado, negosyong pagkain ng kanyang sawa; hanggan sa nagsarili at nagkaroon na ng sariling negosyo.  Nakapagpatayo ng mga paupahan, nakabili ng mga lupa at bukod pa doon nakabili na rin ng mga mamahaling sasakyan.  Ayon sa may-ari meron hatid na "swerte" raw sa kanila ang sasakyang iyon.  Naniwala na rin ako, dahil isa ako sa saksi sa istoryang ng buhay nila.  Type ko ang kulay, pati na rin ang plate number nya na pariho kong lucky color.  Mahilig kasi akong mag feng shui, wala naman masama kapag ito ay subukang gawin. Walang marunong magdrive, kailangan ko e hire ang serbisyo ng dating driver, sa  tuwi na'y meron delivery o lakad.  Meron akong messenger, pero motorsiklo lamang ang kayang e maneho. Motorsiklo  na galing din, sa aking food business.  Kung saan binili ko ito, para regalo sa aking mahal ng huling nagbakasyon ito dito sa Pilipinas.

Dahil kailangan mag cost cutting at maka survive sa lumalaking gastusin ng kumpanya, binitawan ko ang aming messenger, at inilipat sa kabilang office. Sumagi sa isip ko na ito'y bilhin na, since na kailangan ang todong pagtitipid, at para mabawasan ang expenses ng kumpanya; na dulot ng sunod-sunod na gastusin sanhi ng paglilipat ng aming opisina. Kung bakit kasi ang lugar pa namin, ang napusuang bilhin ng ayala para tayuan ng mga condo. Ayan, napilitan tuloy maghanap ng ibang lugar.  Dahil kailangan ko mabayaran ang aking dating mga boss, sa pagbenta sa akin ng kumpanya, kung saan 17years ko rin itong hinawakan. Kaya kapit patalim din ako, sukdulang pagba-budget sa operating expenses. At dahil dito, Ako ay naglakas loob at nag desisyon na mag aral ng driving tuwing linggo.

Apat na araw ang theory, at limang oras ang "actual driving." Huling klase ay "trouble shooting". Hmmm..hindi na masama, pang masa ang bayad tuwing papasok.  Una, nagdalawang isip pa ako, naisip ko na naman ang aksidente; Pero bahala na! Kailangan ko talagang matuto, at sayang ang bayad sa taxi 'twing mayroon delivery. Sobra na rin busy ang kabilang kumpanya, para makahiram ng sasakyan at driver sa tuwina'y meron deliveries.
Twenty Five kami lahat na nag-enroll.  May bata pa, may edad, at may mga trabaho na karamihan.  Kaya sila ay nag-aral mag drive, ayon sa kanila, isa daw sa hinahanap ngayon na skill ng isang kumpanya, ang marunong ka mag drive.  Napansin ko karamihan sa kanila, alam mag drive ng motorsiklo, pero hindi alam magdrive ng apat na gulong.  Ang aming guro ay isang MMDA traffice head enforcer, partime 'nya ang pagtuturo at pagiging dentist.  Ang kagandahan sa Xavier School Tech School, meron theory. Kung saan tuturuan kayo ng mga road signs at iba pang diskarte sa kalye tulad ng mga sumusunod:

1. Kailangan nyo matutuhan kung paano maging defensive driver.
2. Isipin ninyo na ang kalsada ay hindi isang malaking "playground"
3. Matutong magbigayan
4. Pairalin ang presence of mind, maging alerto lagi
5.Matutong intindihan ang mga road signs
6. Alamin ang karapatan mo sa kalye at kailangan mo maging abogado ng iyong sarili.
Ilan lamang 'yan sa mga tips na natutuhan ko, bukod pa sa trouble shooting.

Kailangan ko mag 'tyaga tuwing linggo pumunta sa driving site.  Ang tawag nila sa lugar na iyon ay "FARRRVIEW".  Biruan 'yon dahil sa napakalayong lugar ng Fairview, para sa aming actual driving.  Isang malaking subdibisyon, na wala pa gaanong bahay. Paikot-ikot kami doon, kapag nakita nila kaya na ng estudyante, ilalabas ka na ng instructor mo.  Ayon sa kanila, mas madali ka daw matuto sa mga mahihirap na sasakyan,  Pinili ko ang isang owner type jeep. Ang sungit ng instructor, sa halip na matuto ka, andun 'yong matataranta ka, dahil masyadong hyper.  Kaya ka nga nag aral eh, kasi hindi mo pa alam mag drive at gusto matuto!  Next sunday na lang ulit, bad trip sayang ang aking 2 cards na katumbas ng 1hour.

 Sunday ulit, masaya din ang aming samahan.  Kahit doon lamang kami nagkakilala, biruan at kwentuhan, para hindi mainip sa byahe papuntang farrrrview.  Swerte! "Lalabas na tayo ng highway, marunong ka na pala eh!." Ayon sa aking instructor.  Bahala na! Hmmm....okey din pala, kahit nakaka nerbyos mapipilitan ka na maging alerto.  Masarap pala ang mag drive, exciting kapag walang kasabayan.  Lalo na kapag madalang ang sasakyan.  Maiinis ka lang kapag nasa ma-traffic kayong lugar.  Sa sobrang tuwa ko, sinubukan ko mag overtake, natulala ang instructor ko!  Hehehe.... tutulog-tulog kasi eh! Huwag ko na daw uulitin iyon. Ang kailangan ko lang daw tandaan, ay maging defensive driver ako at alalahanin na ang kalsada ay hindi playground kundi isang lugar kung saan ay puedeng tumapos ng iyong mga pangarap sa buhay o maaring maging daan para ikaw ay maging inutil habambuhay.

Pagkaraan ng ilang linggo na pagtiyaga, tinawagan na kami para sa aming trouble shooting class.  Ang iba hindi satisfied, dahil natapos ang mga sessions na hindi nila nagawang magdrive ng maraming beses sa labas. Last day at bigayan na ng certificate. Habang hawak ko ang Certificate,  sabi ko sa sarili ko, 'to na ang aking "Certificate of Overcoming Fear in The Road thru Driving". Muli binali ko na naman ang isang salitang binitawan ko sa pangalawang pagkakataon, pero dahil naman sa meron magandang dahilan.  Paminsan, minsan kahit na meron tayong paninindigan sa ating mga ginagawa at salitang binibitawan.  Maari din na ito ay makapagpababa ng ating "pride".  Ang pride na kadalasan ay dulot nito ang madalas na hindi kagandahan.  Ngunit, hindi sa lahat ng oras, kapag ibinaba mo ang iyong pride, ay para sa ikasasama. Bagkus, para ito sa ikabubuti natin bilang isang tao.

"Kapag Meron Tiyaga Tiyak Meron Pagpapala"

Every great dream begins with a dreamer. Always remember, you have within you the strength, the patience, and the passion to reach for the stars to change the world.

Harriet Tubman

Tawagin natin siyang Donita Gan. Ito ang kanyang tunay na pangalan nakilala ko siya dito sa aking bagong tirahan at opisina; at kapag tiningnan mo siya makikita mo ang kanyang maamong mukha at palangiti na mga labi. Una, pasilip silip muna siya hanggang nagkaroon ng lakas ng loob para ito ay mag alok ng kanyang paninda na nilalako; mahirap magtiwala lalo na dito sa bagong lugar namin. Sa katagalan nakagaanan na din namin sya ng loob kaya pinapayagan na rin namin sya pumasok sa loob ng aming opisina.

Si Donita at ang kanyang paninda

Habang tumatagal paunti unti namin siya nakikilala, sa paudlot udlot na kwento at pagtatanong nagkaroon kami ng kunting background tungkol sa buhay niya.  Minsan kahit sumasakit na ang ulo ko dahil halos araw araw iyon ng iyon ang kanyang nilalako, matitigas na banana cue at maliliit, turon at maruya sa hapon. At sa tanghali naman ay pinya at pakwan o di kaya ay papaya, nakakaawa naman kasi eh kaya napipilitan na lang ako bumili kung puede nga lang pakyawin ko na, pero hindi naman ako mayaman para gawin ko iyon dahil iisa lang ang kilala ko na gumagawa ng ganun walang iba kundi ang aking dating chinese na boss sobra maawain at matulungin kaya pinapakyaw nya madalas ang tinda ni lola noon, ang tinda na mais ni aling Lourdes at ang Taho ni manong at ito ay ipapakain sa kanyang mga tauhan. How I wish na dumating din sa akin iyong time na maging successful din ang aking business at magkaron ng sobrang pera at gagawin ko din iyon para makatulong sa kapwa at mabubusog ko lagi ang aking mga staff.

Si Donita ay 7year old pa lang ng tumira sa kanyang tiyuhin kapatid ng kanyang ina lumaki sya na kasama ang kanyang mga pinsan. Produkto si Donita ng broken family, ang kanyang ama ay may ibang pamilya at ang kanya naman ina ayon sa kanya ay nasa probinsya pero nagkaroon ng diperensya sa utak. Marami silang magkakapatid at lahat sila ay hiwa-hiwalay (kaya nakikita ko ang aking sarili sa kanya noon). Napag alaman ko sa paunti unting pagtatanong sa kanya kung bakit kailangan niya maglako ng paninda, dahil ito daw ang ikinabubuhay nila tiyuhin nya ang nagluluto at siya taga lako. Ang kanyang mga pinsan ay nasa bahay lang to make the story short sya ay inaapi pati sa pagkain ng kanyang mga pinsan at ganun na din ng tiyuhin at tiyahin niya. Salat siya sa lahat pero sinisikap nya mag aral galing sa kanyang suhol kapag naglalako; dahil kapag hindi naubos meron sya 15.00 at kapag naubos meron siya 20 o 25 pesos.

Ang kanyang tsenilas ay butas na sa paglalako ang kanyang damit ay sobrang luma na sa gawain bahay ay tumutulong din sya minsan naabutan pa sya ng isa kong staff nagsusundot ng bara ng kanal sa tirahan nila. Minsan kinausap ako ni Donita kung puede ko ba raw siya kunin at dito na lang sya magtabaho habang nag aaral siya. Gustushin ko man pero ayaw ko dahil baka magalit ang tiyuhin niya kahit na awang awa ako na malaman na kapag hindi sya magtinda ng maaga pinagagalitan siya ng tiyuhin niya at lagi sya inaakmaan ng kutsilyo sa kamay pero ayon sa kanya hindi naman sya nasusugatan dahil hindi naman dinidiin ang paghiwa at parang tinatakot lang sya.  Doon ako naawa sa kanya, masinsinan ko siyang kinausap kong ginagawan ba sya ng hindi maganda bukod pa doon sa sinabi nya sa akin at hindi naman daw.

Pinayuhan ko siya na magtiis lang at sundin lang ang kanyang tiyuhin na sya ay magtinda basta huwag lang na sya ay sasaktan ng pisikal atn gugutumin. Madalas maawa sa kanya ang kanyang teacher kaya teacher na ang nanlilibre sa kanyang mga test papers o maliit na bayarin sa school. 

Ikinuwento ko sa kanya ang pinagdaanan ko noon bago ako naging ganito ngayon sinabi ko na marami ako tiniis na hirap at pasakit at pagtitiis para lang magkaron ng magandang kinabukasan at sinabi ko na sana ganun din ang gawin niya.  Siya ay 3rd yr high school na at isang taon pa graduate na sya ng high school at sinabihan na din siya ng kanyang tiyuhin na hindi na sya mag aaral ng college dahil meron ito mga sariling anak na kailangan tustusan ng pag aaral.  Sinabi din sa kanya na kailangan na nya umalis kapag nakatapos na sya at lumipat na sya doon sa kanyang isang tiyahin. Hindi rin daw sya paaralin doon at ang gagawin din niya siya din ay paglalakuin ng paninda tulad ng ginagawa nya ngayon.

Binigyan ko sya ng pag asa at sinabi ko na kung sakali man makatapos ka at ako ay nangailangan ng tao sa aking canteen kukunin ko siya at ipagpapatuloy nya ang kanyang pag aaral kahit vocational lang. Sa araw araw na kanyang paglalako ng paninda lagi ko siya binibigyan ng pangaral, payo at binibigyan ng pag asa.  Alam ko balang araw meron naghihintay na magandang kapalaran sa batang ito. Nagsisikap nagtitiis sa init ng araw sa pagtitinda araw araw at kahit pagod hindi tumitigil sa pag aaral at pagtulong sa kanyang kinalakihan na pamilya.

Ilan pa kayang kabataan ang katulad ni Donita na patuloy lumalaban para lang matupad ang kanyang pangarap, ang pangarap sa sana maiba ang kanyang mundo na iniikutan. 

Paru-Paro

Alas 11:00 na ng gabi,  pero di pa rin ako  inaantok.  Naka tune in sa aking paboritong radio station "DZMM". Walang magandang palabas sa TV.  Wala din akong makausap, dahil offline ang aking mahal.  Oo nga pala, umpisa lumipat ng ibang kumpanya, bihira na kaming magka-usap sa chat.  Nasa labas daw sya halos araw-araw at pagod na pagod na pag-uwi.  Kawawa naman, 'di bale, darating din ang oras na hindi na siya mangingibang bansa ulit.  For good na 'ika nga.  Tulog na rin lahat ang aking mga kasama sa bahay.

Photo credit Henry Allen Solanoy Romblon 2012 vacation

Sa mga gabing ako ay hindi dalawin ng antok, isang abot kamay na ballpen at notebook, ang aking aabutin.  Depende sa aking mood, kung ano ang puede kong umpisahan.  Matagal na panahon na din pala na ako'y huling nakapagsulat, dahil na rin siguro sa pagbabago ng aking pamumuhay; na umikot na lang sa aking anak, pamilya at trabaho ang aking oras at panahon.  At ngayon, ito akong muli, pagkatapos ng mahigit dalawang  dekada; ay akin muli ang susubukan ang magsulat. Ang isang bagay na lingid sa lahat, ito ang aking kanlungan sa bawat oras at araw, o pagkakataon na pansamantalang ninanais ko ng katahimikan. At para bigyan  ng pagkakataon na maibahagi ang mga bagay na inaabot ng aking aking malikot na imahinasyon.  Imahinasyong bunga ng matinding emosyon. Sinusulat noon sa papel gamit ang lapis, habang nakaupo sa gitna ng bukid, habang  nakatanaw sa dagat.  Ngayon, maibahagi ko na, sa pamamagitan ng makabagong teknolohiya. 

PARU-PARO
(orihinal na kopya at binuo ng may akda)

Pilit ipinipikit ang mga mata sa kabila ng dilat na aking ISIP

Pikit na mga mata ngunit isip ko'y gising sa kalaliman ng gabi

Liwanag sa balintataw aking nakikita at  ito' nagsusumiksik

Mga paru-paro aking nakikita sa liwanag habang ako'y nakapikit

Nagsalimbayan sa paglipad..at ganda nito'y sadyang mapang akit

Sa kanilang bawat pag ikot kulay nila ay sadyang nakakabighani

Lumilipad dumadapo...at muling lilipad dadapo ng ito ay paulit ulit

Sa kanilang bawat galaw at pag ikot 'di maiwasang di mapa isip

May mabagal lumipad parang pagod at parang nalulungkot din

May nahihirapan ngunit merong matitikas at masasaya din

Hindi ko lubos na mawari ngunit kita ko ang tunay na pakiramdam
Habang nakikita ko sa dilat kung isip pero nakapikit na aking mata
Bakit hindi ko maiwasan mga paru-paro ay aking maikukumpara
Ibat -ibang buhay ng mga taong aking araw-araw ay nakakasalamuha
Ako, sila, kayo ay tulad ng mga paru-paro na akin ay maihalintulad

MASAYA!......dahil alam ko ako ay isang tao na pinagpala NYA
May maayos na paligid masarap na pagkain at ibang karangyaan
Masaya dahil alam ko mas maswerte ako kumpara kesa sa kanila
Sa mga katulad nila na sadyang pinagkaitan ng tadhana upang sumaya
Sila na pakalat-kalat matanda man o bata na pinabayaan na ng lipunan


MALUNGKOT? ....maraming dahilan at ito'y mahirap isa-isahin diba?
Minsan binabahagi natin pero kadalasan ay gustong sinasarili na lang
Dahil lahat naman tayo ay sadyang meron kanya-kanyang sariling dahilan
Ngunit sa kabila ng kalungkutan nakangiti at makikita mukha na masaya
Kahit ano pa man sadyang buhay ay laging may hatid na lungkot at saya


NAPAPAGOD?... oo pisikal dahil sa bigat ng trabaho na ating ginagawa,
Biyahe at kung anu-ano pa dahilan upang mapagod buong araw
NAPAPAGOD?... emosyonal alam mo na ang ibig kong sabihin nito di ba?
Kumplikado at  may kasamang depresyon at apektado na ang lahat
AT nanaisin mo pa ang mapagod ng pisikal at hindi emosyonal di ba?


NAHIHIRAPAN?...Oo, sa panahon ngayon na mahirap ang ating buhay
Ikaw man ay mayaman o mahirap lahat tayo ay nakakaranas ng hirap
Kahit sino pa ang iyong tatanungin si mayaman sasabihin pa rin "ang hirap"
MAHIRAP, AKO AY NAHIHIRAPAN at NAHIHIRAPAN S'YA
Lahat ay nahihirapan ngunit sa kabila nito'y laging meron din hatid na aya


Sa kabilang banda.....isa lang isipin natin GANYAN TALAGA ANG BUHAY
Kailangan marunong kang lumaban at makisayaw dahil nasa atin mga kamay
Lahat ay nakasalalay kung paano natin lalabanan ang lahat ng hamon ng buhay
Huwag kang pagugupo aking kaibigan lumaban ng parehas ng walang naaapakan
Walang nasasaktan at walang naa-api, tulad ng paru-paro dumapo at lumipad lang
Llipad lang ng lipad......paikot ikot...... dadapo .....lilipad ulit ng wlang kapaguran.

( Ito ang original na kauna-unahang ginawa ko after 20years, at inilagay sa aking friendster blog, na tanging merong naiwan na hard copy)

WANTED: SALESLADY W/PLEASING PERSONALITY

Di ko maiwasan mapangiti habang binabasa ko ang isang blog sa isang website na tumatalakay sa “kagandahan”.

Naalala ko noon first job hunting ko dito sa Manila, lahat ng nakalagay sa classified ads ay "w/pleasing personality". Pumasok kaagad sa isip ko yong mga nakikita ko sa SM Dept stores noon at sa iba pang sikat na mga malls.

Sobra ako  nagandahan sa kanila para silang mga artista, naka make up, kolorete sabi ng lola ko pero sabi naman ng lolo ko pintura na parang nasubsub kaya namula ang mga labi. Ang tataas ng mga takong ng sandals o di kaya sapatos nila 3 hanggan 4’ pa nga.
Tingin ko sila yon mga napapanood ko sa TV ang gaganda nila ( sabi ng kaibigan ko dito lang daw sila maganda sa loob kasi sa reflect ng ilaw at kapal ng make up ).   Sa isip ko “sana tulad din nila ako maganda para puede rin ako mag work dito”. Akala ko nga mga model kasi naman ang iiksi ng mga skirts (kinulang yata sa tela biro ko sa sarili ko ). Yong iba naka pants medyo sopistikada ang dating. Siempre meron pagka ignorante ang lola at kawalan tiwala sa sarili basta nakita ko ang with pleasing personality sa classified ads nilalampasan ko na agad ito.

photo barrowed from123rf.com

Kaasar naman paano ba ito? Pero, kailangan ko tlaga magkaroon ng trabaho at ayaw ko maging “PAL” member. Taas noo suot ko ang pinang graduate ko na damit sa province at sabi nila noon sexy daw ako kasi bilugan ang legs ko at mapuputi kaya mahilig ako noon mag mini skirt.   Meron kasabihan na pagyamanin mo kung ano ang asset meron ka at huwag itatago. Mag apply ako bahala na sabi ko try ko secretay katuwaan lang kapag natanggap ako ibig sabihin may pleasing personality ako.  Ang dami namin grabe at inay ko po ang gaganda nila at mga long legged pa graduate pa sa mga kilalang unibersidad ang ilan sa kanila, dahil don parang na discouraged ako. Pero  napa "wow"  na din ako sabi ko talagang secretary ang dating ng mga ito at wla na ako laban dito. Napasa ko ang exam at interview then sabi balik ako kinabukasan for final interview. Four kami napili after ng katakot takot na screening bago sinabak sa first interview, sabi ko sa isip ko wow lumusot ako hahaha meaning meron pala ako pleasing personality at take note nakalusot kahit graduate ako sa province lang at sa isang technology school lang din.  Sinala mabuti at out of 30 applicants dalawa lang ang kailangan. Naku wla na ako pag asa hahaha di bale for experience na rin naman ito.

Sinama ako ng isa sa apat na kasamahan ko at interview daw nya sa isang company at malapit lang daw doon. Sabi sa akin ng secretay ng andun na kami Miss? Ikaw? Try mo mag apply para masama ka sa interview, kailangan namin ng saleslady for SM Dept. Store. Ha??? Ayaw ko po! Hindi ako maganda bagsak ako sa SM kulang pa ako sa height. Try mo lang miss, malay mo saka may itsura ka din kaya saka di halata na di ka 5’2 (weee hehe sarap pakinggan binola ako medyo lumapad ang tenga ko sumabay sa laki ng ngiti ko). Interview ng may ari at napili ulit ako . Okey, tom.  dalhin mo ito at pumunta ka ng SM North Edsa. Pang eleven ka na sa ipinadala namin at sana ikaw na ang pumasa doon dahil bagsak yong mga naipadala namin don at badly needed na talaga at tingin ko papasa ka. Hmmp 5'2 ang need nila sir baka di ako pumasa pero singit ng supervisor mag skirt ka lang at kapag sinukat ka tumingkayad ka ng wag pahalata.

Ok game! Mini skirt, blouse long sleeve, 3” high heel binili ko pa sa Divisoria mumurahin lang, blush on kunti lipstick na pink at kunting eyeshadow. Makati sobra di sanay eh. Pila ng napakahaba parang Edsa ang nadatnan ko after ko maglakad ng malayo galing sa babaan ng pasahero galing sa Quiapo ang hirap maglakad sa sobrang taas ng sapatos ko, nagmamantika na ang mukha ko bago nakapasok. Biodata, screening, sukatan ng height siempre at wow for interview na ako? At  eye to eye contact confident ako sa bawat sagot ko sa mga tanong.  Sa isip ko patutunayan ko sa kanila na kahit wala akong pleasing personality matutupad yon dream ko na mag work o mapabilang sa kanila na mga hinahangaan ko. Daanin na lang sa coconut shell (yabang pero grabe dami rat naghahabulan sa dibdib ko hehe) Okey, Miss hintayin mo un ibibigay sayo then pag complete na yan puede ka na mag start. Waaaa hahaha the unforgettable moment in my life. Mam, nakapasa po ako? I mean tanggap na ako? tumango lang un incharge. Natawa un mga kasamahan ko kasi sabi ko tlaga "Ibig sabihin mam hindi ako pangit meron pala ako pleasing personality? Ibig sabihin maganda pala ako? Ms. hindi naman sa ganda ng mukha yong pleasing personality na sinabi kundi maayos ka sa sarili mo presentable. At hindi dahil lang sa maganda ang mukha kaya tinatanggap dito at about sa height naman dahil hindi puede na mas mataas pa sa iyo ang mga estante sa store baka di ka na mapansin ng mga shoppers. Importante sa lahat naipasa mo un screening at interview meaning aside sa meron ka pleasing personality meron din laman ang utak mo at malinis ka tignan at maayos. Ikaw ba naman kasi ang nakasuot ng mukhang executive sa makati kung di ka pa papasa nian sabi ng katabi ko habang nagkukuwentuhan kami about sa pag intro namin...Ganun? sabi ko. Well, siguro nga ganun kasi sabi pang 11 na ako sa pinadala un 10 na un bagsak at ako ngayon ang pumasa.

original photo of me year 1997

Kaya naibahagi ko buo dito sa mga blog readers dahil para kahit papano makapagbigay ako ng inspirasyon sa mga bago pa lang naghahanap ng trabaho. Ika nga ay first timer dito sa Manila at first time din maghanap ng trabaho.

Dahil sa karanasan ko na iyon nagkaroon ako ng tiwala sa sarili ko. Dati mahiyain ako sobra at walang tiwala sa sarili at bukod pa dian laging meron pag alinlangan. Nag grow ako bilang isang masipag at matiaga sa trabaho natuto ako sumabay sa agos ng buhay maynila . Lalo na develop ang strong personality ko pati na rin ang physical appearance ko dahil sa ibat ibang uri ng trabaho at position sa kompanya na ipinagkatiwala sa akin. Proud ako dahil wala sa isip ko na makakaharap ko sa isang meeting o personal na makakausap (work related) ang mga meron matataas na posisyon sa mga ahensya ng gobyerno at kasama na din ang mga nasa malalaki at kilalang mga may ari ng ilan sa mga kilala din na mga kumpanya. Kaya naman obligado na ako noon na lagi executive look ang suot at lagi high heel ang suot ko.  Hanggan sa nalipat kami ng management doon karamihan noon empleyado mga kalalakihan lagi nila ako sinasabihan ang sexy mo naman at ganda mo bagay sayo ang suot mo.  Naniwala na rin ako kasi kahit yong mga kababaihan nila kasamahan iisa lang sinasabi pati ng boss ko na lalaki na parang tatay ko na din hanggan ngayon. Ang sexy mo naman Ms D----- ( sad to say that was  1997 to 2007 ngayon kasi chubby na at simple na lang manamit at flat na ang mga shoes ko ). Iba ang feeling kapag nagkaron ka ng kumpyansa sa sarili mo kahit sino pa ang kaharap mo kayang kaya mo silang harapin at makipag deal. Natuto din ako kumilatis ng isang tao dahil na rin siguro sa ibat ibat klase ng tao at personality ang na kilala ko. Dahil part ng trabaho na kailangan marunong ka paano mo e present o project ang iyong kumpanya para magkaroon kayo ng good impression sa lahat ng mga client. Sa Gobyerno natutuhan ko paano sumabay sa tugtog ( dito ako natuto mambola hehehe ) Siempre kailangan ang connection lalo na kapag nasa mundo ka ng pagnenegosyo.

Hindi lang naman sa ganda o kung saan ka nagtapos na school o university. Actually, 2yr grad lang pero civil service eligibility passer ako.  At para naman medyo madagdagan ang tiwala ko sa sarili ko nag aral ako ulit dahil binigyan din ako ng time ng aking boss para magkaroon ng degree course . At dahil sa natutunan ko sa sarili ko ang magtiwala sa kakayahan ko, sipag at tiaga, dedication at loyalty sa kumpanya at pagmamahal ito ako ngayon isa na rin sa nagmamay ari ng isang maliit na kumpanya courtesy of my boss's at meron din isang maliit na food buss. na galing sa dugo't pawis ko. Salamat din sa buong family (mga bosses ko) sa binigay na pagkakataon para maipakita ko ang kakayahan ko at lalong lalo na sa tiwala na ibinigay nila sa akin.  Sila ang aking inspirasyon kung paano magpatakbo ng isang kumpanya at negosyo at kung paano maging manatili na isang taong meron kababaang loob at marunong magpahalaga sa bawat empleyado.

Do you want happiness?

 "It has been my observation, that people are just about as happy as they make up their minds to be”  - Abraham Lincoln

  

............This simple question will always be answered with a big “YES”.  Yes, we all, without exception, want to have happiness, although the idea of what constitutes happiness and how it can be obtained differs from person to person.

Photo borrowed from the web

Happiness is in the journey, not in the destination.

Happy is he who has lofty noble aspirations.

Happy is who is enriching the lives of all those about him.

Happy is he who allows others to live peacefully without  disturbing them.

Happy is he who is contributing something to make this world a better place in which to live.

Happy is whose work, whose chores, whose daily tasks are labors of love.

Hppy is he who loves love.

Happy is he who happy.

People are crave for happiness.  Yet despite their striving, they are often further rather than nearer to what they have tried so hard to work for and why is this so?

Modern life is a struggle – a struggle to gain monetary rewards, comfort and luxury.  Instead of bringing happiness, this lifestyle brings anxieties and stress.  However, it is useful to remember that wealth and poverty, happiness and misery, are all relative terms.  One person maybe rich but unhappy; another may be poor but happy.

We should learn to be contented and happy with what little we have which has been bestowed on us.  We should even happy and contented with our present state of being even though we are not fortunate enough be blessed with the least of our humble expectations.

The ingredients for happiness are simple.  Happiness is a state of mind.  It cannot be found in the material things about us, wealth, power or fame.  Those who spend a lifetime harvesting and accumulating  more wealth than they need will be disillusioned and disappointed when they discover, only too late, that all the money in the world cannot buy a grain of happiness.

Happiness is a perfume you cannot pour on others without getting a few drops on our self.

The real happiness is our family and being contented.

Photo borrowed from the web

You cannot hope to gain happiness and peace by simply praying.  You have to work to gain such blessings.  Belief in God and praying for blessing and you should not neglect your responsibilities.

For Every Mountain There is a Miracle

"For every mountain there is a miracle." Robert H. Schuller

….. ito ang isang quote na hindi ko makalimutan.  Mula pagkabata nakahiligan ko na ang pagbabasa; mapa libro, komiks, pocketbooks o kahit anong babasahin na meron kuwento, puwera lang horror basta lahat ng gusto kong basahin yong meron kwento na may magandang ending  fiction  man o  totoong karansan sa buhay kasama na dian ang history o paano naging manok ang itlog.  Wala akong libangan kundi ang magbasa ng magbasa, kaya naman sa isang hagip lang ng mata ko halos nababasa ko na ang isang talata. Ewan ko ba kahit nasa kasukalan ako ng bukid at nangunguha ng panggatong o mag iigib kasama na ang pagdumi hehe (di uso kasi ang palikuran sa probinsya eh) hindi maari na wala akong dala na babasahin. Itatago ko pa iyon sa bewang ko nakaipit sa short at tatakpan ng t-shirt o blouse para huwag lang Makita ng tatay ko at sigurado sermon ang aabutin. Matatagalan na naman kasi ako dahil meron ako ika nga’y sabi ng lola ko bibliya daw.

Seriously, balik tayo doon sa quote na “For every mountain there is a miracle”.  Noong bata pa ako at nasa unang baitang ng sekondarya una kong narinig yan sa isang malapit na kaibigan; pero sa salitang bisaya “ang tanan na bukid lalo na ang matataas pagnasaka mo igwa guid miracle na nagahuyat” ( Ang lahat na bundok kapag naakyat mo meron naghihintay na miracle).  Hmmm, puede ba yon? Ibig sabihin bawat bundok na aakyatin ko meron mga santo (Saints)?  O di kaya si God kasi sila lang ang alam ko na nagme miracle? kapilosopohan kong sagot sa kanya at tawa na lang ang pumalit kasabay ng biglang katahimikan.

Photo of me during our Mt. Pinatubo Trek

Dumaan ang mga araw na puno ng pakikibaka sa hirap ng buhay probinsya, mga panahong unti unti din nadagdagan ang aking mga kaalaman pagdating sa usaping buhay buhay kung paano ito haharapin. Sa bawat lugar na aking narating at nasubukang pansamantalang manirahan; doon ko nakita ang bawat katotohanan ng mga kwento na madalas nababasa ko lang sa mga nakahiligan ko basahin.  Am a very observant person hindi ko alam pero kahit ako abala sa maraming bagay  aware ako sa mga nangyayari sa kapaligiran ko , siguro gifted lang talaga ako o dahil sa zodiac sign ko hehehe,  Kidding aside, kailangan ko matuto paano maging independent, yong hindi umaasa kahit kanino. Ah basta kailangan maging matapang ako. Whatever!

Isang balik tanaw sa usapan namin ng aking kaibigan at ang bigla kong pananahimik, naming dalawa iyon ay dahil alam nya na ilan na ang bundok na unti unti kong naaakyat pero yong sinasabi nya na miracle ay hindi ko pa rin nakikita bagkus puro bundok lang at pagkapagod.  Andun yong sumusuko ka na sa sobrang hirap tawirin ang mga bundok na iyon at kahit sa panaginip laman ng isip ko ang mga bundok.  Pero wag ka dahil sa tunay na buhay kung gaano ko kahirap akyatin ang mga bundok na nadadaanan ko sya namang kabaliktaran sa panaginip. Isa, dalawa, tatlo, tatlong bundok isang hakbang ko lang?  Imagine ganun kalaki ang mga hakbang ko? At sumagi sa isip ko ang nakaraan kung paano ako mabilis tumakbo ng patalon talon para huwag lang abutan ng tatay ko na meron dalang sanggot hehe. Walang kapaguran ko na tinatalon talon ang mga iyon pagkatapos ng napakahirap na pag akyat, pero lahat yan sa panaginip lang lahat nangyayari. At kahit sa hanggan ngayon madalas ko pa din napapanaginipan ang aking sarili na umaakyat sa mga bulubunduking mga lugar.  Mahirap pero nararating ko at naaakyat na pagdating sa itaas ang sarap ng pakiramdam ko sabay isang paggising na may ngiti sa labi..

picture orig. taken during our Mt. Pinatubo trek

 "Sometimes, life's challenges are tough to deal with. You will succeed if you focus your thoughts on how to overcome the challenge." Catherine Pulsifer, Thoughts are Like a Garden

  

Masasabi ko ngayon na totoo yong sinasabi ng aking matalik na kaibigan na meron nga miracle sa bawat bundok na mararating ko at susubukang akyatin. Ngayon ko lang lubos naisip bakit miracle ang tawag nya kahit dito sa quote na nabasa ko, dahil sa kabila pala ng mga bundok na iyon bago ka pa man makakarating sa bawat tuktok ay marami ka na madadaanan na miracle, na sa banda huli mo lamang malalaman ng dahil sa mga bundok na naakyat lahat makikita mo kung paano ka binuo  ang iyong pagkatao, mga mithiin at pangarap sa buhay at paano nito natulungan ang iyong sarili at para lalong palawakin ang pananaw sa bawat yugto na tinatahak natin sa ating buhay.  Ang walang kapaguran at hindi pagsuko sa hamon ng buhay dahil lahat ng hamon kapag nalampasan tulad ng isang bundok meron naghihintay na surpresa, miracle ika nga!

At sa bawat bundok na tatahakin ko laging meron hirap na mararanasan pero sa kabila non, madulas o mahulog man ako alam ko paano bumangon at gamutin ang bawat sugat o galos dulot ng pagkahulog o pagkadapa ko. Kasabay ng pangako na mag-iingat na ako sa bawat paghakbang at dinadaanan ko.  At kapag hindi maiwasan na tag ulan sa panahon ng aking paglalakbay at hindi sinasadyang madulas at madapa ako sa maputik na daan, tatayo ako at lilinisin ang bawat putik o dumi na kumapit sa aking mga paa at damit na nadumihan. At hahanapin ko ang daan kung saan maayos at ligtas ako sa aking paglalakbay.  Ang sakit o galos at sugat dahil sa pagkadadulas o pagkadapa ko, alam ko hihilom din kaagad ito sa madaling panahon basta ito ay pagtiyagaan ko alagaan at gagamutin.  Pero ang karanasan ng bawat pagkadapa at pagkadulas ko ay magsisilbi na gabay sa aking patuloy na pag akyat sa bawat bundok na aking madadaanan at gustuhing marating. Ito ay mananatiling magandang alaalasa aking isip at puso magpakailanman.

Overcoming Frustration and Anxiety

...Life is an eternal battle fought along two fronts, one is outward and two is inward

Photo borrowed fromhttp://www.123rf.com

If the strength of the first front is exhausted, man withdraws into the second front of his inner feelings and thoughts and seeks to fight from there anew.   When the second front is lost as well, he withdraws into himself to nurse his wounds for a while, only to emerge again and fight on another day. 

Photo borrowed from the web

However, when he is completely shattered and withdraws into himself, living on his anger, frustration, desires and fantasies for a long period of time, his sanity becomes affected.

Photo borrowed from http://www.123rf.com

All of man's ill depend on how well he attempts to cross life' currents.  No man can cross the ocean in a sailing boat by defying the winds, instead, he must adjust his sails to the winds.  The current of life are always streaming in one direction.  They will never change the course of their flow, just as the sun does not change its direction.  Man must adapt himself to this flow of life to find complete harmony within himself and with his  environment

Photo borrowed from the web

.

Hatred is an unhealthy attitude which increases more darkness and which obstructs right understanding.  HATRED restricts and LOVE releases